Op mijn 12e kreeg ik te maken met die vervelende insluiper die we liever niet bij de naam noemen anorexia. Veel gesprekken gehad, uiteindelijk opgenomen geweest. Toch heeft het voor mij onvoldoende geholpen en ben ik op eigen krachten verder gegaan. Op mijn 19e heb ik mijn vriend ontmoet, waar ik nog steeds ontzettend gelukkig mee ben. Ik ben bij hem ingetrokken en een paar maanden later werd ik zwanger. Het was een bewuste keuze van ons beiden, niet wetende wat voor impact het voor mij zou hebben. Ik had natuurlijk nog steeds anorexia met ondergewicht...

Ik voelde me al een paar dagen niet lekker en ziekjes. Toch maar een zwangerschapstest opgehaald, en ja hoor! Positief! We waren door het dolle heen! Al snel volgde een echo en zagen we inderdaad en heel klein puntje met een kloppend hartje. Ik was toen 7 weken zwanger. De weken die volgden voelde ik me beroerder door de hormonen. Toen ik 10 weken zwanger was ging mijn buik groeien. Andere zagen het niet, maar ik wel. Elke week groeide mijn buik steeds meer en meer. Je zag nog niet dat ik zwanger was, maar mijn buik was iets opgezet.

Al snel kwam het ter sprake bij de verloskundige dat ik anorexia had. De enige tips die zij mij konden geven is eten en op gewicht proberen te komen, hoe moeilijk het ook is. Ze wilden mij doorverwijzen naar een diëtiste, maar dat wilde ik absoluut niet. Ik raakte in paniek en dacht “Dan raak ik alle controle kwijt, ik ga het op mijn manier doen”. Samen met mijn vriend heb ik gepraat, gehuild, eetschema's gemaakt en mijn schouders eronder gezet. Hoe moeilijk het ook was, ons kindje moest groeien! Ik had daar de controle over.

Mijn hele zwangerschap door heb ik moeite gehad met aankomen, dat mijn lichaam veranderde. Dikkere heupen, mooie buik, voller gezicht. Ik zag er echt mooi en gezond uit en ons kindje groeide goed! Maar ja, hoe meer goedbedoelde complimenten, hoe vreselijker ik me ben gaan voelen. Ik zag het niet! Ik voelde me heel erg dik. Elke dag was het een strijd om te eten. Ik moest wel, anders ging het niet goed met de kleine. Ik moest voor ons beide zorgen en dat deed ik. Langzamerhand begon ik het te accepteren en kon ik ervan genieten. Juist door de zwangerschap ben ik van de extreme anorexia afgekomen. Van geen eten, ben ik naar een gezond voedingspatroon gegaan.

Nog steeds had ik de drang te bewegen en in vorm te blijven. Ik ben overmatig gaan bewegen en ik heb elke dag lange tijd in het huis gepoetst. Ik mocht van mezelf niet zitten als ik niet alle taken had gedaan die ik de vorige avond op had geschreven. Na het dwangpoetsen, ging ik 's avonds ook nog een lopen met onze herdershond. Het was een dwang om te bewegen. Die poetsdrang werd nog erger in de tijd dat ik nesteldrang had. Door het overmatig bewegen had ik heel erg harde buiken en moest ik verplicht rust nemen van de verloskundige. Een beetje harde buiken is niet zo erg, maar te veel kan schadelijk zijn voor de kleine.

Ik deed het toen iets rustiger aan, maar nog niet voldoende. Dat resulteerde uiteindelijk in weeën toen ik 32 weken zwanger was. Dat werd een ziekenhuis opname met flinke weeënremmers, anders kwam de kleine veel te vroeg en dat was niet goed. Uiteindelijk zijn de weeën afgezakt en mocht ik naar huis met verplichte bedrust. Dat was heel erg toen! Wel goed eten maar geen beweging. Ik moest het wel accepteren en mij erbij neerleggen, alles om die kleine gezond ter wereld te laten komen.

Ik kon wel heel erg genieten van ons wondertje in mijn buik! Ook kon ik niet wachten tot onze kleine geboren werd! Dan hadden we eindelijk na 9 lange maanden ons kleintje in onze armen en kon ik weer gaan trainen en een strak lichaam krijgen. Ja, zo dacht ik....

Uiteindelijk was ik 40 weken zwanger toen ik weeën kreeg. 29-05-2017 werd onze prachtige gezonde dochter Lynn geboren! Eindelijk ze was er! Wat een super goed gevoel geeft het je dat je voor je dochter hebt moeten knokken!

Na mijn bevalling heb ik een gigantische terugval gehad tot kort geleden nog, maar al snel heb ik mezelf kunnen herpakken. Ik heb veel gesprekken gehad met mijn vriend, die gigantisch hard was en mij heel erg met mijn neus op de feiten heeft gedrukt. Maar dat had ik wel nodig!

Ik ben nu een voorbeeld voor Lynn, die inmiddels 9 maanden oud is. Ook al is ze klein, ze merkt het wel. Ik ben degene die ze later gaat kopiëren. Je wilt er voor haar kunnen zijn en je wilt genoeg energie hebben om met haar te spelen en leuke dingen te doen.

Het is nog elke dag een gevecht, maar willen is kunnen! Dan kijk ik naar Lynn en weet ik waar ik voor vecht en voor gevochten heb. Ik geloof er in dat Lynn haar komst mij deels genezen heeft. Het monster in mij heb ik dankzij Lynn overwonnen!

Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto's in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl