Ergens wist ik het wel. Het leven zou zo veel mooier zijn zonder eetstoornis. Het werd me immers al die tijd verteld en ik zag hoe anderen na hun herstel weer van hun leven konden genieten. Toch twijfelde ik ergens. Een leven waarin in niet grondig bijhoud wat ik eet? Een leven waarin ik niet mag compenseren? Een leven waarin eetbuien geen uitlaatklep zijn? Oh nee, veel te eng. Een leven zonder eetstoornis... Tja, prachtig. Dat geldt misschien voor jou, maar geldt dat ook voor mij? Waarom zou ik herstellen?

Een kans op een nieuw leven. Vrienden maken, m'n studie afronden, lekker sporten, uitgaan, m'n eigen huishouden runnen. Niet meer de hele tijd met eten bezig zijn. Tijd hebben voor andere dingen. Echt kunnen genieten. Mogen voelen. Met de ups en de downs. Ook de downs. Hmm... Ik weet het niet hoor. Kan ik dat wel aan? 

Het leven zou zo veel beter worden zonder eetstoornis, maar het ging nu toch ook wel? Ik was halverwege mijn behandeling. Het ergste gedeelte was voor mijn gevoel wel achter de rug. Ik had nog steeds eetbuien die ik vervolgens weer uitbraakte, maar het was al een stuk minder. Ik kon me niet voorstellen dat ik daar ooit helemaal vanaf zou kunnen komen. Bovendien zou dat alleen maar een hoop stress en moeite met zich meebrengen. Het leven ging nu juist goed, omdat m'n eetstoornis voor mijn gevoel niet de overhand had, maar dat ik nog wel invloed had op hoeveel ik woog. Als die eetstoornis weg zou zijn, zou het misschien wel helemaal uit de hand lopen. Dan zou ik niks kunnen compenseren en zou ik kilo's aankomen. Dan zou ik helemaal niet gelukkig zijn. Nee, die eetstoornis hield me in toom. Die kon niet echt weg. Als ik nou de eetstoornis onder controle had en kon inzetten zoals ik dat zelf wilde... Ja, dat zou goed zijn. Het was prima zo.

Toch ging ik door met mijn behandeling. Niet omdat ik het zo graag wilde, maar omdat ik dat nou eenmaal aan het doen was. Twee keer per week ging ik naar groepstherapie bij PsyQ en deed ik braaf de opdrachten mee. Ik stelde wekelijkse doelen. Soms lukte het wel, soms lukte het niet. Het was maar net een beetje wat mij uitkwam. Ik vond het wel best. Ik had wat meer energie en kon weer verder met mijn studie. Ik zag m'n vrienden wat meer en was ondertussen op mezelf gaan wonen. Het ging 'prima', op die paar eetbuien en het braken na. Thee met honing tegen de keelpijn, goed je tanden blijven poetsen en af en toe op een houtje bijten, omdat die eetbuien toch wel duur waren, maar dat was de 'zekerheid' wel waard, toch?

Terwijl ik een paar maanden terug nog zo gemotiveerd aan m'n behandeling was begonnen, was ik op gegeven moment een beetje kwijt waar ik het voor deed. Waarom zou ik eigenlijk herstellen? De succesverhalen van anderen vond ik bewonderenswaardig. Ik las erover, luisterde ernaar, fantaseerde er over, maar ik had niet het idee dat het voor mij ook zo zou werken. Ik maakte mezelf wijs dat het allemaal niet zo erg was. Dat ik zo ook wel door kon leven. Een beetje een eetstoornis, als het niet uit de hand liep, kon wel goed voelen. Toch? Ik leefde mijn leven. Ik deed wat ik moest doen. Maakte heus wel oprecht plezier. Op de diepe dalen na, had ik heus wel ups hoor. Ik had mezelf overtuigd. Zo kon ik toch wel verder? Ik zou in ieder geval niet dik worden en dat was het belangrijkst.

