Wat is een eetbui
Regelmatig lees ik op het forum berichten waarin mensen vol walging beschrijven dat ze een eetbui hebben gehad. Toch blijkt het in de meeste gevallen niet om 'een echte' eetbui te gaan. Het gaat dan om een subjectieve eetbui: het is in jouw ogen een eetbui, maar dat is het in wezen niet. Maar wat is dan wel een eetbui?
Er is sprake van een eetbui wanneer je in korte tijd, denk aan een half uurtje, een abnormaal grote hoeveelheid calorieen opeet. Met een abnormaal grote hoeveelheid wordt niet bedoeld een pak koekjes of een hele zak chips, een reep chocolade of 5 crackers en een boterham. Met een abnormaal grote hoeveelheid wordt bedoeld: een pak koekjes én een zak chips én een reep chocolade én 5 crackers én een boterham. Bij een eetbui eet je veelal door totdat je niet meer kan omdat je overvol zit en misselijk bent.
Bij eetbuien wordt gekozen voor calorierijk voedsel. Wanneer je last hebt van eetbuien heb je meestal bepaald eetbuivoedsel waar je vaker voor kiest. Ikzelf wilde altijd van alles iets eten: chips, chocolade, koek, drop en ijs. Deze keuze voor eetbuivoedsel kan ook enigszins beïnvloed worden door het jaargetijde. Rond Sinterklaas at ik bijvoorbeeld heel veel pepernoten tijdens eetbuien.
Een eetbui komt voort uit een naar en negatief gevoel. Een gevoel dat regelmatig terugkeert en waar je niet mee om kunt gaan. Het is niet 'gewoon' een beetje verdriet. Het is een nare spanning die zich in je lichaam opbouwt, waardoor er een extreme drang naar eten ontstaat. Deze drang is zo sterk dat je het gevoel hebt deze niet te kunnen weerstaan. Het is vergelijkbaar met de drang die een drugsverslaafde voelt wanneer deze koste wat het kost drugs moet scoren. Je hebt er alles voor over om aan eten te komen, al moet je er midden in de nacht voor naar een benzinepomp, al moet je ervoor stelen.
Wanneer je het eetbuivoedsel eenmaal in huis hebt kan je dit niet weerstaan. Het moet en zal opgegeten worden. De enige manier om de eetbui vroegtijdig te stoppen is door het eten door de wc te spoelen of in de prullenbak te gooien en er bijvoorbeeld afwasmiddel over te gieten. Wanneer je dit laatste niet doet ben je in staat om het eten na en half uurtje alsnog uit de prullenbak te pakken om het op te eten.
Na een eetbui voel je je vaak walgelijk, vies en dik. Je hebt spijt van al hetgeen je hebt gegeten en zou dit het liefst op alle mogelijke manieren compenseren. Door dit compenseren zorg je ervoor dat de drang naar een nieuwe eetbui wordt getriggerd en zo houd je jezelf gevangen in een negatieve cirkel.
Wanneer iemand in jouw omgeving, bijvoorbeeld je moeder of een vriendin, reageert op jouw eetbuien met 'Oh ja, ik heb ook weleens een eetbui', dan kan dit erg frustrerend zijn, omdat jij weet dat waar zij over praten geen echte eetbuien zijn, maar subjectieve eetbuien. Het is dan goed om hen rustig bovenstaande uit te leggen.
Heb jij last van eetbuien, lees dan eens deze blog met 10 tips tegen eetbuien.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ja dat dacht ik ook al :o
Maar een goede blog, hehe eindelijk iemand die het begrijpt! Het is zo frustrerend als mensen zeggen, 'Ach eetbuien, die heb ik soms ook.' Dan heb je echt zo iets van weet je wel waar je over praat?!
Maar dat is dan misschien meer een vreetbui zelfs, of niet?
Gelukkig heb ik er nu veel minder last van en zeker niet meer zo hevig, en heeft mijn lichaam een gezond gewicht bereikt op de juiste manier :)
Alleen, zoals iedereen al zei, staan Subjectief en Objectief verkeerd om in de afbeelding...
Daar heb je wel gelijk in. Voor sommige mensen voelt een zak chips ook echt als een eetbui en dat voelt dan wrs net zo naar.
Eigenlijk moet er een onderscheid worden gemaakt tussen objectieve eetbuien, subjectieve eetbuien bij een eetstoornis en subjectieve 'eetbuien' bij mensen zonder eetstoornis, oftewel een zak chips waar ze zich níet zó rot om voelen als bij mensen met een eetstoornis.
