Al eerder schreef Tjitske haar verhaal voor Proud2Bme. Inmiddels zijn we bijna een jaar verder en vertelt Tjitske over haar overwinningen.

Een lange tijd heb ik een eetstoornis gehad. Een veel te lange tijd heeft mijn eetstoornis mijn leven belemmerd, of, beter gezegd: mijn leven beheerst. Mijn eetstoornis wás mijn leven. Ik leefde in een klein wereldje met een gigantische muur om me heen, een muur waardoor ik niets meer binnen liet. Geen gevoel, geen emoties. Het was een muur die bestond uit kilo's, calorieën, vetten en vooral door een obsessie met mijn zelfbeeld. Ik kon niet over de muur heen kijken. Of eigenlijk dúrfde ik het niet.

Ik was bang voor alles wat er buiten mijn wereldje gebeurde. Ik was bang voor alles dat me mogelijk zou kunnen kwetsen. Ik was bang voor gevoel, want ik kon er niet mee omgaan. Als ik over het muurtje heen zou gaan, dan zou ik iets moeten doen wat ik niet kon. Omdat ik iets moest doen wat ik niet kon, was ik bang om te falen.

Maar de grootste tijd van mijn eetstoornis heb ik nog gebruikt om te bedenken: als ik genezen ben, wat dan? Wat doe ik dan en wat vind ik dan leuk? Waar houd ik me dan mee bezig? Dat was misschien nog wel hetgeen waar ik het meeste tegenop zag. De angst om mezelf te ‘herontdekken'. Om uit te vinden wie ik écht was. Wie ik was behalve dat meisje dat ‘zo goed met eten om kan gaan' en dat meisje dat ‘zo gedisciplineerd kan sporten'. Zou ik nog wel iets kunnen, zou ik nog ergens goed in zijn?

Uiteindelijk ben ik bijna gedwongen, door zowel vriendinnen als hulpverlening als door eigen motivatie om door te zetten. Om niet meer toe te geven aan mijn eetstoornis. Stukje bij beetje vond ik mezelf terug. Dat ging met horten en stoten en af en toe viel ik terug, bang geworden voor het meisje dat ik zou worden, het meisje dat ik niet kende. Langzaam maar zeker was ik niet meer dat stille, onzekere meisje voor anderen. Steeds leerde ik een nieuw stukje van mezelf kennen.

Waar ik zo bang voor was, het ‘niets kunnen' naast mijn eetstoornis, is juist dat wat ik op dit moment me niet eens meer voor kan stellen. Doordat ik over mijn muurtje geklommen ben, ben ik verder gaan kijken dan mijn eetstoornis. Ik ben gaan kijken naar mijn nieuwe klasgenootjes, ik ben gaan kijken naar andere dingen die ik leuk vond. Fotografie, bloggen, gezelligheid. Als je me nu vraagt waar ik goed in ben, dan kan ik je dat echt vertellen en kan ik het ook zelf geloven.

Nog steeds vind ik mezelf elke dag weer een stukje uit. Elke dag gaat er nog een stukje van het laatste restje eetstoornis weg. Ik eet ijsjes, ik ga voor een groot publiek staan zonder me te schamen, ik trek mijn mond open als iets me niet bevalt, ik geniet van het leven. Ik heb weer het gevoel dat ik lééf. Elke dag een stukje meer. Het kan. Je kúnt volledig genezen van een eetstoornis! De muur lijkt hoger dan dat ie is. Als je maar vertrouwt op jezelf en op je omgeving.

Dit wil ik graag met jullie delen omdat ik onder andere op het forum heel vaak de twijfel ‘wie ben ik zonder eetstoornis?' tegenkom. Dat weet je pas als je over je muurtje heen durft te kijken. Iedereen heeft talenten, het is aan jou om ze te ontdekken. Durf verder te kijken dan je eetstoornis.