De afgelopen tijd ben ik veel gaan nadenken over mijn verleden. Door mijn opleiding (middelbaar onderwijs) hebben we het veel over de basisschool. Ik hoor klasgenoten zeggen; Hier kreeg ik voor het eerst een echte vriendschap. Dan komen de verhalen van geen huiswerk, lekker elke middag uit school spelen. Een heerlijk onbezonnen leventje, gelukkige tijden. Ook bij mij zijn de eerste vormen van vriendschap op de basisschool ontstaan. Mijn "vriendjes en vriendinnetjes" waar ik mijn gevoelens kwijt kon. door anoniem

Het geluk en het verdriet, alles wat ik meegemaakt heb, kon ik ook kwijt. Ik werd op de basisschool gepest, ik had geen vriendjes en vriendinnetjes. Ik werd genegeerd, uitgescholden en in elkaar geslagen. Voor mij was het geen gelukkige en onbezonnen tijd, voor mij was het een helletje. Waar de één, iemand had om zijn gevoelens mee te kunnen delen had ik niemand. Ik had geen leeftijdsgenootjes om me heen.

Maar net vertelde ik dat ik wel mijn eerste vriendschap op de basisschool heb gecreëerd, hier is namelijk mijn vriendschap met eten ontstaan. Wanneer ik huilend uit school kwam, stond het eten altijd voor me klaar.

Het deed me goed voelen, het veroordeelde me niet voor dat gekke meisje dat ik was. Maar ook wanneer ik vrolijk was kon ik mijn verhalen kwijt bij eten. Het eten was van mij, van mij alleen. Door al dit eten groeide ik en hadden de pestkoppen nog meer redenen om mij te pesten. Ik was namelijk DIK. Eén moment kan ik me nog goed herinneren:

"De bel ging, ik probeerde snel uit de school te hollen. Zo was ik misschien snel thuis en hoefde ik de pestkoppen niet tegen te komen. Ik was alleen niet zo snel en voor ik het wist had een groepje me ingehaald. Ik werd ingesloten, ze stonden allemaal om me heen en ik kon geen kant meer op. Ik werd op de grond gegooid en ze begonnen op me in te slaan. "Je bent dik, je wilt toch bij ons horen. We zullen je vet wel uit je slaan, dan hoor je bij ons". Ik dacht dat het juist was dat ze me in elkaar gingen slaan, ze wilden me tenslotte helpen. Ze wilden me maken zoals zij waren, mooi en gelukkig. Ik liet het toe en dacht dat ze het juiste met me voor hadden".

Deze gebeurtenissen gingen mijn gehele basisschooltijd door. In groep 8 werd het zelfs zo erg dat ik een half jaar thuis heb gezeten. Ik was ziek, maar ze konden niet vinden wat ik had. Mijn lichaam vertoonde wel verschijnselen dat ik ziek was, maar er was eigenlijk niks aan de hand. Ik was zo bang om naar school te gaan, dat mijn lichaam dit ging uiten. Ik was letterlijk schoolziek.

Eindelijk kon ik naar de middelbare school, was ik van deze rotschool af en kon ik opnieuw beginnen. Maar het beangstigde me ook, want gingen deze nieuwe kinderen me wel leuk vinden? Was ik wel goed genoeg, ik was immers altijd gepest omdat ik dik was. Maar ik zag er nog steeds hetzelfde uit. De andere kinderen vonden me op de basisschool raar en gek, waarom zou ik nu wel leuk gevonden worden? Ik ging met een andere blik naar mezelf kijken, ik wilde ervoor zorgen dat ik gewild werd. Dat ik werd zoals de rest.

Gelukkig kwam ik in een geweldige klas, heerlijk. De klas was echt een eenheid, iedereen hoorde erbij. Dit kwam mede door een geweldige mentor, die iedereen zich maar kon wensen. Als iemand werd buitengesloten namen anderen het voor elkaar op en werd alles weer uitgesproken. Ik werd geaccepteerd.

Alleen was die ik wel anders, ik had namelijk nog steeds die onzekerheden. Ik moest en zou gewild blijven. Hiervoor deed ik alles, ik deelde mijn alles met anderen. Hier bedoel ik mee dat ik in de pauze altijd naar de automaat ging om snoep te halen, maar ik kocht er altijd twee. Een klasgenoot kreeg dan namelijk ook een zakje snoep. Zo wist ik zeker dat er altijd in de pauze wel iemand bij me wilde zijn, er was namelijk altijd wel iemand die een gratis zakje snoep wilde!

Ook ging ik me anders gedragen, ik was altijd stil en teruggetrokken. Maar nu was een druk iemand, altijd een grote mond, aanwezig in de klas; de lolbroek van de klas. Ik wilde dat kinderen me stoer vonden. Ik was gewild, maar ik werd diep van binnen steeds ongelukkiger. Ik werd dan wel geaccepteerd , maar niet voor de echte ik die ik was. Ik werd geaccepteerd voor de "ik" die ik op zette. Van binnen was ik nog steeds dat rustige, onzekere meisje dat zichzelf verafschuwde.

Ondertussen was eten een obsessie van me geworden. Ik groeide en ik groeide, ik had ernstig overgewicht. Ik vond mezelf afschuwelijk lelijk. De meisjes om me heen kregen vriendjes, ik echter niet. Ik dacht bij mezelf dat ik dit kon oplossen, wanneer ik af zou vallen, dan zouden jongens mij ook willen. Op dat moment ben ik gaan afvallen, had het mijn moeder verteld en die vond het een goed idee (ik was tenslotte ook echt te zwaar). Dit ging alleen van kwaad tot erger, het ging goed, maar mijn liefde voor eten (mijn vriend) ging niet zomaar weg. Toch was ik sterk en kon ik van het eten afblijven.

Ik ben binnen 4 maanden van ernstig overgewicht afgevallen naar het randje van ondergewicht / gezond gewicht. Binnen zo'n korte tijd kon je onmogelijk op een gezonde manier zoveel afvallen en dit viel te merken! Mijn haren vielen uit, ik kon niet meer meedoen met school. Mijn cijfers waren verschrikkelijk laag want ik kon me niet meer concentreren. Ik sprak niet meer met mijn vrienden af want ik had geen puf meer om leuke dingen te doen en ik viel om de haverklap flauw.

Toen kwam de overgang van jaar 1 naar jaar 2, onze klas werd uit elkaar gehaald. We werden gesplitst over de andere klassen.

Ik kwam niet meer in een klas te zitten waar iedereen werd geaccepteerd, waar iedereen het opnam voor een ander. Ik kwam in een klas te zitten met groepjes, groepjes die een strijd tussen elkaar leverden. De tijd van de basisschool kwam terug, ik wilde geliefd worden. Ik was zo bang dat ik nergens bij hoorde, dat ik tussen alle groepjes in kwam te staan. Ik was ontzettend bang dat weer hetzelfde zou gebeuren dan in de basisschool. Ik kon niet meer omgaan met deze gevoelens. Mijn vriend, die me altijd heeft gesteund kwam weer terug.

Ik stortte me weer volledig op het eten. Voor mijn gevoel was dit het enige waar ik op terug kon vallen en wat me niet alleen of in de steek zou laten. Dit gaf me een soort van geluksgevoel, ik vind dat heel moeilijk om te omschrijven. Want eten had zo'n dubbele lading, het gaf me een gevoel van rust, maar daar tegenover ook een gevoel van onmacht. In de derde klas was ik nog zwaarder dan dat ik ooit was geweest. Afschuwelijk vond ik het. Ik had geen vrienden meer, geen mensen die om me gaven. En weer werd ik dat stille en teruggetrokken meisje.

