In Nederland wonen meer dan 17 miljoen mensen. Bijna 2 miljoen Nederlanders lijden aan een psychische stoornis, zoals persoonlijkheidsstoornissen, depressie, eetstoornis of angst- en paniekstoornissen. 200.000 mensen lijden jaarlijks aan een eetstoornis. In Nederland wonen 8.654.043 vrouwen. 5600 van die vrouwen lijden aan de ziekte anorexia nervosa. En 1 daarvan ben ik.

Het taboe over psychisch ziek zijn heerst nog heel erg. Er heerst schaamte, angst en vooral onbegrip.  Niemand zou ooit zeggen: "Het is maar een gebroken been, dat valt wel mee." Want heb je daar al op geprobeerd te lopen? Dat gaat niet. Waarom gebeurt dat dan wel bij psychische ziektes? Waarom wordt openheid hierover gezien als 'aandacht trekken'? Zoveel mensen lijden hieraan en voor sommigen is dit hun dood. Het zijn hersenen die niet meer goed kunnen functioneren. Net zoals een gebroken been, waar je even niet meer op kan lopen. Waarom ligt hier zo'n groot taboe op? Als we het nou eens serieus zouden nemen, dan kunnen we het taboe verbreken. En het enige wat daarin helpt, is open en begripvol zijn. Zonder oordelen. Anorexia staat nog altijd op nummer één van dodelijkste psychische ziektes.

Want wat weten mensen nou van een eetstoornis? Ja, die zien die graatmagere meisjes aan de sondevoeding in het ziekenhuis. Maar ook jongens kunnen lijden aan een eetstoornis. Eetstoornissen zijn niet altijd zichtbaar. Sterker nog de meeste eetstoornissen zijn onzichtbaar. Een eetstoornis draait tenslotte niet om eten. Het gaat niet om er mooi uit te willen zien en aandacht te willen trekken. Het gaat niet over het weigeren van eten en het liegen over je gewicht. Het gaat niet over hulpverleners, familie en vrienden boos willen maken omdat je niet doet wat ze zeggen.

Een eetstoornis gaat om het hebben van een negatief zelfbeeld. Ook wel een langzame zelfmoord genoemd. Het gaat over geheimen, leugens en schaamte. Het gaat over het niet kunnen toegeven dat je eten nodig hebt en dat je een leuk leven verdient. Dit gaat over angst, zelfs panische angst voor velen. Het gaat over controle, over het wegdrukken van nare gevoelens of pijnlijke herinneringen. Het gaat over het weghongeren van pijn en verdriet. Het gaat over willen verdwijnen, over niet opnieuw pijn gedaan willen worden. Over niet om kunnen gaan met gevoelens en over angst voor de toekomst. Het gaat over zelfhaat. Het gaat over de angst om (aan)geraakt te worden. Het gaat over je zó naar en negatief voelen, dat het eenvoudiger is om alles te vermijden en je obsessief te richten op de hoeveelheid calorieën van bijvoorbeeld een appel. Het gaat over jezelf verliezen in de spiegel en op de weegschaal, in plaats van kunnen omgaan met je gevoelens.

Het gaat over niemand vertrouwen, enkel nog jezelf en jouw manier van eten. Over pijn, verdriet, angst, wanhoop, therapie, proberen en falen en nog meer therapie. Over gezondheidsklachten, een trage hartslag, een slechte huid, het voortdurend koud hebben, vermoeidheid en botontkalking. Het gaat over ziek zijn. Het gaat over denken dat je niet ziek genoeg bent om hulp te krijgen. Het gaat over doorslaan in afvallen en geen enkel getal op de weegschaal goed vinden. Over jezelf te dik vinden en doen alsof alles goed gaat. Er niet over te willen praten uit gevoel van schaamte. Een stem die 24/7 in je hoofd blijft schreeuwen.Het gaat om begrepen willen worden. Het gaat over vechten zo hard als je kunt en harder werken dan je ooit hebt gedaan. Het gaat over uitputting, tranen en heel veel steun en hulp nodig hebben. Het gaat over het bevechten van een strijd met jezelf. Het gaat over overleven en niet meer leven. Het gaat niet over eten.

Je bent gevangen in je hoofd. Door een vriendin, maar tegelijk je ergste vijand. Een tweestrijd. Welke kant moet ik nou kiezen? Vechten; elke dag, elke uur, elke minuut en elke seconde. Het maakt je moe en somber. Geen energie meer over voor andere dingen. Een masker op je gezicht dragen, waar niemand doorheen komt. Altijd lachen, want dat is toch goed? Jezelf afzonderen en isoleren van de buitenwereld. Het liefst onzichtbaar willen zijn en geen ruimte innemen. Doen alsof alles goed gaat, terwijl je je alleen maar slechter voelt. De energie uit je lichaam verdwijnt en je bent op. Op van het vechten en op van het leven. Maar toch door willen gaan, want opgeven dat bestaat niet.

Het enige dat ik wil vragen? Doorbreek het taboe op psychische ziektes! Wees eerlijk, open en help elkaar. Oordeel minder, want je weet niet wat iemand mee maakt in zijn of haar hoofd. Wat al kan helpen is gewoon een beetje begrip en steun. Vragen als je dingen niet snapt, maar niet doordrammen als iemand er niet over wil praten. Gewoon een beetje meer respect en openheid voor elkaar. Dat zou toch mooi zijn?