Dank je wel, ga ik kijken!

heftig denk ik, maar ik vind het wel erg interessant om te kijken. Erg bijzonder dat ze een documentaire heeft willen laten maken.

Wow. Ga ik zeker kijken.

Ik ben ook naar Portugal geweest en ga zeker kijken.
Wat een eetstoornis met jouw vrouwen doet, verschrikkelijk.

Jeetje, wat ontzettend heftig, ik schrik ervan! Ik heb met haar in een opname gezeten en wat erg dat ze het niet heeft overleefd. Wat ontzettend dapper dat ze hier een documentaire over heeft gemaakt, ik ga absoluut kijken! Ik wens familie en vrienden heel veel sterkte

Poeh heftig! Weet nog niet of ik ga kijken....

Ik krijg nu al een brok in mijn keel. Ik heb in 2009 ook een keuze moeten maken tussen de eetstoornis/dood en herstellen/leven. Ik was nog niet te laat. Deze docu zal veel losmaken.

Wauw. Het klinkt zo heftig maar wel heel mooi dat er een docu over gemaakt wordt!
Ik ga zeker kijken!!

Heftig verhaal dit heel veel sterkte voor de familie en vriende .
Ik ga zeler kijken zal ook veel losmaken bij mij.

Wow jeetje heftig, maar ik ga zeker kijken... Ik heb een vriendinnetje die momenteel lijdt aan zware AN en zij wil als laatste hoop ook naar Portugal. Er wordt vanalles voor haar georganiseerd, maar er moet veel, heel veel, geld bij mekaar komen. Hopelijk redt ze t nog!! Want ik gun haar echt een bter leven dan deze rotziekte!! (Ik heb het zelf ook gehad, maar zo goed als overwonnen)....

BTW, dat Portugal is ook niet alles. Het is zeker helpend, maar geen wondermiddel of zo. Wat ik daar had kunnen bereiken, had ik ook in een reguliere eetstoorniskliniek kunnen bereiken. Het is ook puur die marketing van Human Concern.

even sprakeloos..
het besef dat ik op exact hetzelfde punt stond 14 maanden geleden..
'naar portugal & hierdoor kans op een nieuw leven, maar ook meer kans op de dood'..
wat ben ik blij dat ik het heb mogen redden toen
denk dat ik het wel ga kijken, maar dan misschien achteraf als ik een sterk momentje heb en al via via heb kunnen horen hoe heftig het was. (mijn ouders willen het sowieso niet zien want die vinden het echt te confronterend)

Heftige docu lijkt me, maar ik ga hem nog wel kijken denk ik. Heel verdrietig dat ze het niet gered heeft, zo jong nog, wat een rotziekte ook altijd:(

@Jelle: ik ben er zelf niet geweest, maar je verwoordt precies wat ik dacht... Al snap ik wel dat mensen zich eraan vast gaan klampen als andere dingen niet werken.

Ja, ik ben zelf ook zo iemand die zich eraan vastklampte als laatste redmiddel. Maar hoe mooi en idyllisch het daar is, in Nederland moet je het weer zelf doen en ligt een terugval op de loer. Bovendien vind ik dat HC ook een lijn moet durven trekken: een minimum BMI voor Portugal. 14 of zo. Safety first. De somatische toestand is daar vaak.ondergeschikt.

Erg interessante docu lijkt me. Ik ga hem zeker kijken/opnemen. Moet de volgende dag weer werken, dus moet ff kijken hoe ik me dan voel, of ik niet te moe ben, anders neem ik de docu op.

Vraagje: Is de documentaire Nederlands gesproken?

Wat heftig. Het raakt me nu al.
Ik heb meer van deze documentaire maakster gezien, dus heb er vertrouwen in dat het mooi in beeld gebracht zal zijn. ik ga hem bekijken.

