Vrijdag op NPO3: Talking to anorexia van Louis Theroux
Een tijd geleden schreef ik reeds over de nieuwste documentaire van Louis Theroux over anorexia: Talking to anorexia. Deze was toen nog enkel te zien via BBC, maar wordt vrijdag 23 februari uitgezonden door NPO3 en is hierna nog een week online te bekijken. In Talking to Anorexia stapt Louis twee van de grootste behandelingsfaciliteiten voor eetstoornissen in Londen binnen. Zowel binnen als buiten de ziekenhuizen ontmoet hij vrouwen van verschillende leeftijden, in verschillende stadia van hun ziekte.
Louis brengt een bezoekt het St Ann's Hospital en Vincent Square Clinic in Londen. Hij ervaart er de dagelijkse routine van de cliënten: het afgesproken eten, het wegen en de groepstherapiesessies. Louis merkt dat de vrouwen verschillend tegen hun ziekte aankijken. De één vecht tegen een nieuwe opname in het ziekenhuis, de ander wil niet inzien dat ze ziek is.
Tijdens de gesprekken wordt ook duidelijk dat er veel misvattingen bestaan over de eetstoornis anorexia. Het zijn niet alleen jonge vrouwen die deze ziekte lijden. Theroux ontmoet de 63-jarige Janet die al sinds haar achttiende worstelt met haar eetstoornis. Ze legt hem uit dat de relatie tussen de stoornis en de persoon die er aan lijdt zeer complex is: haar gedachten wisselen telkens tussen haar gezonde en haar anorectische zelf.
Talking to anorexia: vrijdag 23 februari, 20.25 uur op NPO 3.
De aflevering is daarna een week online te bekijken.
Gerelateerde blogposts
Reacties
maar vond het alleen maar een bevestiging van een cliche : dun zijn voor een eetstoornis.
Ik heb hem niet volledig uitgezien omdat ik er niet zoveel aan had
Op zich vind ik het trouwens wel goed dat hij ook een oudere vrouw heeft gevolgd, want eetstoornissen komen niet alleen voor bij tienermeisjes. Om diezelfde reden vind ik het jammer dat hij die ene jongen, die wel in beeld kwam (in het begin), niet heeft gevolgd. Maar het kan natuurlijk zijn dat Louis dat wel wilde, maar de jongen niet ;-)
However, ik kreeg bij Janet het gevoel dat ze stiekem wel trots was op haar eetstoornis, zoals ze over haar eetgewoontes praatte en spontaan haar handen/nagels aan Louis liet zien. Ze wilde steeds bevestigd worden in haar eetstoornis. En het is natuurlijk vooral heel treurig, dat iemand dat nodig heeft, maar juist dát kwam niet zo goed uit de verf. Zeker niet voor mensen die onbekend zijn met de ziekte.
Maar gelukkig heb ik niet meteen weggezapt, want later werd dit stereotype beeld wel gerelativeerd door uitspraken als "It's not about being attractive" (van patiënte Jess) en "they are symptons of your illness" (van Louis, als Jess zegt zich te schamen voor haar bewegingsdrang). En dat Louis een paar keer tegen iemand zei "I feel so sorry you have to go through this", dat vond ik zo mooi. Zonder vragen, zonder veroordeling, gewoon: Ik vind het rot voor je dat je zo in gevecht bent met jezelf. Ondanks dat hij het niet echt begreep, toonde hij wel begrip.
Bij Ifzana werd gezegd dat er bij haar niet werd gemikt op full recovery. Goed dat hier open over kon worden gesproken. Dat sommige mensen hun eetstoornis zó hard nodig hebben, dat "beter worden" wellicht niet mogelijk is. Of in elk geval nóg niet. En dat je dan beter kunt gaan voor een leefbaarder leven mét (een stukje) eetstoornis dan voor volledig herstel.
Ook een pluspunt (vond ik), is dat de ouders van Rosie een podium kregen in het programma. De spanningen binnen het gezin werden goed neergezet. Jammer dat de familieleden/vrienden van de overige deelnemers aan de documentaire niet gevolgd zijn. Er zijn zoveel manieren waarop de omgeving kan reageren, en nu hebben we er maar 2 gezien. Maar ja, je kunt niet alles hebben ;-)