Vrolijk ging ik door het leven, had vrienden en maakte graag lol. Maar alles veranderde toen ik ging verhuizen in 2002. Ik kwam op een nieuwe basisschool en ik moest nieuwe vrienden maken en kwam in een nieuwe omgeving. Ik weet het nog goed, de eerste dag dat ik op mijn nieuwe school kwam. Ik stelde mezelf netjes voor en ik ging trakteren omdat ik jarig was geweest. In de pauze liep ik wat alleen en had nog geen aansluiting met leeftijdgenootjes uit mijn klas. Al snel werd er over mij geroddeld.

Er werd gezegd dat ik dik was, dat ik een vetzak & papzak was. Dit is 5 jaar lang door gegaan, jaren van fysiek, geestelijk en lichamelijk geweld gingen voorbij. Ik was vaak naar de leraren toe gegaan maar zei zeiden dat het plagen was en dat het bij de leeftijd hoorde. Ik voelde me alleen, en totaal niet op mijn gemak. Ik was vaak weglopen van school, maar de leraren haalden mij altijd weer op.

Eindelijk kwam het moment dat ik naar de middelbare school ging, weer nieuwe vrienden maken waar ik erg veel zin in had, geen gepest meer. In dit eerste jaar viel ik af in gewicht en mensen zagen dit ook. Ik kreeg veel positieve reacties en maakte zelfs vrienden. Dit gaf mij een bevestiging dat mensen mij zagen staan. Op dat moment dacht ik: Ik moet meer afvallen, want dan word ik geaccepteerd. Vanaf toen is het allemaal begonnen. De leraren kregen vermoedens dat ik aan het afvallen was, ik at nooit en sportte veel tijdens school. In die tijd kon je je inschrijven voor leuke activiteiten en ik koos altijd voor gym. Maar ik vond dat een slechte reden, want ik was altijd al sportief. Ik speel trompet bij drum en showfanfare Advendo Sneek waarmee ik wereld kampioen ben geworden, ik dans met rifle, sabel & vlaggen, ik hou van hardlopen en skiën, kortom sport is mijn leven.

Ik raakte aan de praat met een lerares die haar gevoelens uitsprak over mij. Mijn ouders werden ingelicht door mijn mentor, maar ik zei tegen mijn ouders dat er niks aan de hand was. Ook overleed mijn oom in de 1e klas, ik kon altijd goed met hem praten over wat mij bezig hield en dit werd een groot gemis. De jaren gingen voorbij totdat ik in de 3e klas kwam. Ik haalde slechte cijfers, was vaak boos, geïrriteerd en maakte ruzie met leraren. Ook moest ik in het 3e jaar weer naar de schoolarts toe, die mij vertelde dat ik alles aan mijn ouders moest vertellen en als ik dat niet deed, dan deed zij dat voor mij.

Ik wilde dit natuurlijk niet want ik zag het probleem niet. Een paar kilo kwijt raken is niet erg. Ik heb een brief van proud2bme gebruikt om het mijn moeder te vertellen.

Mijn moeder schrok en voelde zich machteloos, ik moest van haar naar de huisarts. Eenmaal bij de huisarts deed ik alsof er niks aan de hand was, maar hij stuurde mij door naar een eerstelijns psycholoog, hier heb ik 5 gesprekken gehad maar dit hielp mij totaal niet. De eerstelijns psycholoog stuurde mij door naar Kinnik (jeugd GGZ). Ik heb het daar 2 jaar lang vol gehouden, maar ik ben er niks mee opgeschoten. We hadden het alleen maar over school en over mijn hobby. Ondertussen daalde mijn gewicht, en vond ze het te gevaarlijk worden waardoor ik werd doorgestuurd naar de kinderarts.

Ik werd gek dat ik overal naartoe werd geslingerd, en overal moest ik weer mijn verhaal vertellen. Ondertussen zat ik in het 4e jaar ik haalde weer slechte cijfers en was alleen maar bezig met eten. Hierdoor ben ik ook gezakt voor mijn examen, waardoor ik het 4e jaar weer overnieuw moest doen. Ik kreeg een nieuwe mentor waar ik heel erg dankbaar voor ben. Mijn mentor was namelijk zorgcoördinator en wist mijn dossier al. Ik kwam bij haar voor een gesprekje en na veel praten heeft ze mijn vertrouwen gewonnen. Ze had zoveel lieve en helpende woorden, voor het eerst had ik het gevoel dat iemand mij begreep & serieus nam. Ze heeft me zo goed door het 4e jaar heen geholpen en heb mede door haar mijn diploma kunnen halen.