Het is inderdaad Nederlands gesproken

Ik weet nu al even hoe het is om met een anorexia persoon te leven niet altijd even gemakkelijk want ze komt ook van heel ver heel ver en ze heeft de strijd gewonnen maar ze heeft nog een lange weg te gaan en zal haar blijven aanmoedige en blijven vechten voor haar en er op iedere moment van dag ervoor haar zijn want hou zo ontzettend veel van haar Inez je bent een pracht van een meid en samen komen we er zeker weten love YOU 😘😘😘😘

Ja ik snap het niet helemaal om eerlijk te zijn.....ik snap niet dat ze naar Portugal mocht überhaupt.......Het was verstandiger geweest om haar eerst gedwongen op te laten nemen zodat ze wat aan zou komen en daarna naar Portugal.....en is haar dan onverantwoord laten vliegen dat dan het ultieme teken van liefde? Nee vind ik niet.....liefde is ook even rationeel nadenken en het zekere voor het onzekere nemen.... ik snap het echt niet.....Mijn ouders hebben mij gedwongen op laten nemen toen ik 19 was....natuurlijk was ik hier pisnijdig over en was ik een vervelende patiënt Door de eetstoornis...maar het heeft mij weer het leven gegeven doordat ik daarna zelf mijn behandeling uit mocht kiezen en dat was toevallig ook Portugal....nu ben ik sinds vorige week afgestudeerd...heb ik een huis gekocht en ga ik in december backpacken....Dit had ik niet gekund als mijn ouders mij niet hadden laten opnemen en als het mijn kind was geweest had ik het precies zo gedaan

Wat super knap ♥

Zo knap!

Hc hanteert trouwens een minimum bmi.....Dus dat snap ik ook al niet.......

Wat naar en verdrietig...

Lijkt me erg heftig en ik denk dat het veel met me gaat doen. Toch wil ik kijken; ik ben benieuwd naar de boodschap die in deze docu gegeven gaat worden. Slechts een paar jaar geleden heb ik deze keuze ook moeten maken. En ik leef nog. Had het Emma ook zo gegund.
@lautje: ik kan me jouw reactie btw helemaal voorstellen. Mss dat in de docu wat antwoord komt op deze vragen..

wat heftig en verdrietig
ik ga zeker kijken, veel sterkte voor ouders en omgeving

Tip: kijk eerst de documentaire voordat je Human Concern in een kwaad daglicht stelt of klakkeloos veronderstellingen doet omtrent de pijnlijke situatie van Emma. Ik heb voorkennis van de documentaire en kan vertellen dat de docu antwoord geeft op jullie vragen.

Oef. Lijkt me zeer heftig, maar denk dat ik wel ga kijken samen met mijn vriend als steun. Alleen al als ik deze introductie voor de docu lees voel ik dankbaarheid dat ik op tijd heb kunnen kiezen dat ik wil leven en dat ik weer gezond geworden ben.

@ lautje: Wat kortzichtig. Je hebt absoluut geen recht om de situatie en haar ouders op deze manier te beoordelen. Hartstikke fijn dat het goed met je gaat, dat gunnen we alle meiden. Maar wat zouden Emma en haar familie keihard gestreden hebben. Laat mensen in hun waarde.

Wat bijzonder dat hier een documentaire van is.
Mijn eerste gedachte is; niet kijken (voor mezelf) al ben ik wel geinteresseerd.
Ik weet, al ben ik al jaren in herstel, dat een film als deze mij triggert, ik denk dat vele van jullie dit wel herkennen. Ik had dit ook met bijv. Tot op het bot en xxs. Los van de boodschap van de docu.
Anderzijds denk ik dat het voor degene die op een keuze moment zitten tussen ga ik in behandeling, stel ik mij open voor herstel, misschien een eyeopener zou kunnen zijn. Dat hoop ik. Emma wilde leven, maar heeft nu de keuze niet meer. Ook zij dacht dat dit haar niet zou overkomen. Wat denken jullie? Is kijken voor jullie helpend? Of juist niet? En waarom?

Ben benieuwd..
Hoop wel ernstig dat mensen (behandelaren) ook gaan benoemen dat je geen bmi 11 (of weet ik veel, heel laag iig) nodig hebt om te overlijden. Want heel instagram en daarbuiten staat al vol met anorexia/eetstoornispatienten die roepen dat ze heus niet doodgaan want ze hebben niet zo'n laag gewicht als Emma (of een ander met een extreem laag bmi) en ze eten nog wel iets en weet ik veel wat nog meer voor excuses om niet aan te hoeven komen. Juist die mensen overlijden van het ene op het andere moment. Omdat ze zichzelf voor de gek houden en vaak hun omgeving het ook wil geloven.
Ook met een bmi 20 kun je ineens overlijden aan een eetstoornis. Ook al eet je in jouw ogen heus niet heel weinig. Ook al zijn niet al je bloedwaardes super slecht, ook al zijn ze zelfs (bijna) allemaal nog goed. Ik heb er al meerdere voorbeelden van gezien. En zelfs artsen snappen dat vaak niet, die laten mensen soms ook te lang doorlopen.

