Het is vrijdagmiddag als ik in de auto zit. Op de radio komt een nummer van Dermot Kennedy voorbij. Ken je dat? Dat muziek je ineens zo kan overvallen? Dat gebeurde op dat moment bij mij. Het was de dag van weer een nieuwe persconferentie. De dag waarop een avondlockdown aan werd gekondigd. En ook al begrijp ik het, beweeg ik mee zo goed en kwaad als dat gaat, ik word er ook een beetje moedeloos van.

De avond ervoor had ik een ervaringsdeskundige-chat. Meestal probeer ik weg te blijven van alles rondom corona, juist omdat iedereen er iets van vindt en voelt, maar in deze setting voelde het oké. Ik lees hier, ook op het forum, jullie zorgen. Angsten. Zorgen die ik zelf minder heb, doordat ik bijvoorbeeld niet als zorgverlener in een ziekenhuis werk, maar waar ik me wel degelijk van bewust ben. Hoe de 'achterkant' van deze pandemie eruit kan zien. En voor iedereen die daar (dagelijks) mee te maken heeft; dat lijkt me ontzettend moeilijk. 

The rain, it ain't permanent, and soon we'll be dancing in the sun

Het wordt beter. We raken hier weer uit, het is allemaal tijdelijk. Dat heb ik altijd geloofd en mezelf ook voorgehouden. Ik wíl zo graag dat we dit allemaal achter ons kunnen laten. Dat het een kwestie van tijd is, nog even doorzetten, we zijn er bijna! Maar langzaam begin ik die hoop een beetje te verliezen. De maatregelen worden - wanneer ik deze blog schrijf - weer aangescherpt en om me heen zie ik mensen met de dag wanhopiger worden. Moedelozer. En dat begrijp ik. Want tot waar is het tijdelijk? Waar blijft die zon? Waar is het perspectief en wanneer wordt het beter? 

We never miss the flowers until the sun's down. You never count the hours until they're runnin' out

Hiernaast maak ik me zorgen om Nederland, de wereld. De mensen. Ik ben nooit echt bang voor mensen geweest, maar ik merk dat de tweedeling die is ontstaan, me angstig maakt. Me zorgen baart. Ik merk het ook aan mezelf. Dat ik onaardiger denk over mensen en ik vind het vreselijk om dat te typen. Ik schaam me ervoor, dat ik ineens een filter in mijn hoofd lijk te missen. Maar ik weet ook dat ik hier niet alleen in ben. Waar ik altijd heb geloofd in de kracht van de mensheid, als één unit, is het ineens een ieder-voor-zich-maatschappij geworden en ik weet niet hoe ik daarmee om moet gaan. Ik durf niet meer - zoas ik dat eerst deed - naar een vreemde te lachen, ik durf niet meer om een hand te vragen als ik weer eens niet bij het bovenste schap in de supermarkt kom. Ik durf het niet. En dat baart me zorgen.

Nu ik terugdenk aan mijn straat, mijn buurt, Nederland en de wereld voordat er sprake was van een pandemie, voelt het haast weemoedig. Wat hadden we het goed, kan ik dan denken. Ja, natuurlijk waren er zat problemen. Problemen die zichtbaar zijn, maar ook veel wat onder de radar gebeurt. Maar er was verbinding. Althans, zo voelde het voor mij. Wanneer ik door het park liep, groette ik iedere hardloper, elke wandelaar die voorbij kwam. Nu zijn de wandelingen veel stiller. En die verbinding, die mis je pas - ik althans - als je ineens stilstaat bij het gebrek eraan.

And we'll sing your song together

Wat ik hier allemaal mee wil zeggen? Ik weet het niet zo goed. Misschien moest ik het gewoon van me afschrijven. Ik ben coronamoe, denk ik. Net zoals heel de wereld dat zal zijn. Ik ben wappie-moe. Schaap-moe. Ik wil, gewoon weer zoals eerst, iemand in de ogen aan kunnen kijken. Zonder dat het uitmaakt wat iemands medische voorkeur is. Gewoon, samen lachen. Samen mens zijn. Want leven, uiteindelijk doe je dat samen. Ja, je leeft alleen, maar je hebt elkaar nodig. Mijn leven bestaat niet zonder anderen erin. Om in de coronatermen te blijven; de schapen hebben de wappies nodig en andersom. We zijn allemaal mensen, die het soms ook niet weten. Die het wél denken te weten. Mensen die hulp nodig hebben, hulp kunnen geven. We vechten zo hard, tegen corona, maar vooral ook tegen elkaar. Ik kan intens verdrietig worden van de beelden waarop burgers en agenten lijnrecht tegenover elkaar staan. En op dat soort momenten, weet ik het ook even niet meer. 

Ik weet dat dit stukje tekst hier niets aan gaat veranderen, maar ik hoop zo, met heel mijn hart, dat we uiteindelijk naast elkaar kunnen staan, in plaats van tegenover elkaar. We zijn mensen, we hebben elkaar nodig. Ik streef naar betere dagen. Dansen in de zon is misschien een beetje overdreven, maar elkaar weer zien voor wat we zijn: mens - dat lijkt me een goed begin.

♥

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.