Ik begon met een MBO opleiding Maatschappelijke Zorg. Ik was bij Kinnik weg gegaan, omdat het me totaal niet hielp, ik had alleen nog toezicht van de kinderarts. Ik werd in december aangemeld bij Accare centrum voor eetstoornissen in Smilde maar de wachtlijst voor een intake gesprek duurde 3 maanden. Nog steeds had ik altijd contact met mijn mentor, ik vertelde haar hoe het ging. Eind januari 2014 was ik zo moe van de strijd. Voor mijn gevoel was ik aan het overleven. Ik had in mijn hoofd geprent ‘elke ons eraf is een stap dichterbij mijn oom'. Mijn mentor heeft er toen alles aan gedaan om mijn kinderarts in te lichten, omdat ik het niet meer volhield. Zes februari 2014 was de dag dat ik werd opgenomen in het ziekenhuis. Het was verschrikkelijk, ik moest van niks eten naar een volledige lijst & alles wat ik niet op at werd met de sonde ingebracht. Ik voelde me waardeloos en alleen, ik schaamde me voor wat ik iedereen aan had gedaan. Liegen, bedriegen en doen alsof alles goed ging.

Tijdens mijn ziekenhuis opname kreeg ik eindelijk een brief van Accare over mijn intake gesprek. Na 4 dagen van mijn opname kon ik daar terecht voor een intake gesprek. Ik moest weer mijn verhaal vertellen, maar dit was mijn laatste optie voor hulp. Ik zit immers al 5 jaar in de hulpverlening. In maart 2014 begon ik in de startersgroep dit houd in dat je dingen leert over je eetstoornis en hoe de behandeling werkt. In april begon ik met dieetmanagment, ik moest uitdagingen aangaan met eten en drinken wat ik verschrikkelijk eng vond.

Het was augustus 2014 ik had een leuke zomervakantie gehad, maar qua eten en strijd ging het super slecht. Ik had een gesprek gehad met mijn hoofdbehandelaar dat het verstandig was om een flex-opname van 2,5week te overwegen. Dit heb ik gedaan. 2,5 week was erg kort en tijdens deze weken kwamen er meer dingen naar boven waaraan ik moest werken. Ik ging over op een nieuw traject 3-daagse klinisch van zondag avond tot woensdag avond. Ik ben totaal 5 maanden opgenomen geweest. Ik heb veel dingen geleerd over mezelf, over anderen en over mijn eetstoornis.

Na mijn ziekenhuis opname in februari 2014 heb ik een filmpje gemaakt voor buitenstaanders en voor meiden/jongen met een eetstoornis. Omdat ik in deze jaren heb gemerkt dat er veel onbegrip was. Ik werd overal heen geslingerd en dat heeft mij persoonlijk veel gedaan. Telkens als je andere hulpverlening krijgt moet je opnieuw leren vertrouwen, moet je uit je comfortzone stappen en dat is voor iemand met een eetstoornis ontzettend moeilijk. Ook is het mij opgevallen dat kinderartsen, huisartsen & behandelaren niet op 1 lijn zitten en dit is verschrikkelijk verwarrend. De huisarts zegt dat het lichamelijk goed met je gaat, en de behandelaren zeggen dat je zoveel procent ondergewicht hebt en dat je er lichamelijk slecht aan toe bent. Dit is echt 1 van mijn grote frustraties. Je moet soms zover gaan voordat je hulp krijgt.

Ik heb veel positieve reacties gehad over mijn filmpje, waar ik heel erg dankbaar voor ben. Ik wil heel graag dat mensen met een eetstoornis begrepen worden en serieus worden genomen, welke eetstoornis je ook hebt. Onbegrip is het aller moeilijkste. Want mensen met een eetstoornis willen zich bewijzen en gaan tot het uiterste. Ik wil later mensen helpen met een psychische aandoening, en dit is een klein begin.

Helaas gaat het met mij nog niet erg goed, maar ik probeer er wat van te maken. Veel mensen gaan er vanuit dat het nu beter gaat met mij omdat ik 5 maanden opgenomen ben, ik had ook graag willen zeggen dat het beter ging. Ik heb nog een lange weg te gaan. Ik heb nog veel therapieën zoals; trauma verwerking, lichaamsbeeld exposure, zelfbeeld groep, PMT, individuele therapie & cognitieve gedragstherapie. Ik ben ontzettend dankbaar voor de mensen die mij lief hebben en die mij altijd steunen, ik weet niet wat ik zonder hun moest.

Samen sta je sterker, dan alleen! Zorg voor een vertrouwenspersoon in je omgeving, blijf niet met je verhaal/probleem zitten. Iedereen verdient hulp, dus jij ook.