Nou Lautje....dat zijn stevige woorden! Ik moet hier gewoon op reageren
Ik kende Emma, en haar gezin (ben bevriend met haar moeder)
Oordeel niet te snel, en kijk goed naar de documentaire.

Nou Lautje....dat zijn stevige woorden! Ik moet hier gewoon op reageren
Ik kende Emma, en haar gezin (ben bevriend met haar moeder)
Oordeel niet te snel, en kijk goed naar de documentaire.

Ik oordeel niet over Emma zelf of over haar ouders en hc, ik zeg alleen dat ik niet de beslissingen snap die zijn gemaakt. Mij is verteld dat het al te voorspellen was dat ze zou te komen overlijden en dan snap ik niet helemaal waarom ze naar Portugal wordt gestuurd....Er zijn ook levenseinde klinieken..Waar hulpverleners gespecialiseerd zijn in dit soort situaties....je moet natuurlijk niet vergeten wat het voor de therapeuten van hc betekent. Die zullen dit ook moeten verwerken. Plus waar ligt nu de grens bij hc? Ik ken mensen die erg gemotiveerd waren om naar portugsl te gaan maar op het laatste moment niet meer mochten vanwege 2 ons. Ik kan mij heel goed voorstellen dat het voor hen best moeilijk te begrijpen is waar dan de grens ligt.ik zeg niet dat mijn mening juist is he, er zitten gewoon veel ethische vragen aan dit verhaal en ik reageer er gewoon op.

je weet niets van emma's situatie. Ja , ze was naar portugal, maar was ze naar het reguliere programma? Je kan dit soort dingen niet zeggen als je de hleft niet weet. Ik kende emma ook persoonlijk en dit heeft ze n iet verdient.

@lautje, goed dat je deze zaken noemt! Dit roept inderdaad heel veel vragen op. Ben benieuwd of de docu die gaat beantwoorden. De mensen die meewerken aan zo'n docu weten dat er naar gekeken gaat worden, ook met een kritische blik.

Haha....laat ook maar...Je mag blijkbaar geen reactie meer geven op sommige dingen...Ik weet dat ze niet aan het reguliere programma heeft meegedaan, maar dat ze daar continu is verpleegd in een dergelijk verblijf als de therapeuten..Misschien moet jij niet meteen zeggen dat ik er niets van weet want dan oordeel jij toch ook weer over mij? Ik kijk gewoon hier anders naar dan een ander, Ik stel ook andere vragen hier bij en bekijk het vanuit andere oogpunten. Dat zullen wel meer mensen na dinsdag gaan doen die haar niet persoonlijk kennen

Eerlijk gezegt sluit ik me aan bij @lautje.. dit was namelijk ook het eerste wat ik me afvroeg. Hoe kun je iemand met zo'n laag gewicht naar portugal sturen? Ik heb de documentaire nog niet gezien maar zodra het online staat ga ik het kijken.

Natuurlijk mag je reageren Lautje, maar het is misschien iets handiger om eerst naar de documentaire te kijken en.dan pas te reageren....er zijn bij al de andere opnames van Emma ook bepaalde keuzes gemaakt door de therapeuten, artsen....dan kan je jezelf ook afgevragen, was daar misschien iets wat niet goed voor Emma was?
Iedereen beleeft en ervaart deze vreselijke ziekte op zijn eigen manier (we zijn tenslotte allemaal mensen met een ander karakter) Iedere patiënt zou een eigen behandeling moeten krijgen. Wat voor de één werkt, hoeft niet voor de ander te werken.
Één ding staat vast; Emma ging daar niet heen om te sterven, ze wilde LEVEN.
(Staat ook in het stukje van BNN!) Daarom lieve mensen....eerst kijken, dan oordelen!