Ten eerste denk ik dat (even aannemend dat objectief en subjectief inderdaad omgedraaid zijn) je geen eetbui hebt 'omdat het kan'. Ik heb nog nooit iemand met een eetstoornis gesproken die dacht: omdat het kan ga ik nu een subjectieve eetbui houden. Nee, het is in een soort roes dat dat gebeurd. En dan heb ik het (qua hoeveelheden) over een subjectieve eetbui. Of ligt het aan mij en houden mensen met een subjectieve eetbui een eetbui 'omdat het kan'? Waarom zou het kunnen dan? (Snappen jullie wat ik bedoel?)
Ten tweede denk ik niet dat het klopt dat iemand met een subjectieve eetbui geen of nauwelijks gevolgen kent. Ik bedoel, ook na een subjectieve eetbui kunnen er sterke gevoelens zijn van walging en haat wat resulteert in compensatie. Dus dat is eigenlijk het tweede puntje waar ik mijn vraagtekens bij zet.
Tot zover mijn vraagtekens bij deze blog. :)
Maar ondanks hoe heftig dat jaar was, ben ik er wel vanaf gekomen (oké, terugval naar de anorexia, maar nu hard op weg om beter te worden).
Er vanuit gaand dat objectief en subjectief zijn omgedraaid: weinig gevolgen, omdat het kan? Ja. Vast. "Hmm, wat zal ik vanavond eens gaan doen. Oh wacht! Ik kan wel een subjectieve eetbui houden, ja! leuk!"
Bij mijn weten is een subjectieve eetbui, een hoeveelheid eten naar binnen werken die "voelt" als te veel, maar het niet daadwerkelijk is, maar die wel degelijk gevolgen kunnen hebben: ik heb dat in mijn anorectische periodes miljoenen keren gehad, en dat leidde toch echt tot dagen compenseren en lijnen.
Dus ja: die hoeveelheid is misschien minder, maar hoeft niet incidenteel te zijn, is niet "zomaar omdat het kan" en het heeft gevolgen.
Ik ben nu zeer aan het na gaan of mijn eetbuien niet 'nep' zijn, wanneer ik denk dat ik een objectieve eetbui heb gehad. Maar als ik er last van heb en compensatie gedrag vertoon vind ik het eet gestoord.
x
ik denk dat je ook een onderscheid moet maken over welke deelpopulatie je spreekt, nl die mensen die eetgestoord zijn of deze die het helemaal niet zijn. Ik denk dat je wel gelijk hebt wnr je zegt dat voor een eetgestoorde een subjectieve eetbui evengoed de negatieve gevolgen van een eetbui zijn en het verschil dan weinig bepalend is of het nu een objectieve of subjectieve is...
Sommige mensen zonder eetstoornis walgen mss ook wel eens over zichzelf na een subjectieve eetbui... ik denk dat elke eetbui wel vervelend is, het geeft het gevoel dat je de controle even verliest... Ik vind het onderscheidt tussen een objectieve en subjectieve ook niet zo goed, ik begrijp wel vanwaar ze komt, maar ik denk idd dat welke het ook moge zijn, ze voor ieder wel vervelend kan zijn...
Het was ongecontroleerd, ik voelde me vreselijk daarna, heb gecompenseerd en qua hoeveelheid zat het er misschien tussenin, meer richting objectief maar het bleef in hun ogen een eetbui omdat het ontstond uit spanning, ik geen controle meer had enz.
Ik ben het er zeker mee eens dat er verschillen ontstaan, dat er op het forum verschillend over gesproken wordt maar ik denk dat voor iemand met AN een subjectieve eetbui net zo kan voelen als een objectieve eetbui voor iemand met BN
Dit is eigenlijk heel slim! Als tip
Ik had anorexia (en heb nog steeds wel een eetstoornis), maar de tijd dat ik van mezelf dat pak koekjes op MOEST eten (ookal was het 'alleen maar' dat pak) dat was zo naar, en ik was mezelf zo volledig kwijt en ik moest het ook altijd compenseren dmv braken, het was zó naar zo, zo erg om tot niets anders in staat te zijn.
