Beschadigd: zelfbeschadiging op tv
Uit recent onderzoek blijkt dat één op de vier Nederlandse en Vlaamse jongeren tussen de 12 en 19 jaar zichzelf wel eens opzettelijk beschadigt. In Nederland gaat dit om ruim vierhonderdduizend jongeren. Vanaf donderdag 12 februari start de NCRV met de nieuwe vierdelige serie Beschadigd, waarin mensen gevolgd worden die zichzelf beschadigen. Programmamaker Jessica Villerius volgt jongeren én volwassenen die dagelijks vechten tegen de dwang of behoefte om zichzelf te snijden, branden of op een andere manier te verwonden. Ze doorbreken de schaamte en het taboe door er openlijk over te praten, hun littekens en hun verdriet te laten zien.
In de serie Beschadigd staan mensen centraal die zichzelf beschadigen en er is aandacht voor ouders en ziekenhuizen. Het gaat om meisjes én jongens maar ook om volwassenen. In tegenstelling tot de beeldvorming gaat het niet altijd om mensen met een borderline stoornis. In veel gevallen is er sprake van een combinatie van factoren zoals depressie, eetstoornis, angststoornis, trauma of PTSS.
In de eerste aflevering vertelt Cindy (33) over haar ervaring op de Eerste Hulp: ‘Ik ben meerdere malen gewoon weggestuurd, dan zeiden ze: ‘we helpen hier mensen die het echt nodig hebben.' Ik ben meerdere malen zonder verdoving gehecht. Wat artsen niet begrijpen, is dat we dit op het moment van aanbrengen inderdaad niet voelen: het gebeurt soms in een roes. Maar wanneer er gehecht moet worden, dan zijn we bij ons volle verstand en doet het net zo veel zeer als bij ieder ander.'
Let op: Ben je gevoelig voor beelden van littekens, kijk dan niet.
TRAILER
PROMO AFLEVERING 1
Programmamaker Jessica Villerius ontdekte dat ziekenhuizen slecht zijn ingesteld op deze problematiek. 'Mensen die met veel pijn en schaamte naar de Eerste Hulp gaan krijgen daar te horen dat ze maar even moeten wachten want ze hebben het immers zelf gedaan. In het ergste geval krijg je 47 hechtingen aangebracht zonder verdoving. Dat nodigt niet uit om er later opnieuw hulp te zoeken.'
Beschadigd, vanaf donderdag 12 februari om 22.05 uur op NPO 3.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Begrijpen doe je het ook anders deed ik het niet.
Ik beschadig mezelf gelukkig al jaren niet meer, maar in het verleden ben ik wel tegen artsen aangelopen die opmerkingen maakten van hier heb ik helemaal geen tijd voor, eigen schuld. Pijnlijk vooral omdat het voor jezelf ook niet leuk is en ik moest elke keer weer alle moet bij elkaar rapen om naar een arts te gaan om het te laten hechten. Maar er zijn ook artsen erg begrip vol die echt intresse tonen en vragen of ze verder wat kunnen doen zoals bijvoorbeeld crisis dienst inschakelen, dus het is niet alleen maar kommer en kwel kwa artsen
Ik beschadig me zo'n 17 jaar op vele verschillende manieren.
Ik hoop dat deze serie laat zien aan de maatschappij maar ook zeker aan hulpverlening in de ggz maar ook ziekenhuizen en huisartsen. Dat je niet zelf kiest om je zelf te beschadigen maar dat hwt je overkomt door wat andere jou hebben aangedaan.
Ikzelf vind het altijd enorm triggerend. Omdat ik mijn eigen dingen dan "niet erg genoeg " vind...
Dus ik ga denk ik niet kijken
Ik vind dat best een heel eng idee
Ik kan me niet voorstellen dat het écht 1/4 is. Dat zou betekenen dat het er in een klas van 32 leerlingen 8 zouden zijn...
Waar haalt men die gegevens vandaan?
En wat wordt er meegerekend als zelfbeschadiging?
En ja.. die littekens die krijg je nooit meer weg
ik heb zelf ook een am verleden, gelukkig ben ik nooit naar de eerste hulp gemoeten om te hechten, en gelukkig ben ik er al jaren vanaf (hoewel de drang soms nog de kop opsteekt maar ik ben sterk genoeg om er niet meer aan toe te geven),maar ik heb wel nog littekens van 13 jaar geleden...
ik hoop dat ik het programma kan kijken op uitzending gemist (ben Belg), en ik hoop dat het programma het taboe op am wat wegneemt, want het doet me pijn, zoveel mensen te zien worstelen met am en de onbegrepenheid, omdat ik weet hoe het voelt uit mijn verleden, en ik het hun zo gun om de am niet meer nodig te hebben...
Het eerste wat ik voelde tijdens het lezen van dit artikel en het zien van de promo is jaloezie. Dat zij nog wel automutileren en ik niet. Dat zij ergere littekens hebben en ik het dus niet erg genoeg heb. Dat ik misschien na al die jaren toch nieuwe moet om te 'bewijzen' / van buiten moet laten zien dat mijn problemen net zo erg zijn.