HC hanteert toch een bepaalde bmi? Waar zijn de grenzen? Toen ik bij HC was en afviel dreigde mijn behandeling daar te stoppen en moest ik met spoed worden opgenomen in een kliniek. Ik vind dit niet verantwoord.

Het lijkt mij een bijzondere documentaire... wat ik mij wel afvraagt is of het beeld wat de buitenwereld heeft van anorexia zo niet enorm wordt bevestigd: namelijk een graat en graatmager meisje, want pas dán ben je écht ziek geweest. Hopelijk belicht de docu ook de strijd die er ook moet worden geleverd als je ook anorexia hebt maar niet zo ernstig bent als Emma. Het somatische stuk is een klein stuk maar dat alles verdoezeld van waar een eetstoornis vaak overgaat: het niet willen zijn wie je bent. Ik hoop zo dat die boodschap wordt overgedragen want anders is de plank mis geslagen.

En daarnaast uit eigen ervaring mocht ik met een bepaalde bmi niet de kliniek meer in maar moest ik worden opgenomen in de ziekenhuis. Eten helpt dan iets voldoende voor het lichamelijke en er moet ook nog toezicht zijn omdat je lichaam zo lang tijd geen eten heet gehad moet dat langzaam worden opgebouwd en met sonde omdat in eten lange na niet alles zit wat je nodig hebt. En dat je ook nog aan monitoren wordt gezet. Ik denk niet wat er is gebeurd verantwoord is. Daarnaast ook uit eigen ervaring slaat therapie niet meer aan op een extreem lage gewicht. Ik heb veel vraagtekens nu al bij deze docu. Ik hoop niet dat het gaat triggerend bij meiden en jongens met een eetstoornis. Want ieder eetstoornis is ernstig genoeg.

Iedereen die deze docu gaat zien, zal hoop ik op zijn of haar manier, er over gaan nadenken... hopelijk heeft het een goede inpact voor een ieder die hier mee te kampen heeft. Probeer jullie leven weer op te pakken... hoe veel hoge bergen en diepe dalen die je ook nog hebt te gaan.... denk vooral dat er altijd iemand is die heeeel veeel van je houd💞

Ik kan me niet voorstellen dat dit helpend zou kunnen zijn voor mensen met een eetstoornis, Sterker nog, ik denk eerder dat veel mensen (vooral diegenen met een "onzichtbare" eetstoornis) door deze documentaire gaan denken dat het bij hun wel meevalt... en dat kan ik dan goed begrijpen ook, want vergeleken met Emma (laten we zeggen, de categorie extreem ernstig ondergewicht - meer dood dan levend) lijkt zelfs iemand met 'gewoon' ernstig ondergewicht nog 'dik'... (waarmee ik niet bedoel te zeggen dat die gedachtegang klópt, maar ik kan hem me heel goed voorstellen, en eerlijk gezegd kan ik me nauwelijks voorstellen dat deze beelden echt helpend zullen zijn voor mensen met een eetstoornis. En de omgeving, tja, die wordt alleen maar bevestigd in het stereotype van mensen met anorexia.

@kritisch ik sluit me helemaal bij jou aan. Ik ben blij dat ik niet meer zo ziek was anders ging ik ook nog meer proberen af te vallen. Laten we eerlijk zijn, het is erg triggerend. Het laat niet helemaal zien waardoor een ES kan onstaan en wat er dan in een hoofd gaat spelen.. er wordt er niet helemaal in gezoomd.. dat mis ik wel.. er zijn veel docu's over eetstoornissen.. helaas niet inzoomend.

Lautje.....ik ben het met jou eens nadat ik de docu zag gisteravond.

@ Lautje ik ook!

Ik vond het heel heftig, omdat alles heel herkenbaar voor me was. Ik kan me best wel inleven in hoe zij zich gevoelt heeft. Ik ben blij dat ik op tijd aan de bel heb getrokken en dit niet allemaal hoefde mee te maken.

Ja , precies wat jij zegt lautje.
Waarom brengen ze haar niet eerst met sondevoeding op een bepaald gewicht, zodat ze energie heeft om te vechten.
Ik maak mij er nu nog druk om.
Ik heb zelf ook een eetstoornis gehad tot sondevoeding toe.
Ik had dit heel anders aangepakt.