Het ging slechter met me door een gebeurtenis wat verder niks met school te maken heeft gehad. In de winter op weg naar school ben ik sexueel misbruikt door een onbekende man. Ik ga hier verder niet op in, omdat ik het moeilijk vind om hier over te praten. Deze gebeurtenis heeft mijn afschuw voor mijn lichaam alleen maar groter gemaakt. Ik gaf alles mijn uiterlijk de schuld; Als ik er zo en zo uit zou hebben gezien zou dit alles niet gebeurd zijn. Ik zakte steeds dieper in een dal. Deze periode heb ik een dagboek bijgehouden, ik wil graag een dag uit mijn dagboek met jullie delen.

"Lief dagboek,

Ik voel me verschrikkelijk en eigenlijk is dat ook mijn eigen schuld. Alles gaat mis in dit *** leven. Mijn ouders hadden beter geen kinderen kunnen nemen, dan was ik hier nu ook niet geweest. Ik snap niet meer waarom ik hier ben. Ik slaap, sta op ga naar school waar ik het verschrikkelijk vind, ga naar huis waar alleen nog maar ruzie is, ga op bed. En dan? Wordt ik weer wakker voor weer een afschuwelijke dag. En dit alles, waarvoor doe ik dit? Niet voor mezelf. Voor wie dan? Want verder heb ik ook niemand om me heen die om me geeft. Weetje, gisteren fietste ik langs het dorp ***, daar bij die mooie brug. & weetje wat ik dacht, zal ik ervan af springen? Ik weet echt niet meer waarom ik leef. Ik maak de volgende afspraak met mezelf; ik ga een week opschrijven welke leuke dingen er gebeuren en welke kut klote etc dingen gebeuren. Dan kan ik een goede afweging maken om weg te gaan. Nou tot morgen!"

Gelukkig heb ik doorgezet en kracht gevonden om de havo gewoon in 5 jaar af te maken. Voor mij voelde dit weer als een "nieuwe kans". Nieuwe school, nieuwe mensen en vooral nieuwe KANSEN.

Mijn nieuwe start, de mogelijkheid om nieuwe mensen te leren kennen, om mijn leven weer een nieuwe wending te geven. Aangezien ik zo'n rot periode heb gehad op school en heel erg de steun van docenten heb gemist (met uitzondering van de mentor in jaar 1), had ik voor mezelf besloten dat ik dit anders wou aanpakken. Ik wilde docent worden en later ervoor proberen te zorgen dat iedereen een toptijd zou krijgen op school. Het tegenovergestelde van wat ik had, dat ik niet toekeek hoe iemand ten onder ging, maar deze gene waar ik kan zal helpen. Daarom heb ik ervoor gekozen om leraar te worden op het middelbaar onderwijs.

Ik heb mezelf meegegeven dat ik probeer mezelf te blijven, me niet meer ga voordoen als dat drukke en gelukkige meisje met de grote bek. Maar gewoon mezelf, als ze me dan niet nemen dan heb ik pech. Als mensen me dan wel nemen, dan doen ze dit wel om de persoon die ik werkelijk ben. En dit is gelukt! Ik kwam in kleine klasjes terecht, want er zijn niet veel mensen die docent willen worden. Jaar 1 was super, ik heb leuke mensen ontmoet. Mensen die me nemen zoals ik ben, zoals ik werkelijk ben. Ik vond mezelf natuurlijk afschuwelijk, iemand die veelste dik is, ik had ook overgewicht. Maar deze mensen keken hierdoor heen. Er zit namelijk veel meer in mensen dan alleen de buitenkant.

