Wat heb je nodig? zei de psycholoog
Ik zit bij de psycholoog. Ze helpt mij met mijn eetstoornis. Bemoedigend spreekt ze me toe wanneer ik struikelend over mijn woorden probeer uit te leggen hoe ik me voel. Ik doe het goed, zegt ze. Als ik doorga kom ik er wel. Mijn ergste levensproblemen gooi ik op de salontafel van de spreekkamer. Zij gaat dit met mij oplossen, ...toch? Zij weet hoe dit soort dingen werken, hoe je problemen moet aanpakken. Ik staar wat ongemakkelijk voor me uit, terwijl ze nadenkt. Totdat ze dan eindelijk haar zorgvuldig gekozen woorden uitspreekt: 'En wat heb je nu nodig?' Say what... Als ik dat wist, dan zat ik hier niet toch? Ik dacht dat zij het me ging vertellen. Het voelt alsof ik van een koude kermis thuiskom.
'Wat heb je nodig?' Een simpele vraag waarop het antwoord niet als vanzelfsprekend kan voelen. Ik lees vaak op het forum of in de chat dat zo'n korte vraag aardig wat kan losmaken. Aan de ene kant kan het tot frustratie leiden, maar aan de andere kant geeft het ook veel stof tot nadenken.
Erachter komen wat je nodig hebt blijkt in veel gevallen nog niet zo makkelijk. Je weet wel dat je iets nodig hebt, dat is duidelijk, maar precies de vinger leggen op datgeen waar je behoefte aan hebt is een hele uitdaging. De vraag 'Wat heb je nodig?' kan daardoor als een enorme dooddoener voelen, terwijl het dat helemaal niet hoeft te zijn. Ik denk namelijk dat erachter komen wat je nodig hebt een zoektocht is. Een zoektocht waarin je jezelf beter leert kennen en het vermogen ontwikkelt om deze vraag te kunnen beantwoorden. Dat zijn vaardigheden waar je de rest van je leven mee vooruit kunt.
Het is dus oké om het antwoord niet direct te weten. Je therapeut verwacht dit waarschijnlijk ook niet van jou. De vraag 'Wat heb je nodig?', maakte in mijn geval bijvoorbeeld duidelijk dat ik door de jaren heen het contact met mijn gevoel steeds meer verloren was, totdat ik niet meer wist hoe ik adequaat op mijn emoties moest reageren. Diep van binnen wist ik vaak wel wat ik nodig had, maar ik kon daar niet meer helemaal goed bij. Het was alsof ik verleerd was om ruimte te geven aan mijn gevoelens en bijbehorende behoeften.
Vervolgens is het heel waardevol om te onderzoeken hoe het komt dat je niet weet wat je nodig hebt. Waar is het misgegaan? Waarom ben je ooit gestopt met luisteren naar jezelf? Wat is er gebeurd in je leven dat dit teweeg heeft gebracht? Daarna is het een kwestie van oefenen. Oefenen en experimenteren met het terugvinden van jezelf. Ik realiseer me dat dit allemaal behoorlijk zweverig kan klinken, maar ik hoop toch dat het wat nieuwe inzichten verschaft en begrip voor de vraag "Wat heb je nodig?'.
Het is niet erg om niet alle antwoorden te hebben, dat is echt niet stom, dom of een mislukking. Het is ook geen reden tot paniek, onzekerheid of andere zelfverwijten. Dat je nu niet kan benoemen wat je nodig hebt, wil niet zeggen dat je hier nooit achter zult komen. Je therapeut is waarschijnlijk alleen maar aan het peilen waar jij staat, zodat hij of zij je beter kan helpen.
Vaak helpt het ook om het probleem eens van de andere kant te bekijken: 'Wat heb je nou helemaal niet nodig op dit moment?' Die vraag is misschien al een stukje makkelijker te beantwoorden en kan ook voor nieuwe inzichting zorgen. Zelf wist ik op een gegeven moment bijvoorbeeld goed te benoemen dat ik geen behoefte had aan zelfkritiek of strengheid naar mezelf toe. Wat ik dan wel nodig had? Een vriendelijke stem, een troostende stem. Diep van binnen wist ik het wel.
Wat je nodig hebt in je herstel is heel persoonlijk. Iedereen is anders en we zitten allemaal met andere dingen in ons hoofd. Toch denk ik dat er één ding is dat ons bijna allemaal verbindt in de strijd tegen de eetstoornis. We hebben iemand nodig die ons hierbij helpt. Wat we echt nodig hebben is de moed om te durven vragen om hulp. Je hoeft het niet alleen te doen.
Ik denk dat je daarom niet bang hoeft te zijn als je therapeut weer eens vraagt wat jij op dit moment nodig hebt. Schroom niet om aan te geven dat je het simpelweg niet weet. Niemand heeft alle antwoorden, jij niet, maar ook je therapeut niet. Jullie kunnen er samen aan werken.
♥ Is jou weleens gevraagd wat je nodig hebt?
Gerelateerde blogposts
8
Reacties
Jij vraagt wat bv. aan de therapeut. Vraagt zij: 'hoe is dat voor jou?' Ja, zo kan ik ook therapie geven. Trek de automaat maar open. Je kunt net zo goed tegen een robot praten: Steek er een munt in en je krijgt een wederkerende vraag op al je vragen, maar het antwoord moet je zelf verzinnen. Dat wordt hen kennelijk ook geleerd in de opleiding tot therapeute, wat ze dan ook zeer letterlijk nemen.
