Toen ik eenmaal voor behandeling had gekozen, wilde ik ook in razend tempo overal vanaf zijn. Ik had precies 9 maanden tot mijn opleiding weer begon en wilde graag dat het dan allemaal afgerond was, die behandeling. Ik wilde er snel en geruisloos doorheen gaan en keurig, zoals gewenst mijn behandeling afronden. Ik had eigenlijk zelfs een beetje haast. Ik vond het dan ook een bittere koek toen bleek dat ik niet in een keer beter kon worden en er toch wel heel wat obstakels waren in mijn proces. Ik wilde beter worden en een beetje snel ook, niet met omwegen, een terugval en heel veel strijd!

In een bepaalde periode in mijn herstel had ik echt een soort haast. Het kon mij niet snel genoeg gaan. Ik had voor behandeling gekozen en wilde daar ook zo snel mogelijk doorheen. Opruimen die rotzooi, weg met die problemen. Door die haast heb ik mezelf echter nogal eens voorbij gelopen. Ik wilde eigenlijk dat het al veel beter met me ging dan dat het eigenlijk ging. Ik rende door mijn behandeling heen zonder om me heen te kijken. Het moest voorbij zijn en mijn herstelproces moest perfect en vloeiend verlopen. Toen dat toch allemaal een beetje anders verliep dan ik had gehoopt, frustreerde mij dat enorm en merkte ik dat ik misschien toch een beetje mijn kop in het zand stak door zo vliegensvlug te willen genezen.

Op het forum en tijdens Proud2Meets spreek ik regelmatig meiden die ook zo haastig zijn als ik soms ben geweest tijdens mijn herstel. Ze vragen zich af waarom bepaalde dingen blijven hangen en hoe ze het aan moeten pakken. Ze stellen vragen en zijn een beetje ongeduldig en raken teleurgesteld als je zegt dat ze op de goede weg zitten, maar het gewoon tijd moeten geven. Ze zijn net zo gefrustreerd als ik als ze te horen krijgen dat oefening kunst baart en ze dingen gewoon moeten blijven herhalen. Ze willen gewoon van die stomme eetstoornis af, en wel snel een beetje.

Ergens bleef tegelijkertijd de dubbelzinnigheid en de vraag ‘wil ik wel beter worden' een rol spelen. Ik wilde namelijk alleen beter worden, als het een beetje opschoot en niet steeds zo loeizwaar zou zijn. Als het tegen zou zitten, dan stopte ik met herstellen en gaf ik op. Het moest of in een stijgende lijn omhoog, of dan maar niet. Vertraging, zoals een terugval of iets dat ik moest verwerken maakte dat ik enorm boos op mezelf werd. Ik wilde misschien ook wel heel stiekem goed zijn in herstellen en mezelf bewijzen daarmee.

Tussen je studie en baan door of even in de zomervakantie snel in behandeling gaan zit er vaak niet bij als je wilt herstellen van een eetstoornis. Herstel kost tijd en vaak ook wat van je vrije tijd. Je kunt geen tijdslimiet stellen aan je herstel, ook al zou je dat misschien graag willen. Zo hoorde ik wel eens iemand die haar eetstoornis niet meer wilde hebben als ze zou gaan trouwen. Toen ik haar vroeg wanneer ze wilde trouwen, zei ze dat de bruiloft over 5 maanden was. En ze had haar intakegesprek voor behandeling net gehad. Afhankelijk van hoe jouw problemen met eten zijn, is dat haalbaar of niet. In dit geval, leek het niet zo heel logisch en hoe verdrietig ze daar op dat moment ook van werd, toch gaf dit realistische beeld haar ook juist de tijd en daardoor ruimte om echt te herstellen en niet even snel tussen de bedrijven door.

''Herstellen voor de zomervakantie'' of ''voor het nieuwe schooljaar begint'', die heb ik ook vaak gehoord. Van je eetstoornis af willen komen, omdat je daar geen tijd voor hebt en andere plannen hebt. Klinkt super gezond, en dat is die gedachte denk ik ook. Toch is het niet altijd even realistisch om zo te denken, helaas. Je weet namelijk niet precies hoe lang jouw herstel duurt en hoe en wanneer je echt kunt zeggen; ik ben klaar met mijn eetstoornis. Daar groei je stapje voor stapje naartoe. Het doel dat je hebt wil ik je niet afnemen. Want het is zeker goed om ergens naartoe te willen en niet eeuwig over je herstel te doen. Terugvallen is leerzaam, maar je moet niet aan de gang blijven, als je begrijpt wat ik bedoel. ;)

Toen ik een beetje gehospitaliseerd was door de jaren dat ik in behandeling was, vond ik het bijna gewoon om in behandeling te zijn en durfde ik er bijna niet meer uit. Dus die kant moet je ook weer niet op gaan. Maar te snel, dat gaat niet werken. Probeer dus echt jezelf de tijd en ruimte te geven, ook al is een doel zoals een nieuwe studie natuurlijk nooit verkeerd. Maar bekijk het niet te perfectionistisch. Als je merkt dat je tijdens die wereldreis, studie of je baan toch nog merkt hier en daar last te hebben van je eetstoornis of toch nog niet helemaal happy te zijn, wuif dat dan niet weg. Het hoeft niet meteen perfect te gaan. Dat is namelijk niet gek, als je zo snel door je herstelproces bent gegaan.

Herstellen gaat nu eenmaal met vallen en opstaan. Als je klaar bent met je behandeling, ben je niet meteen helemaal overal vanaf. Je bent ook niet meteen alleen maar gelukkig, want zo is het leven nu eenmaal niet. Geef ruimte aan je proces, dan haal je er het meeste uit. Haastige spoed is zelden goed. Je slaat dan namelijk veel over of staat niet genoeg stil om toe te komen aan waar het echt om gaat. Je richt je dan erg veel op herstel, zoveel dat je misschien wel helemaal geen ruimte laat aan wat je nu eigenlijk echt heel moeilijk vindt. Je herstel is dan erg oppervlakkig en misschien wel niet zo duurzaam en stabiel als je eigenlijk zou willen.

Investeren in jezelf met behandeling en tijd is enorm waardevol. Gun jezelf dat proces. Haal tussendoor regelmatig goed adem en sta soms ook even stil. Als je rustig wandel, zie je veel meer van de omgeving en kun je veel beter ontdekken waar je problemen nu echt om gaan, zodat je herstel duurzaam is en je meer kans hebt om echt goed te herstellen. Ren jezelf niet voorbij, maar gun jezelf dit leerproces.