Voor de buitenwereld was ik altijd de vrolijke, sociale meid. Het was geen rol die ik speelde, maar mijn manier van overleven. Terwijl de buitenwereld dat vrolijke meisje zag, ging ik van binnen kapot. Ik zat gevangen in mijn eigen lichaam en was er geen mogelijkheid om te ontsnappen. Toch bleef ik doorgaan met wat ik deed: lachen...

Ik had geen controle over mijn gedachten, maar mijn gedachten hadden controle over mij. Continu leven met een gevoel van schaamte, van waardeloos zijn. Dit ging gepaard met gevoel van angst, schuld en wanhoop. Ik zat alsmaar gevangen in mijn hoofd. Gedachten waarmee ik mezelf gek maakte, want ik was het niet waard. Het liefste schreeuwde ik het uit. Maar in plaats van schreeuwen, zette ik elke morgen mijn masker weer op en begon ik mijn dag met een lach.

Maar van binnen...

Elke dag begon ik met dezelfde strijd. Mijn gedachten deden er alles aan om mij niet te laten vergeten hoe waardeloos ik toen was. Wat ik ook deed, mijn gedachten wonnen altijd de strijd. Mijn gevoelens van somberheid werden afgewisseld met gevoelens van leegte en verwardheid. Steeds maar weer zo ontzettend moe zijn dat zelfs opstaan een enorme opgave was. Maar toch bleef ik opstaan, zette ik telkens mijn schouders eronder en begon ik aan mijn dag. Dat deed ik niet omdat ik dat graag wilde, maar omdat niemand afwist van mijn depressie. Ik schaamde me voor hoe ik mij voelde, ik was er niet trots op. Maar vooral door alle vooroordelen die mensen hebben over depressies lukte het mij destijds niet om erover te praten.

Mijn depressie sloop er door de jaren heen in. Zo had ik alle tijd om mezelf aan te leren hoe ik voor de buitenwereld de vrolijke meid kon blijven, zonder dat mensen zagen dat ik niet oké was. Ik kon het niet delen met de mensen om mij heen. De angst dat ze mij een aandachttrekker vonden was te groot, want voor mijn gevoel stond ik daarom bekend als kind.

Het dragen van een figuurlijk masker leek de oplossing. Maar het kostte zoveel energie dat ik er alleen nog maar aan onderdoor kon gaan. Ik lachte altijd net zo hard als anderen, bleef leuke dingen doen met vrienden, maar daarna kon je me als een hoopje puin opvegen. ’s Avonds in bed rolde een waterval met tranen over mijn wangen omdat ik niet meer wist wat ik nog langer met mezelf aanmoest. Ik wilde dit niet meer maar zag geen andere optie, dus dwong ik mezelf om sterk te blijven en vol te houden. En de volgende dag? De volgende dag was ik net als elke andere dag weer dat altijd vrolijke meisje.

Voor altijd leven met een masker?

Het dragen van mijn figuurlijke masker was niet alleen omdat mensen niet mochten zien hoe ik me voelde. Vaak probeerde ik ook met anderen mee te doen in de hoop dat ik me weer oké ging voelen. Dit gaf vaak een lastige strijd met mezelf. Want wie was ik nou echt? En welke gevoelens waren nog reëel? Ik ging op de automatische piloot leven en raakte steeds verder weg van mijn eigen identiteit. Uiteindelijk hield ik dit enkele jaren vol. Maar het was wachten op het moment dat dit niet meer kon. Lange behandeltrajecten volgden die werden afgewisseld door veel wanhoop en het ervaren van een uitzichtloze toekomst.

Tijdens mijn behandeling ging ik leren om mijn masker af te zetten. Dat was een lange weg die ik moest bewandelen. Het was immers mijn manier van leven geworden. Maar ik ontdekte dat het opzetten van een masker nog veel meer energie kostte dan te laten zien hoe ik me echt voelde. Ik moest mijn identiteit gaan herontdekken. Mezelf ervan gaan overtuigen dat ik het wél waard was om te leven. Dat ik het, net als ieder ander, verdien om gelukkig te zijn.

Het voelde als een onmogelijke opgave, maar uiteindelijk lukte het me. Met kleine stapjes kwam ik steeds dichter bij antwoorden. Ik leerde om mij kwetsbaar op te stellen en erover te praten met anderen. Ik leerde om anders tegen situaties aan te kijken en anders te denken. Dit is een proces van jaren geweest. 

Vooroordelen in de samenleving

Als je een depressie hebt, kan het zijn dat je een masker draagt voor de buitenwereld door de dingen te blijven doen die anderen ook doen. Met als gevolg dat je ’s avonds alles bij elkaar schreeuwt en huilt omdat je niet meer weet hoe je verder moet. Maar dat is niet wat de buitenwereld ziet.

Als je niet weet hoe het is om last te hebben van een depressie is dat niet erg, maar volg niet zomaar alle vooroordelen die in de volksmond vaak voorbij komen. Niet ieder mens dat last heeft van een depressie zondert zich de hele dag af, staart alleen maar voor zich uit of is vergeten hoe hij of zij moet lachen. Adviezen zoals: “Je bent vast de enige niet”, “Ga vooral leuke dingen ondernemen” of “Ga eens genieten van de kleine dingen om je heen” werken vaak niet. Wees eerlijk en oprecht, ook als je even niet weet wat je moet zeggen. Zorg dat je er bent, niemand houdt ervan om zich eenzaam te voelen.

Net zoals elk mens uniek is, is ook elke depressie uniek. Heb je een depressie, zoek vooral de mensen op die je ruimte geven en begrip tonen in plaatst van de mensen die je negatieve energie geven. Laat je masker achterwege en laat zien wie je echt bent. Zo kunnen mensen je ook het beste ondersteunen, want je mag hulp accepteren. Uiteindelijk waarderen mensen het als je laat zien we je bent, als ze merken dat je puur en oprecht bent. Laat de echte jij eens zien, want jij bent een mooi mens!

Mijn masker af

Ik heb geleerd waar mijn hindernissen zitten in het dagelijks leven en hoe ik hier mee om kan gaan. Dat helpt mij om lastige situaties te voorkomen. Ik leef nu minder op de automatische piloot. Nu doe ik dingen bewust en denk ik vaker na over keuzes die ik maakt. Ik sta nu transparant in het leven, wat voor mij betekent dat ik mij kwetsbaar durf op te stellen en durf aan te geven als het even niet oké is. Want even niet oké zijn, is ook oké. Ik heb al veel overwonnen in mijn depressie. Ondanks dat ik gelukkig ben met het leven op dit moment, vliegt mijn stemming vaak nog alle kanten op. Dat maakt het vaak nog wel lastig. Iedere dag is weer een verrassing hoe ik mij voel, maar daardoor geniet ik ontzettend van de momenten dat ik me wel goed voel. Mijn masker heb ik ver weg verstopt, want dit is wie ik ben. Ook als ik me niet oké voel mag ik erg zijn!

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.