Een aantal maanden geleden ging ik door een zoveelste anorexia hel, die me bijna het leven kostte. Al jaren leed ik op- en af aan anorexia, maar telkens was ik er weer gedeeltelijk bovenop gekomen. Mijn bestaan was getekend door voedsel en het weigeren ervan. Ik weet niet beter dan dat ik er geboren mee ben.

Al als baby zijnde, waardoor ik jarenlang gevoed moest worden via een sonde. Als puber, waar ik door de anorexia van school moest veranderen en niet de studie kon doen die ik wilde. Een pubertijd heeft nauwelijks plaatsgevonden, eveneens een sociale ontwikkeling met leeftijdsgenoten. Het leven thuis was zwaar, met misbruik en mishandeling. Vaak was ik gewond, eenzaam en triest. Ik bleef veel thuis en werd opgesloten, terwijl klasgenootjes de wereld ontdekten. Het leven voltrok zich, terwijl ik slechts een observator was achter een imaginair glas.

Anorexia als coping, om verdoofd te zijn waarmee je zelf weigert om te leven en te bestaan, zoals ik ook het gevoel had niet te mogen bestaan van mijn ouders. Je staat eigenlijk stil. Honger heb ik haast nooit gehad, zowel geen honger naar voedsel, als geen honger naar liefde. Er was een constante leegte, een niets. Geen perspectief, geen geborgenheid en geen veiligheid. Vele momenten heb ik niet meer willen leven en zo vast gezeten in dat patroon. De wereld was een koude en donkere plaats. Niet voor mij bestemd. Liever verliet ik de aarde.

Afgelopen jaar, dat me mijn studie kostte die ik uiteindelijk dan toch bemachtigd had zoveel jaar later, en dat me bijna mijn leven kostte, was erg vernietigend dat me totaal onderuit haalde. Opgegeven door de medische wereld met een euthanasie toestemming en enkel nog maar kunnen wachten op de dood. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Infuus in, infuus uit. Zelfs het merendeel van de hulpverlening gaf het dan maar op.

Mijn wens en kracht naar een ander levenspad voelde definitief vernietigd, verbrand en kapot getrapt. Uiteindelijk ben ik los van een jarenlange klinische opname beginnen te vechten met de mensen die me wél liefhebben en er wel in geloofden. Die creatief zijn om iets anders te proberen. Door hun vertrouwen, hun liefde en beschikbaarheid kon ik zelf terug iets voelen. Durven voelen en te mogen bestaan. Nadien samen met mijn vriend, die nooit opgaf en garant bleef staan voor het leven. Terug kunnen lopen, fietsen, kunnen genieten van de zon op je huid, kunnen ervaren dat je bestaat, maar vooral mág bestaan. Dat je van betekenis bent. Voor een ander, maar bovenal voor jezelf.

Nog tijdens het lichamelijk herstel van de anorexia, raakte ik zwanger. Een realiteit van nieuw leven drong zich onverwacht op. Heel kort heb ik maar kunnen proeven van opnieuw te “leven”, dingen te kunnen doen, die ik zolang niet meer kon doen, voor ik het gevoel had opnieuw geleefd te worden. En nu ik dit zo schrijf, klinkt het zo verdrietig. Zwanger zijn zou iets moois moeten zijn…

Zwanger worden op ondergewicht is één ding, maar dan ook ineens kampen met heel veel misselijkheid, en een andere smaak- en geurbeleving is heel intens. Het fragiele lichaamsscript op losse schroeven. De verandering van het lichaam voor iets heel existentieels, een nieuw leven, terwijl je zelf net het gevoel hebt pas te bestaan. Nog zoveel te moeten exploreren, in je pas verworven vrijheid. Net toen ik terug weer zelf wat op krachten kwam, heb ik het gevoel gehad (en nog steeds vaak) dat het me wordt afgenomen.

De zwangerschap is heel dubbel. Veel twijfels en conflicten in mijn hoofd. Ben ik er wel klaar voor? Kan ik dit psychisch wel aan? En de lichaamsbeleving? Er zijn zoveel mensen waarbij het moeilijk gaat, wie ben ik om zoveel twijfels te hebben? De natuur heeft immers beslist om me het wonder van leven te geven. Soms voel ik me verplicht om door te gaan, tot het punt dat het psychisch niet meer lukt. Tot die tijd, wil ik het soms proberen, volhouden misschien eerder, misschien draait de knop zich nog om. Wíl ik wél moeder worden? Kan ik moeder worden? Kan ik mijn kindje de liefde geven die ik zoveel tekort kwam? Zal ik ervan houden? Of zal het geen liefde krijgen? Zal het ook in de psychiatrie belanden, gekwetst door het leven en zijn of haar ouders? Moeten vechten voor een bestaan? Zelfs liever dood willen en dat proberen te realiseren?

Momenteel ben ik erg angstig. Het is een periode waarin zowel op psychisch als lichamelijk gebied veel verandert. Ik ben er bang voor, en kijk er met wat argusogen naar. Probeer het eerder cognitief aan te pakken zelfs. Ik doe alles wat nodig is voor een zich ontwikkelend kindje, eet gezond, zoek informatie op, koop een babypakje, maar een echt emotionele klik heb ik niet. Iets wat me zoveel gezegd wordt dat ik nu zou moeten hebben… Ik ben echter zo bang. Hechting… het is zo’n groot ding. Hoe weet je wat dat is, als je het zelf niet hebt gekend? Kan iemand me het leren?

Ik heb nooit van mezelf gehouden, niet van mijn lichaam, en ook niet van mijn familie. Ik begrijp weinig waarom je eigenlijk een familie hebt, voor mij zijn het mensen die me heel veel pijn gedaan hebben, en waarbij een echte verbondenheid ontbreekt.

Praktisch nooit heb ik een hechting ervaren aan iemand, of een emotionele band, wel aan dieren of objecten, naar het obsessieve toe soms. Sinds kort pas voel ik een hechting aan mijn vriend, hoewel ik ook jaren heb gedacht dat dat nooit mogelijk zou zijn, net als zoveel mensen in mijn omgeving dat dachten voor mij. Kan ik hem missen als hij er niet is, kan ik herinneringen en beelden aan hem ophalen als ik alleen ben, en kan ik me veilig voelen bij hem. Geborgen en beschermd te zijn in zijn aanwezigheid, als ik me zo fragiel voel. Soms ook bij een aantal goede hulpverleners, die dichtbij me staan. Maar dit voelt vooral veilig, ze zijn immers hulpverlener en een wederkerigheid ontbreekt vaak. 

Mensen waren altijd zo bedreigend en hebben me zoveel pijn gedaan. Zal ik me wel aan mijn eigen, maar vooral aan ons kindje kunnen hechten? Om het een levensperspectief te bieden, om het de wereld als een veilige en fijne plaats te laten zien? Zet ik mijn leven naast me, en geef ik prioriteit aan een nieuw leven? Of ben ik te beschadigd?  

Kan ik iemands moeder zijn? En vooral, durf ik dit?

Photo by Jordan Bauer on Unsplash