Doordat mensen verder keken bij mij, komt er steeds meer goede kanten van mijn binnen kant naar buiten. Heerlijk gevoel, dat er mensen zijn die me nemen om diegene die ik werkelijk ben! Nu zit ik in jaar 2 en heb ik het nog steeds super naar mijn zin op school! Mijn obsessie voor eten is helaas nog niet weg, hoe gelukkig ik me ook voel in deze omgeving. Al de voorgaande jaren, van de basisschool tot nu, heeft eten zo'n belangrijke rol gespeeld dat gaat niet zomaar weg. De troost die ik in eten zoek, maar ook mijn geluksmomenten die ik deel met eten zijn groter dan ooit. Alles in mijn leven koppel ik aan eten. Helaas is hier het braken ook weer aanwezig. Ik heb echter nu voor gekozen om met begeleiding te proberen om op een gezonde manier af te vallen.

Mensen in mijn omgeving nemen me nu wel zoals ik ben, waar ik echt ontzettend blij om ben, maar ik kan me zelf gewoon nog niet accepteren. Gelukkig gaat dit nu goed en ik ben al een aantal kilo kwijt, wat me het gevoel geeft dat ik daadwerkelijk iets kan! Ook ben ik bij onze school op een faalangst cursus gegaan, ik heb zo'n drang opgebouwd dat ik alles maar moet goed doen van mezelf. Maar ook ik ben een persoon en geen mens ter wereld kan overal goed in zijn. Dat heb ik wel in deze cursus geleerd. Deze mevrouw heeft me aangeraden op met een psycholoog gesprekken te gaan voeren, zodat ik mijn verleden een plekje kan gaan proberen te geven. Ik heb dit maar weg gelacht, maar deze week heb ik haar een mail gestuurd dat ze me op de lijst van de school psycholoog mag gaan zetten. Helaas is de wachttijd een aantal maanden, maar waarschijnlijk kan ik in het eerste halfjaar van jaar 3 van mijn opleiding hier mee beginnen!

De reden dat ik mijn verhaal hier vertel? Mensen denken bij een eetstoornis vaak aan mensen die ernstig ondergewicht hebben. Maar weetje, dit is maar een klein deel. Veel mensen gaan ongemerkt aan deze strijd ten onder. Het heeft niks te maken met hoe je eruit ziet; dik, dun, lang en klein; iedereen kan er last van hebben. Ik hoop dat mensen in gaan zien dat je niet alleen een eetprobleem hebt als je je ribben kan tellen, het gaat erom wat er in je hoofd omgaat. Ik hoop dat er meer begrip komt voor mensen zoals mij.

Want vaak wordt er gereageerd: "Tsja je houdt ook van lekker eten! Als je dat laat staan, dan krijg je ook vast maatje 38." Was het maar zo simpel, want dan had al dit eetgedoe niet zo'n lange tijd centraal gestaan in mijn leven. Er zijn trouwens veel meer overeenkomsten met Anorexia, Boulimia en BED dan je zou denken. Draait het bij ons eigenlijk niet allemaal om hetzelfde? Het verschil is dat we het op een andere "manier" uiten.

Mijn wens is om gelukkig met mezelf te worden en mijn eetstoornis achter me te laten. Ik hoop dat me dit ooit gaat lukken. Ik weet dat ik mijn verleden hiervoor zal moeten verwerken. Dat ik moet leren om over mijn gevoelens te spreken. Want er is nu maar één ding waar ik mijn gevoelens in kwijt kan en dat is eten. Eten hoort weer net als bij anderen een normaal iets in mijn leven te worden. Het hoort normaal te zijn dat je normale porties op een dag eet, 3 maaltijden en tussendoortjes.

Het hoort je niet te belemmeren in je leven. Wat zou het heerlijk zijn als je kan genieten van je leven, zonder dat je elke dag met je hoofd bij dat rottige eten bent.

Dit gaat veranderen, eten gaat niet meer centraal staan in mijn leven! Mezelf, dat hoort centraal te staan in mijn leven, daar ga ik voor! Vaak heb ik gezegd; "ik ben hier nog niet aan toe.." of "Zo erg is het niet". Maar dat is gewoon onzin je bent er ALTIJD aan toe. Stoppen met ontkennen & beginnen met vechten!