Een leven waarin niet dik worden het belangrijkst is. Wat een vreemd leven eigenlijk en ten koste van wat moest dat dan gaan? Wat had ik daarvoor over? Wilde ik werkelijk nog angstvallig elke hap die ik at bijhouden? Wilde ik werkelijk telkens weer geconfronteerd worden met het verslagen gevoel na een eetbui? Wilde ik werkelijk steeds moeten twijfelen of ik nog mee zou gaan om een drankje te doen na een gezellige dag, omdat er misschien teveel calorieën in zaten? Wilde ik werkelijk in stille paniek verjaardagfeestjes vroeg verlaten, omdat ik vond dat ik teveel chips had gegeten? Wilde ik werkelijk dat chips het belangrijkste onderdeel van een gezellig samenzijn was?

Wilde ik werkelijk af en toe m'n lessen skippen, omdat m'n eetstoornis me dat gebood? Wilde ik werkelijk niet zelf die keuze mogen maken? Wilde ik werkelijk dat mijn lichaam zo beschadigd was? Wilde ik werkelijk mijn goede nachtrust inruilen voor de vroege ochtenden in de sportschool? Wilde ik werkelijk met mijn verzuurde benen nergens heen rennen op de loopband? Wilde ik werkelijk uitgeput op m'n werk aankomen en me niet kunnen concentreren? Wilde ik werkelijk mijn eetstoornis boven mijn vrienden verkiezen? Wilde ik werkelijk mijn eetstoornis, als het er echt op aan kwam, boven alles verkiezen? Wilde ik werkelijk maar half leven?

Het besef heeft een tijdje op zich moeten laten wachten. Ik voel me daar niet slap of schuldig over. Ik begrijp het, want ergens boodt die eetstoornis ook veiligheid. Controle waarvan je denkt dat je het niet hebt. Vertrouwen dat je ergens bent verloren. Vertrouwen dat je ook weer terug kan winnen. Door angsten aan te gaan en te zien dat jij sterker bent. Door te leren voelen. Door te eten op gevoel. Te voelen wat je nodig hebt. Door te oefenen en te vertrouwen dat de mensen om je heen je steunen. Dat ze niet tegen je liegen. Dat ze je niet dik zullen laten worden. Dat je op je eigen benen kan staan en niet om zal vallen. Dik durven worden, liever dat dan ongelukkig. Dik zijn, iets dat nooit is gebeurd. Iets dat al die tijd zo'n irreële angst bleek te zijn, maar wat ik nooit had kunnen zien toen de eetstoornis mijn blik op de wereld bepaalde. 

Ja, Irene, dat geldt misschien voor jou, maar... Ho, stop. Stop hier. Oh ja, ik dacht het ook elke keer dat ik een blog op Proud2Bme las. Nog voor ik de titel had gelezen begon mijn eetstoornis "JA MAAR" te roepen. Weet je, laat maar roepen. Laat de harde woorden even langs je heen gaan. Die eetstoornis kan wel even wachten. Je hebt immers al die tijd geluisterd. Één momentje voor jezelf. Dat mag nu toch wel even? Durf even stil te staan, want dat mag, echt. Stel jezelf de vraag: Waarom zou jij herstellen? Ssst, eetstoornis, even wachten. Ik ben in gesprek. Niet zo onbeleefd. Stel de vraag eens oprecht aan jezelf en laat de antwoorden tot je doordringen. Misschien helpt het om ze op te schrijven. Het gold voor mij, maar zou je dit ook voor jou kunnen laten gelden?

Op deze website deel mijn verhaal, maar het gaat nu niet om mij. Het gaat om jou. Het is jouw beurt, jouw kans, jouw verhaal. Jij mag er zijn en ik kan alleen maar hopen dat mijn verhaal jou inspireert om eens eerlijk naar jezelf te kijken, voorbij de eetstoornis en voorbij je gewicht. Hoe zou herstel er voor jou uit kunnen zien?

Waarom ga jij herstellen?

fotografie: pexels