Voor mij is de drang gelukkig, na een hele tijd, minder geworden op het moment dat ik opgenomen werd. Maar vanaf dag 1 van die behandeling (nu bijna 2 jaar geleden) heb ik nóóit meer een subjectieve of wat-dan-ook eetbui gehad. Eetbuien kwamen bij mij puur voort uit het uithongeren en het feit dat ik totaal geen verzadigd gevoel meer had na het eten..
Nu heb ik nooit meer die drang. Soms ben ik wel bang dat wat ik voel de 'door-eet drang is' maar ik probeer dan wel iets te nemen en kan dan voelen dat het gevoel afneemt, wat betekent dat het waarschijnlijk toch een soort van honger was. (ik vind honger moeilijk om te willen/kunnen voelen)
lang verhaal, sorry :p
subjectieve eetbuien alleen jammer. Ik heb zelf veel
last gehad van eetbuien, niet omdat ik honger had,
maar omdat ik niet meer kon omgaan met
de druk van mijn emoties en uithongeren niet meer hielp
op dat moment. Mijn lichaam was echter zo gewend aan
kleine hoeveelheden en niet eten, dat ik na een hele zak
chips al super misselijk was, walgte van mijzelf en ging
compenseren. Ik vind dus dat hoeveelheden niet altijd
te maken hoeven hebben met een objectieve of subjectieve
eetbui.
objectief= op feiten
@student, snap het niet helemaal.. door subjectieve eetbuien zul je niet ineens overgewicht krijgen toch, of bedoel je objectieve?
Iemand die dwangmatige compensatiedrang heeft en een eigenwaarde van onder 0, is dat "minder" als dat komt omdat die in 1 avond een zak chips heeft leeg gegeten? Het psychologische gevolg van een eetbui lijkt me de enige graadmeter.
Gezonde mensen hebben zoiets van "gatverdarrie" maar daarmee is ook alles gezegd. Iemand met een eetstoornis kan volkomen in paniek raken, depressief raken, gaan compenseren en weet ik het meer. En of dat nou komt van 1 pakje koekjes, of de hele voorraadkast?
er is onder de eetgestoorde mensen al zo vaak het idee dat dat van hun niet erg genoeg is, waardoor ze minder snel hulp zoeken.
Natuurlijk zouhet wel kloppen als je puur zou vergelijken tussen eetgestoorde mensen, en gezonde mensen die je probleem bagataliseren door te zeggen dat ze ook wel eens een eetbui hebben. Maar het begint ermee dat mensen op het forum dit wel eens zeggen. Misschien begrijp ik het niet goed,
Voor mij bepaald het gevoel en juist NIET de hoeveelheid of iets wel of geen eetbui is.
of ik nu een zak chips, en koekjes en chocola etc. etc. op heb.
Of dat het een aantal boterhammen met een dikke laag pindakaas, of alleen een zakchips...
Feit blijft voor mij, dat ik me er net zo rot om voel, en soms (vaak niet!) de neiging heb om het weer uit mijn lichaam te krijgen.
eetbuivoedsel kan bij mij de raarste dingen zijn... (en als er dus niets vettigs in huis is, ga ik over op fruit !).
dat laatste is idd omdat je iets MOET hebben. en idd ook de neiging hebt om het zelfs nog weer uit de vuilnis te halen.
hoeveel je naar binnen hebt gestouwd, en in welk tijdsbestek, dat doet er niet toe... het gaat erom wat de gevolgen voor je zijn en hoe je je voelt.
Als je een eetprobleem of eetstoornis hebt, spreek je van een "eetbui" als je de controle kwijt bent, je eet tot je niet meer kunt (het is persoonlijk hoeveel dat is) en je op dat moment even afgesloten bent van de rest van de wereld. Achteraf komt dan de schaamte, het (soms) compenseren en het ellendig voelen. Waarschijnlijk hebben de deskundigen met elkaar bepaalt dat dit een "objectieve eetbui" heet omdat het aan bepaalde criteria voldoet.
Als je geen eetprobleem hebt, kun je echter af en toe ook een "eetbui" hebben en wat mij betreft mag je dat rustig ook zo noemen. Ook dan baal je achteraf en kan je je enorm schamen.
Volgens mij hoeven we niet het een met elkaar te vergelijken. Het gaat erom dat je iets doet wat je "eigenlijk" (achteraf) niet had gewild. Ik vind het zelf fijn ook open te staan voor mensen die (in mijne ogen) geen eetprobleem hebben, maar ook hun frustraties hebben (o.a. over eten). En dan te vragen en te luisteren wat zijn nu lastig vinden.