Het tweede was jaloezie dat ze dit gaan uitzenden. En een rotgevoel dat zoveel mensen dit hebben, alleen al in Nederland. En niet omdat ik het zo rot vind dat zoveel mensen er last van hebben, maar rot dat dat betekend dat het minder privé . exclusief is. En als dit wordt uitgezonden zullen nog meer mensen er van weten.
Ik schaam me dat dat mijn eerste gedachtes zijn. Ik wordt meteen jaloers en beschermend over b.v. automutilatie. Het is van 'mij'... Dat kan niet echt natuurlijk, maar dat wil ik wel. Anderen mogen het niet doen... Iemand hier ook ervaring mee?
maar eigenlijk heb ik dit hetzelfde bij mijn eetstoornis. Ligt denk ik ook meer aan mij dat ik mezelf moeilijk serieus neem door mijn thuissituatie en als je het dan een paar keer mee maakt lijkt het je eigen gevoel te bevestigen.
Heb zelf nooit last gehad bij de dokter dat ze vervelend deden gelukkig.
Verder snap ik Katy, maar aan de andere kant denk ik ook dat het heel goed is dat dit wat opener wordt, dat het taboe verbroken wordt. Vaak wordt zelfbeschadiging gezien als aandacht vragen, stoer doen, een 'tienermeisjesprobleem'. Ik denk dat deze serie zal laten zien dat zelfbeschadiging op alle leeftijden, bij alle mensen, voor kan komen.
helaas heb ik het ook een lange tijd gedaan en zal ik n ooit meer met korte mouwen en een shortje kunnen rondlopen. dus heb ik er om die reden wel enorme spij van, maar aan de andere kant, als ik het niet gedaan zou hebben zou de spanning alleen maar hoger en hoger geworden zijn en had ik misschien iets veel erger gedaan... als ik het zo bekijk heeft het me misschien wel gered.
ik hoop dat ik ooi bij mijn ouders durf rondlopen zonder lange mouwen, maar ben nog steeds bang voor hun reactie, ze weten het wel, maar hebben de littekens nog nooit gezien.
Zelf heb ik bijvoorbeeld nooit gesneden, maar wel veel andere dingen die voor de buitenwereld niet als automutilatie werden herkent als je niet zag hoe het er kwam.
Ik denk dat dus die 1/4 mogelijk is, of het ook zo is weet ik natuurlijk niet.
Ik herken mezelf eigenlijk heel erg in je woorden. Ik heb het alleen vooral bij mijn eetstoornis. Voor de buitenwereld is het nu niet zichtbaar dat ik een eetstoornis heb, waardoor ik zelf moet aangeven dat het niet goed met me gaat en dat lukt me niet. Eetbuien ervaar ik zelf als zwaarder dan het niet-eten. Omdat ik nu zelf moet aangeven hoe het echt me me gaat en dat niet kan, ga ik te vaak over mijn eigen grenzen en laat ik anderen ook over me heen lopen. Als ik dan iemand zie die langzaam achteruit gaat en een eetstoornis ontwikkelt of al een eetstoornis heeft maar geen hulp en dan met name het stukje van het niet-eten/anorexia, word ik jaloers, omdat ik zelf weer verlang naar die tijd (al weet ik ergens ook wel dat ik eigenlijk vooral mezelf wil leren accepteren en 'gelukkig' wil zijn).
Ik denk dat het bij mij dus vooral te maken heeft met dat ik me door niemand meer begrepen voel, na allerlei opmerking als: "Maar je ziet er nu toch goed uit?" "Oh wat ben ik blij dat je geen lopend skelet meer bent!" Dat zijn vaak opmerkingen die je erg kunnen kwetsen en verdrietig maken, want je wordt beoordeeld op hoe je eruit ziet en daar wordt een conclusie uit getrokken. Plus het feit dat ik als 'lopend skelet' nog steeds een mens was, dezelfde persoon die ik nu diep van binnen nog steeds ben, maar dat dat toen ook niet werd gezien.
Weet je voor jezelf waarom je wilt dat automutilatie iets is dat alleen van jou is? Ik denk dat er veel achter schuil gaat, achter die gedachten. En het is niet gek, jij bent niet vreemd omdat je die gedachten hebt. Er zijn zeker weten meer mensen die zo denken. ;)
Ik vind dat er ook wel "normale" mensen in kunnen komen waar aan je kwa uiterlijk niks kunt zien dat is namelijk ook wat het meeste voorkomt.
Dat wil niet meteen zeggen dat het programma nep is.. Die mensen beschadigen zichzelf net zo goed en het is super dapper dat ze er over willen delen.
Ik heb er nog eens overna zitten denken: misschien willen die mensen, die het nu zo verborgen houden en succesvol zijn, juist niet hun verhaal doen voor camera. Ik kan me best voorstellen dat je, met een goeie carriere, niet je baan en toekomst op het spel wil zetten voor deelname aan een dergelijke docu. Je wordt tenslotte toch bekend, en mensen hebben (te) snel een vooroordeel over anderen.