Wel heel interessant inderdaad. Op sommige gebieden is het snel diagnosticeren wel belangrijk, want anders krijg je mogelijk problemen met uwv, uitkering, ciz voor thuishulp etc. Voor al deze dingen is een diagnose nodig, anders krijg je geen hulp. Zo heb ik zelf ondervonden. Bij mij is het dus erg laat gesteld. Maar er is zeker ook wat voor te zeggen om het niet vroeg te doen,

Te vroeg gebeurd te vaak en te makkelijk vind ik!
Daardoor zit je vast aan een stempel waar je behandeling voor krijgt en maanden / jaren later blijkt je verkeerd behandeld te zijn waardoor je shit erbij hebt gekregen.

Geef zelf altijd aan wat je denkt of twijfelt...
Heb ik gelukkig wel gedaan en met wat strijd het beste voor mezelf voor elkaar weten te boksen.
Maar ken ook genoeg meiden die het niet hebben gedaan en die zijn hier echt de dupe van geworden!

Ik heb de documentaire niet gezien, maar ik geloof wel dat sommige diagnoses te vroeg gesteld worden.
Maar mijn ouders hadden toen ik zes was al het vermoeden dat er iets (hetzelfde als de diagnose die ik nu heb) was, maar volgens school etc. was dat onzin. Wat had het me een hoop ellende gescheeld als ik m'n diagnose niet op m'n 22ste, maar op m'n zesde al gehad had!

Deze had ik gisteren ook gekeken.
Ik vond het bijzonder hoe de camera een kijkje mocht nemen 'achter de schermen.'
Groetjes

Ja, ik heb de docu ook gezien. Inderdaad interessant, en op sommige momenten erg ontroerend! Vooral met dat meisje dat zei dat ze soms uit het raam wil springen. De tranen sprongen gewoon in mijn ogen (ik was sowieso al emotioneel ;)). Ik vind het zo verdrietig dat kinderen al last kunnen hebben van zulke heftige gedachten, psychische ziektes en nare ervaringen, en voor volwassenen is dit natuurlijk ook heel naar... Gelukkig zitten er ook mooie en lieve momenten in deze docu, en het laatste gesprek met dat meisje en haar vader erbij, vind ik ook erg interessant. Ik vind wel dat kinderen niet te snel een stempel moeten krijgen, waar ik op sommige momenten over twijfelde. Bijvoorbeeld toen ze al gelijk zeiden dat een jongetje waarschijnlijk autisme had, omdat hij zich apart gedroeg in het contact. Dit moet eerst goed onderzocht worden. Ik gedroeg me als kind ook anders in contact, heel verlegen en in mijzelf gekeerd (en zo ben ik nu nog steeds). Ze wilden mij naar een speciale school sturen en ik werd getest op autisme, maar uiteindelijk ben ik op de gewone school gebleven, en autisme heb ik niet :). Je kunt ook gewoon verlegen en introvert zijn ;). Mara verder is dit echt een goeie docu! Zeker een aanrader voor de mensen die er nog niet naar gekeken hebben.

Mara = natuurlijk maar ;)

Hoop wel dat er achter de schermen nog meer onderzoek is uitgevoerd met de jongere en hun ouders. In de documentaire komt het voor mij soms over: je praat met de ouder, laat het kind tekenen en spelen en stelt een conclusie vast. Het zijn bijna moment opnames. Als het kind drie keer teveel naar buiten kijkt, je toevallig niet aankijkt, weet de hulpverlener al genoeg... er is sprake van:....
Verder kon ik niet tegen de kille sfeer die je zag bij het RiAGG.... maar dat is mijn gevoel..... denk

Wat leuk om te zien! Aad was mijn allereerste psychiater en de meest geweldige die ik ooit heb gehad. Kundig, eerlijk, lachwekkend, lief.. Heb er veel aan gehad en dankzij hem de juiste behandelingen.

Ik denk echt dat ouders zo veel meer verantwoordelijk zijn voor het gedrag dan ze zelf denken wanneer ze hun kind laten "onderzoeken". In veel gevallen is het het gezin waar al van alles mis is. Het kind dat zich niet in woorden kan uiten, maar in gedrag signalen afgeeft wordt daarvan dan de dupe.