Hoe is het om een ouder te hebben die buitensporig veel klaagt, onhaalbaar hoge eisen aan je stelt en voortdurend met een priemende vinger naar anderen wijst? Filmmaker Allard Detiger maakt het pijnlijk duidelijk in de documentaire Puinhoop, over de band tussen hem en zijn ziekelijk onredelijke moeder. Een film waar ik toevallig langskwam tijdens het zappen en die me regelrecht bij de strot greep.

Als vrijwilliger en hoofdredacteur bij Proud2Bme, mag ik al zo'n tweeënhalf jaar regelmatig meekijken in jullie leven. Daarom weet ik dat er behoorlijk wat Proudies zijn opgegroeid in gezinnen waarin ernstige psychische problemen van een ouder een zwaar stempel drukken op het dagelijks leven.

Met jullie in gedachten keek ik naar deze film en deel ik deze link. Ik wil er wel bij zeggen dat als jijzelf uit een gezinssituatie komt die zo ingrijpend is beïnvloed door een zieke ouder, het misschien beter is om deze film over te slaan. Of hem te bekijken samen met iemand die jou begrijpt en kan steunen. Want ik kan me voorstellen dat deze documentaire heftige emoties bij je op kan roepen.

Over Puinhoop is de afgelopen dagen veel gezegd en geschreven, daar heb ik weinig meer aan toe te voegen. Daarom houd ik het bij het delen van de link. Die is voor jou, ook als je het begrijpelijkerwijs zelf te heftig vindt om ernaar te kijken.

Ik deel de link, omdat deze film mij weer extra inzicht heeft gegeven in hoe zwaar het kan zijn om een 'KOPP-kind' te zijn: om een ouder te hebben met psychische problemen. Puinhoop is zwaar, maar ook hoopvol - het is niet alleen een film over Puin maar ook over Hoop.

Want die Allard, die heeft het toch maar mooi gered om ondanks zijn ingewikkelde jeugd te staan waar hij staat. Hij maakt prachtige films en heeft inmiddels zelf een gezin. Vol liefde brengt hij in beeld hoe hij zijn leven op de rails houdt. Geen vanzelfsprekendheid en daardoor des te hoopgevender. Puinhoop is indrukwekkend eerlijk en puur en toont daarmee de kracht van delen.