In het voorjaar van 2013 begon ik door mijn PDS diagnose (prikkelbaar darm syndroom) gezonder te eten. Mijn darmen konden niet langer wit brood, rijst of vele suikers/fructose verdragen. Die darmpijn is te vergelijken met een stekelbal die door je darmen heen rolt als het ware. Ik kan me herinneren dat, als ik er last van had, ik wel uren op bed helemaal opgekruld doorbracht omdat het zo'n een pijn deed. Toen ik eenmaal had uitgevonden wat ik wel en niet kon eten ging het beter. Ik viel zelfs af! Opzich vond ik dat alleen maar fijn want ik was in 2013 op mijn zwaarste gewicht (overgewicht) en wilde niets liever dan wat gezonder en slanker zijn.

Ik ben eerlijk gezegd nooit tevreden geweest met hoe mijn lichaam eruit ziet. Dit komt doordat ik op jonge leeftijd op de basisschool al gepest werd om hoe ik eruit zag, in de straat als ik aan het buitenspelen was. Vanaf groep 7 hield ik continu mijn buik in, hopend dat ik dan dunner zou ogen. Toen ik naar de middelbare school ging leek alles beter te gaan, maar de gedachtes dat ik “te dik” was werd bevestigd door het feit dat er thuis ook nare opmerkingen over mijn uiterlijk en wat ik at werden gemaakt. “He dikke, zou je dat wel nemen”. Als er zo vaak gezegd wordt dat je dik bent dan is het ook zo, dacht ik.

Vanaf mijn 15e begon ik mijn brood weg te gooien in een poging om dunner te worden, waar ik toen niks mee afviel. Dit waren mijn eerste eetstoornis gedachten en die zijn eigenlijk nooit meer echt weg gegaan. Naarmate ik ouder werd en volwassener leek het iets beter te gaan, maar ik was nog steeds ontevreden over mezelf.

In de zomervakantie van 2013 ben ik thuis begonnen met pilates (blogilates) en voor het eerst naar de sportschool geweest. Dat was voor mij een hele grote stap omdat ik het eerder niet durfde, omdat ik mij schaamde voor mijn lichaam. Ik at gezonder, voelde me fitter en gelukkiger naarmate de kilo’s afnamen die ik teveel had. Na een lange tijd zat ik weer op een gezond BMI. ''Maar ls ik dat kon, dan kon er toch ook nog iets meer af.'', dacht ik. En zo begonnen mijn eetstoornis echt.

De namen die ik werd genoemd en de opmerkingen die ik had gekregen op school en thuis zaten als littekens op mijn lichaam, ze gingen niet weg. Ik had ook geen contact meer met mijn vader, ondanks dat ik nog gewoon thuis woon, wat de situatie nog moeilijker maakt. In mei 2014 sloeg ik door. Ik belandde van Orthorexia* in Anorexia, en ik at nog maar erg weinig calorieën per dag. Ik kon het tellen niet meer loslaten. De huisarts heeft me in augustus naar Accare door verwezen. Iets wat ik niet snapte want ik was toch gezond, ik at gezond, ik sportte, wat is daar nou mis mee?

Thuis werd de situatie alleen maar erger, ik kon niet meer eten in het bijzijn van mijn vader vanwege de opmerkingen van vroeger. Mijn werk, school en stage kon ik niet meer volhouden, langzaam maar zeker leek ik op te raken. Ergens gaf het me een kick om te kijken hoe ver ik zou kunnen gaan, ik wilde mijn limiet weten. En die bereikte ik in december, toen ik voor half dood op de bank lag onder een deken. Ik voelde mezelf wegzakken. Ga ik dan dood? Ik wilde helemaal niet dood.

Het AMC wilde me laten opnemen, maar omdat ik 20 ben kunnen ze me niet dwingen en wees ik elke opname af. Vanaf dat moment heb ik er voor gekozen om zelf te herstellen. Ik wilde weer leven als een normaal mens. Mijn moeder maakte me elke ochtend wakker. Ze durfde het eigenlijk niet eens meer omdat ze bang was mij dood in bed aan te treffen, omdat mijn lichaam het had opgegeven. Haar bezorgdheid en pijn deed me nog het meeste verdriet. Ik besloot in december dat ik beter wilde worden en ik zet stappen.

Vanaf eind december tot nu heb ik gevochten, met vele ups en downs. Met vele woede- en angstaanvallen waarbij ik schreeuwend met een kussen voor mijn mond hulpeloos op de grond in mijn kamer zat. Ik heb het soms met periodes nog steeds heel moeilijk, vooral met het accepteren hoe mijn lichaam er nu uit ziet op een minimaal gezond BMI. Ik ben er nog niet, ik heb nog een weg te gaan. Een eetstoornis is als een gum en wij zijn het potlood, we tekenen en onze eetstoornis gumt ons sneller uit dan dat wij kunnen tekenen totdat er niks meer van ons over is. Ik wil geen leeg canvas zijn, maar het zelf weer invullen zonder gum.

*Orthorexia is geen erkende eetstoornis en valt onder een vorm van anorexia.