En ze wist al dat ze deze strijd niet ging winnen.
Want in het begin van de documentaire zei ze dat dit op de voorpagina van de Volkskrant enzovoorts zou komen en dat gebeurt niet als je deze strijd wint
Omdat daar genoeg verhalen over zijn.

Ik denk dat door deze docu te maken vaar meer motivatie heeft gegeven om de eetstoornis door te zetten.
Je ziet haar in Portugal nog meer aftakelen.

Dat filmpje op de fiets, waarbij ze zei dat ze de voorpagina zou halen, is gemaakt toen het juist beter met haar ging. En als ik het goed heb geinterpreteerd, bedoelde ze het een beetje schertsend. Een soort van "ik weet dat fietsen iets heel normaals is, maar voor mij is het heel bijzonder dat ik dit nu weer kan".

Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen....wel weet ik dat ik na het kijken van de documentaire zo ontzettend ben geschrokken. Ik kan mij niet voorstellen hoe dit zo ver is gekomen :(
Ik zit met zoveel vragen....een meisje vanaf 12 jaar, zo jong ik snap het niet. Wat en waar is het mis gegaan?
Een hele slimme en prachtige meid... ze was nog maar een kind...
Dit had nooit mogen gebeuren :( verschrikkelijk!!

Ik ben het eens met jou M. Dit meisje was zo slim (hb?)
Zij hadden haar gedwongen moeten opnemen, dagelijks gedwongen voeding moeten geven. Er veel meer bovenop moeten zitten.
Ze was (psychisch) ziek, maar ze beslist haar eigen route wat ze 'nog' wil volgen (zonder ouders)

heftig
ik had er ook veel moeite mee dat er benoemd werd hoeveel het gewicht was en hoeveel calorieen er per dag dat ze van zichzelf mocht eten

zo krachtig,spontaan en slim kwam ze hier naar voren
en veel humor

Het was er op of er onder. Ik dacht tegenwoordig is de medische wetenschap wel wat mans maar nu zie je de mens is niet helemaal maakbaar met wat de medische wetenschap kan, en mans is. Het was wel schrikken dat het zo erg kon en kan worden.En dat je er geen controle meer over hebt kijkt wel eng. Dat de omgeving er geen vat op heeft noch diegene zelf niet. Wel willen maar niet kunnen en at je de controle hier over hebt verloren en er dan mensen van buiten af bij moeten komen. Ik hoop dat niemand zoiets onderschat wat dit met je kan doen. Misschien experimenteren ze nog wat kan. Het lijkt wel alsof je het eeuwige leven hebt maar je moet de realiteit niet uit het oog verliezen met dat dit ernstig en gevaarlijk kan zijn. Zo ver wil je het niet laten komen maar de controle er over hebben en dat je die dan verloren lijkt te zijn in dat gevecht. Ze wil wel maar dat kunnen valt dan niet meer mee. Trajecten als dwangvoeding zou men al hebben doorlopen en dat wou ze ook niet meer zei de kinderarts in dat programma dat naar aanleiding van die documentaire is uitgezonden. Vroeger was het lichamelijke interventie zonder de achterliggende factoren en stressoren in het leven aan te pakken van wat er aan ten grondslag kan liggen en waarom. Het zou volgens de arts een copingsmechanisme zijn van het aanpakken van problemen. Er was bij Rintveld ook een emaildienst en een helpdesk die laagdrempelig was en die is door de regering wegbezuinigd waardoor de drempel nog hoger ligt om zich daar te melden. Er is ook een hoge wachtlijst. Ik dacht dat er een walhalla aan behandelaanbod was maar dit valt tegen. Bij G.G.Z. waren ze nogal standaard in hun uitspraken als het ging om de oorzaak die volgens sommigen niet eenduidig zijn te noemen. Interesse en betrokkenheid. De verpleegkundigen zijn wel gespecialiseerd en gemotiveerd en vriendelijk op dit gebied. Het is vroeger wel eens anders geweest. Dan zeiden ze dat je gewoon moest eten en dat was het en hadden er niet zo veel begrip voor dan dat ze het zielig leken te vinden. Als je leest wat er bij is gekomen dan is dat heel wat. . Sommigen zijn na dwangvoeding sondevoeding met een nog minder gewicht er uitgekomen dan met dat gewicht wat zij wogen toen zij binnen kwamen. De behandeling moet bij de persoon passen zeggen ze. Ze stellen ook voorwaarden want bij Human concern moet je achttien jaar of ouder zijn.Ze hebben wel een waarschuwing voordat sommigen pro ana sites bezoeken en die zijn veertien jaar en zouden nog te jong zijn om in aanmerking te komen voor een behandeling bij Human concern. Je moet ook een bepaald gewicht hebben wil je ergens voor in aanmerking komen. En soms is dat gewicht dan te laag om ergens voor in aanmerking te komen. Sommigen keuren gesloten klinieken af op jonge leeftijd waar in zij volop in ontwikkeling zijn en dat de ontwikkeling zijn natuurlijke beloop moet hebben. Dat iets bij de persoonlijkheid moet passen. Het is allemaal zeer ingewikkeld. Zou ieder ziekenhuis wel het zelfde protocol hebben als het gaat om lichamelijke interventie. In het verleden bleef het daar bij zonder wat aan de oorzaak te doen.