Zodat je nooit eens een verhaal bv. krijgt te horen over wat nu eigenlijk precies een verslaving is en waarom mensen een verslaving krijgen. Dat alleen al zou voor velen die net een eetprobleem hebben en net in therapie zijn, al heel leerzaam zijn. Maar nee, alles terugspelen op de cliënt. Het is indirect iemand straffen, want je doet het toch echt verkeerd als je een eetprobleem hebt.
Enneh, een therapeut is niet heilig. Het is belangrijk om dat ook niet te verwachten, zoals in de blog wordt omschreven.
Dat ik iig niet de vraag krijg, wat ik verwacht, ik neem aan dat dat wel duidelijk is als je binnenkomt met een eetprobleem en levensmoeilijkheden en dat het überhaupt daarom niet nodig is om daarin dan ook wat dan ook maar aan te geven. We zouden gewoon vanaf de start hard aan het werk moeten zijn om mij weer op de rails te krijgen. Dat lijkt me toch duidelijk. Ik vind dit bijna een therapeutisch verantwoord antwoord. ( Ik blijf negatief, ik heb iid. geen respect meer voor hulpverleners, als 9 van de 10 niet ok zijn, is er iets goed mis en dat is het, voor mij, dus het valt niet meer goed te praten helaas Hermione, daarvoor is inmiddels teveel schade aangericht. Jan Foudraine, een bekend ps. therapeut zei ook eens: De kunst van therapie geven is om niet MEER schade aan te richten dan al gedaan is. Hij verstond het vak, ik heb heb nog eens persoonlijk bedankt ook voor al zijn boeken die hij heeft geschreven, toen hij nog leefde,thx)
Ook nu - na vele sessies - heb ik op die vraag nog nooit iets kunnen antwoorden en zeg ik keer op keer "niets". Komt wellicht dom en onnozel over....
Het kan een goede vraag zijn om verder te komen en doelen te stellen voor de therapie. Voor mensen die net hulp hebben gezocht en nog op gang moeten komen met het hele 'uiten van gevoelens', diepgaande eerlijkheid tegenover een vrijwel onbekend persoon en moeite met hulp vragen, is dit een verschrikkelijke vraag en inderdaad, een dooddoener.
"Wat heb je nodig?"
"Dat weet ik op dit moment niet"
"Dan stel ik voor dat je een G-schema invult en dat gaan we volgende keer dan wel weer bespreken. Succes en bye bye"
Ik begrijp de radeloosheid als je niet in contact bent met je eigen gevoel en als je het echt niet weet , maar soms weet je het stiekem ook wel.
Ik heb veel liever dat mijn therapeut me vraagt wat ik nodig heb, dan dat ze zelf denkt te weten wat ik nodig heb en mijn behoeften naast zich neerlegt omdat "zij er nu eenmaal voor gestudeerd heeft'.
In het allereerste begin van mijn eetstoornis had ik ook geen antwoord kunnen geven op die vraag, maar gaandeweg begin ik meer en meer wel te voelen waar ik behoefte aan heb. Soms is dat gewoon dat men me met rust laat, soms is dat juist nabijheid, soms is dat geruststelling, soms is dat andere input...
Ik vind het persoonlijk (in deze fase van mijn herstelproces) juist een teken van respect als men me deze vraag stelt. Want ja ze hebben gestudeerd en zijn bekwaam, maar we willen allemaal als individu gezien worden met al onze eigenheden. Dan vind ik het moeilijk om van een therapeut te verwachten dat ze dat 'zomaar' kan op basis van haar studies - waar ze me nog nooit gezien heeft-. Dan heb ik veel liever dat ze het me vraagt. En 'ik weet het niet' is ook een goed antwoord...
Want laten we wel wezen; niemand heeft alle antwoorden, zo eenvoudig is het vaak niet. Als psychische problematiek wel zo makkelijk zou zijn dst een psycholoog na een paar gesprekken zijn patiënten precies zou kunnen vertellen wat hij of zij zou moeten doen om beter te worden, zou die ander (die wellicht zichzelf en zijn probleem al veel langer kent) die eenvoudige oplossing dan niet al lang hebben bedacht en gedaan? Het gaat juist om de gezamenlijke zoektocht (psycholoog met kennis vanuit de boeken, en de ander als deskundige op het gebied van zijn of haar leven)
je kan niet van je therapeut verwachten dat die kant en klare oplossingen heeft die voor al zijn patienten het zelfde zijn. Dat wil je ook niet, je wil als meer dan je probleem gezien worden. Maar ja, daarin moet je dus inderdaad zelf leren en ontdekken. Het is een proces dat je samen moet gaan.. .als je je volledig afhankelijk opstelt ga je zelf ook niet leren om op de oplossingen te komen
Op dat moment wordt er naar mijn mening gezegd dat je dat zelf/alleen uit moet zoeken en dat is vaak juist iets wat niet lukt.
En wanneer je al verschillende keren hebt aangegeven wat je wilt, maar je behandelaar is het daar niet mee eens en blijft vragen wat je wilt/nodig hebt....dat vind ik gewoon suf.