Het was vrijdagmiddag. De hele ochtend had ik al verschillende gesprekken gehad over mijn klachten, het ontstaan van mijn eetstoornis en van die andere standaard dingen die tijdens een intake altijd worden uitgevraagd. Ik zou alleen nog een afspraak hebben met de arts, daarna mocht ik naar huis. Ze kwam me halen in de wachtkamer, ik liep achter haar aan. Ze klopte op een deur. Geen reactie. Ze schoof het bordje dat naast de deur hing opzij en we gingen naar binnen. Daar stond hij dan. Zeker niet het allerlaatste model, maar wel één met van die speciale functies waarvan niemand écht begrijpt hoe zo'n apparaat dat nou goed kan meten. Midden in de kamer, absoluut niet te missen; de weegschaal.  
 
Na die eerste kennismaking heb ik de weegschaal nog vaak gezien, want iedere week bleef dit standaard het eerste onderdeel van therapie. In de loop der tijd zijn er wel veel variaties geweest: wegen met kleding, wegen zonder kleding, wegen en wel kijken, wegen en niet kijken, weegschaal met digitale cijfertjes, weegschaal met een wijzertje, weegschaal met supersonische foefjes en weegschaal die gewoon je gewicht geeft zonder extra details. Ondanks deze variatie was er één ding dat altijd gelijk is gebleven: ik vond het iedere week weer vreselijk om die weegkamer in te moeten.  

Ik vind het moeilijk om over mezelf te praten, maar toch zag ik altijd nog veel meer op tegen dat weegmoment dan tegen de therapie zelf. Het was ook gewoon zo'n mega-gedoe. Wanneer het midden in de winter was en je vier lagen kleding aan had die je allemaal uit en weer aan moest trekken, waardoor je al een volledige work-out achter de rug had wanneer het praat-gedeelte eindelijk kon beginnen. Of wanneer je net die dag besloten had om een jurkje met panty aan te trekken, waardoor je eerst minuten bezig was met het voorzichtig aan en uittrekken van die panty, waarbij je er 3 van de 4 keer alsnog een ladder in trok. Of die momenten dat je onderweg naar therapie helemaal natgeregend was, waardoor je na het wegen je skinny-jeans nevernooit meer normaal aankreeg en je dus maar een soort ongemakkelijke sprongetjes stond te maken in die weegkamer.  
 
Ongemakkelijk was het eigenlijk altijd wel. Wanneer je zenuwachtig die weegschaal opstapte en aan het gezicht van je therapeut af probeerde te lezen of het een 'goed' gewicht was, maar zij je met een pokerface eerst vroeg 'wat je er zelf van vond'. Of wanneer het spitsuur was bij het wegen en je met z'n allen in de gang stond te wachten tot je aan de beurt was. Elkaar ongemakkelijk aankijkend, omdat je begreep hoe gespannen de ander was en je de ander dus graag gerust wilde stellen, maar je tegelijkertijd ook te sociaal ongemakkelijk was om goed contact te maken. Of wanneer 's ochtends al je kleding nog in de was zat, dus je maar besloten had om je alleroudste, versleten en verwassen Hema-onderbroek aan te trekken. Uiteraard kwam je hier pas achter wanneer je in de weegkamer je broek omlaag deed, dus hoopte je vooral dat je therapeut vandaag niet te veel aandacht aan je looks zou besteden.  

En hoe vaak ik ook op dat ding stond, nooit was het getal dat daar stond goed. Voor de eetstoornis te veel of voor de gezonde ik te weinig. Daarbij kwamen de mini-hartverzakkingen wanneer de weegschaal bij therapie een ander getal gaf dan de weegschaal thuis, de paniek wanneer je een glas water meer gedronken had dan dat je normaal voor het wegen zou doen en de schaamte wanneer je meer was aangekomen dan 'afgesproken'. 

Bij elkaar opgeteld, heb ik de afgelopen jaren toch heel wat tijd in die weegkamer doorgebracht. Momenten die altijd gepaard gingen met enorme stress en hoge spanning. En dat uiteindelijk allemaal om een getal. Een getal dat ook vandaag de dag mijn stemming nog veel te veel weet te bepalen. Ik hoop dat er ooit een dag komt waarop dat getal alleen nog een getal zal zijn, zonder waardeoordeel. Hoeveel weegmomenten en stresssituaties dat nog zal duren is helaas niet met zekerheid te zeggen. Wat wel zeker is, is dat ik die momenten in de weegkamer nooit zal gaan missen, want ik kan mijn tijd véél beter besteden dan op de weegschaal. En jij ook.  

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.