Best een lastige vraag.. ze is uitbehandeld.. wanneer ben je uitbehandeld?

Ik heb zelf anorexia gehad en toen ik langzaam weer begon aan te komen zijn mijn gedachten en energie en alles zo veranderd. Toen besefte ik pas na jarenlang ondergewicht hoeveel invloed dit ook op mijn psychische herstel heeft gehad. Ondergewicht (of welke eetstoornis of lichamelijke klachten hier van dan ook) beinvloed op zoveel vlakken je leven. Dan is het ook lastig nog cognitief de juiste beslissingen te nemen merkte ik.

Ik vind het ergens ook pijnlijk hoe liefdevol HC in de docu wordt neergezet en in wat voor enorme uitzonderingspositie Emma geplaatst werd, terwijl ik vele mensen ken (incl ikzelf) die níet worden toegelaten voor behandeling bij HC omdat het 'te complex' is of het ondergewicht te groot. Er zal vast een reden voor zijn dat zij wel kon gaan en die steun kreeg, maar het wringt wel voor die tientallen anderen die niet die kans krijgen.

De eetstoornis heeft dan al veel schade toegebracht aan het lichaam met dan al onomkeerbare gevolgen. Je bent dan afhankelijk van anderen .Ik heb wel eens gehoord van het honger en verzadigingsmechanisme en dat je dan vanzelf geen honger meer hebt en dat lichaam en geest as afgescheiden delen kunnen gaan leven terwijl men wel weet dat men eten nodig heeft maar dat niet voelt. Ze hebben te vaak de beperkte visie toegepast met eten en gewicht zonder naar de persoon te kijken van wat er achter zit. Er iets op inzetten maar altijd het zelfde van dat men de beperkte visie van aankomen en eten en gewicht en dit zou grotere kans op terugval geven. Men heeft geen terugvalpreventieplan toegepast waardoor de kans op terugval groter zou zijn dan met de brede visie die kijkt naar wat er achter zit en het geheel en wat de triggers zijn. De beperkte visie is ook duurder en het maakt moedeloos met telkens weer het zelfde.. Je vraagt je af zou het een tunnelvisie zijn want vandaar uit zou men minder geneigd zijn op zoek te gaan naar iets anders of van hogerhand wordt dat bepaald. Ze zeggen dat je eerst een BMI boven de 15 moet halen om vervolgens in aanmerking te komen voor therapie en dat zal wel cognitieve gedragstherapie zijn. Nu wil men ongeacht het BMI de bredere visie wordt toegepast die gaat over wat er achter zit. en die ziet de mens als geheel. Ik dacht dat human concern dit ook deed maar die behandelen minder ernstige eetstoornis en dan moet je eerst een basis conditie hebben en dan pas wordt je aangenomen voor een boost programma van beleef en daar kwam men net niet voor in aanmerking omdat de basisconditie er dan moest zijn en men zei dat ze er te slecht aan toe was om daar aan deel te kunnen nemen en dat is weer een teleurstelling Als men echt een brede visie had dan had ze er aan deel kunnen nemen en waarom zo: n kruideniersinstelling en zo miesemacherig Ik dacht dat ze oude wijn in nieuwe zakken wilden doen. Het is tegenwoordig ook zo ingewikkeld. Men doet er nogal moeilijk over. . . . . .. . . .