Stilletjes staart mijn vriendin voor zich uit. "Is er soms iets aan de hand?" Vraag ik. "Nee hoor, er is niks." Zegt ze, zonder me aan te kijken. Toch voel ik aan alles dat er wel iets is. Onzekerheid slaat in als een bom, mijn hart bonst op volle toeren en mijn piekergedachten gaan plots van 0 naar 100. Doe ik iets verkeerd? Wanneer ik geen hoogte van iemand anders kreeg betrok ik dat eigenlijk altijd op mezelf, maar is dat eerlijk?

De spanning was om de snijden, maar toch had die ander aangegeven dat er niks was. Over zo'n voorval kon ik vaak nog dagen blijven piekeren. "Had ik iets verkeerd gedaan? Waarom wil diegene niet zeggen wat er is? Ze wil vast nooit meer met me praten." Als ik zelf zei dat er niks was was ik namelijk wel eens boos op iemand en wilde ik niet met diegene praten. Wel eens, niet altijd. Vaak eigenlijk niet. Was ik nu met twee maten aan het meten? Zou mijn vriendin een andere reden kunnen hebben om nu te zeggen dat er niks is? 

Het was goed om bij mezelf na te gaan waarom ik zelf soms zei dat er niks aan de hand was. Was dat altijd omdat ik boos was op de ander? Nee, meestal niet. In veel gevallen zei ik dat er niks was omdat ik er zelf liever niet over wilde praten… Omdat ik ergens mee zat en me daarvoor schaamde. Zelfbeschadiging, eetbuien, compenseren, dwangmatige handelingen… Ik had er een tijd heel veel last van. Nu ben ik daar heel open over en die openheid is snel gegroeid, ook toen het nog niet zo goed ging, maar er was een tijd dat ik er liever niet over sprak.

Vaak probeerde ik een neppe lach op te zetten, maar soms was het masker te zwaar om te dragen. Dan kon ik best wel eens snauwen naar mijn omgeving of me erg terugtrekken. Geen wonder dat ze zich afvroegen wat er was. Toch durfde ik er niet over te praten als iemand vroeg wat er aan de hand was en of het wel goed ging. Het was heus niet zo dat ik mijn vrienden dan niet waardeerde of niet vertrouwde. Het was meer dat ik geen vertrouwen had in mezelf en daarom dacht dat ze het vast stom zouden vinden. Bovendien wilde ik het zelf liever vergeten in plaats van erover praten. Gewoon doen alsof het niet gebeurd was. Ik schaamde me voor mijn problemen, dus zei dan maar dat er niks was.

Een andere reden zou kunnen zijn dat er wel iets was, maar dat het er niet toe doet. Dat we het er wel over zouden kunnen hebben, maar dat we het dan groter zouden maken dan het eigenlijk was. Dat er dan ruzie zou komen zonder dat het nodig was. Dat ik wel even iets vervelend vond, maar dat dat meer bij mij lag dan bij de ander. Ik heb ook niet altijd een even goed humeur, nog steeds niet, haha. Ik kan me best wel eens storen aan dingen die eigenlijk helemaal niet zo erg zijn. Bijvoorbeeld de geur wanneer iemand naast je pindakaas, bananen of rijstwafels aan het eten is. Vervelend, maar ja, wat doe je er aan. Dat ligt dan meer bij mezelf dan bij de ander. Laat maar waaien. Waait wel over.

In de tijd dat het niet zo goed met me ging was ik best een gesloten persoon. Ik leefde in mijn eigen bubbel waarin ik me alleen maar bezig hield met eten en niet eten. Het is een beetje hard, maar ik kon me niet echt interesseren voor andere mensen. Ik interesseerde me alleen maar voor mijn eetstoornis. In deze tijd voelde de eetstoornis ook nog als iets goeds en had ik het gevoel dat mensen het alleen maar van me wilde afpakken. Het ging gewoon niet zo goed met mij. Ik had mijn emoties niet op orde en was mentaal niet gezond. Dit kan ook een reden zijn dat iemand niet met je wil of kan praten. Al is dat ook wel pijnlijk.

Voor mijn omgeving was het verschrikkelijk om te zien dat het zo slecht met mij ging, terwijl ze me helemaal niet konden bereiken. Een eetstoornis heb je wat dat betreft niet alleen. Daar heb ik me wel schuldig over gevoeld. Ik heb mensen pijn gedaan, al deed ik dat niet expres. Hierdoor hebben er ook wat mensen afstand van me genomen, wat ik achteraf wel snap. Het is belangrijk om ook jezelf in bescherming te nemen als je merkt dat je moeilijk om kan gaan met de situatie van de ander en het jou ook schaadt. Dat neem ik niemand kwalijk. Een eetstoornis maakt nou eenmaal veel kapot en dat was ook een grote motivatie om te herstellen. Het is later dan ook allemaal weer goed gekomen.

Door deze situatie vanaf de andere kant te bekijken kan ik mezelf ook makkelijker in de ander verplaatsen. Ik ken beide kanten van dit verhaal en misschien ken jij dat ook wel. Het is belangrijk om niet met twee maten te meten. Bovendien zou het ook nog zo kunnen zijn dat er daadwerkelijk niks aan de hand is, maar dat de ander gewoon een beetje moe of uit zijn of haar doen is zonder een specifieke reden. Ik bedoel, dat heb ik ook wel eens! Dan vind ik het echt mega irritant als mensen steeds maar blijven vragen wat er is. Vertrouw er op dat er echt niks aan de hand is en dat het ook de verantwoordelijkheid van de ander is om eerlijk te zijn als het wel zo is.

Bovendien draait de wereld niet om jou. Deze zin klinkt een beetje hard, maar eigenlijk vind ik het best een fijne gedachte. De wereld draait niet alleen maar om mij. De meeste dingen die hier op aarde gebeuren hebben helemaal niks met mij te maken. Als ik een fout maak vergaat de wereld niet en als anderen een fout maken heb ik daar meestal ook niet iets mee te maken. Er spelen zo veel dingen waar ik helemaal niks van weet. Er zijn zo veel redenen waarom iemand zich even terug kan trekken of anders reageert dan jij had verwacht of gehoopt.

Het doet me goed om daar voor open te blijven staan. Over het algemeen zou ik zeggen: Als je iets niet weet, moet je het vragen. Er bestaan geen domme vragen, maar het kan wel zo zijn dat je een antwoord krijgt waar je niet zo veel mee kan, zoals: "Er is niks." Ik hoop dat je na het lezen van deze blog iets meer met dit antwoord kan of het makkelijker van je af kan laten glijden. Mijn ervaring is dat het vaak ook m'n eigen onzekerheid is wat maakt dat ik zo ontevreden bent over dit antwoord. Heb vertrouwen in de ander en in jezelf. Als iemand zegt dat er niks is zal er wel een reden voor zijn en die heeft vaak niet zo veel met jou te maken.

Herkenbaar?