Verhoudingen binnen de hulpverlening
Wij zijn de koning en jij bent de mier. Jij bent een onvolwassen meisje dat een beetje ziek is in haar hoofd en wij zijn de volwassen professionals. Jij hebt je aan onze regels te houden en iedere kritiek die jij hebt op ons of onze werkwijze is niet terecht en komt voort uit jouw problemen. Jij bent onderdeel van een groep en moet de weg volgen die ieder ander uit de groep volgt, want dat is de beste weg. Wij zijn de hulpverleners en jij bent de patient, laat dat duidelijk zijn.
Herken je deze beschrijving? Het komt wellicht wat kil en hard over, maar het is wel mijn optiek van sommige hulpverleningsinstanties. Begrijp me niet verkeerd, ik ken ook voldoende instanties die niet zo werken, dus dit is geen aanklacht tegen de hulpverlening in het algemeen.
Dit is een aanklacht tegen de instanties die werken als beschreven in de inleiding, al zullen ze dit altijd ontkennen, aangezien ik in de ogen van dit type instanties altijd het onvolwassen zieke meisje blijf.
Bij de instanties waar ik dit heb meegemaakt werkte het zo: Na het intakegesprek word ik, ondanks dat ik aangeef graag individuele gesprekken te hebben, aangeraden in groepstherapie te gaan. Ik geef aan al groepstherapie te hebben gehad en nu toe ben aan wat individuele therapie. Dit is echter niet van belang, want hier werkt men nu eenmaal met name met groepstherapie.... bewezen... onderzoek... bla bla.. geldt ook voor jou. Kortom: geen inspraak. Ik moet starten in de startgroep om motivatie te krijgen. Dat ik me volledig bewust ben van mijn probemen met eten en voldoende gemotiveerd bent, doet niet ter zake.
Eenmaal in startgroep blijk ik in de groep te zitten met allerlei niet-gemotiveerde mensen waarvan een deel hun eetstoornis zelfs nog ontkent 'Ja ik zit hier omdat ik gechanteerd ben door mijn vrienden', aldus 1 van de aanwezige jonge vrouwen. Na het doen van de nodige voorstelrondjes en spelletjes, moeten we de voor- en nadelen van een eetstoornis opschrijven. Ik verdoe mijn tijd, want ben volledig op de hoogte van alle psychische, fysieke en sociale gevolgen. Binnen 5 minuten schrijf ik de hele lijst op. Om mij heen hoor ik gekreun en opmerkingen als 'ik weet niet zoveel nadelen, ik zie vooral voordelen'. Ik irriteer me mateloos, helemaal als we hierna ook nog eens bijna een uur besteden aan het opschrijven van de voor- en nadelen op een whiteboard. Dan is de startgroep voorbij. 'Tot volgende week!' Ik voel me gefrustreerd en ik de kou gezet. Hier heb ik toch niets aan? Ik ken mezelf echter en weet ik dat soms wat te snel kan oordelen, dus besluit het nog een kans te geven.
Een week lang moet ik het weer in mijn eentje redden. Dan is er weer een startgroepsessie. We gaan het nu hebben over wat je bent kwijtgeraakt door de eetstoornis. Ook dat weet ik prima, want daar ben ik hier voor. Ik wil niet nog meer kwijtraken. Ik wil vechten zodat ik weer kan opbouwen. Het gaat allemaal erg traag en aan het einde van de sessie uit ik mijn irritatie over de inhoud van de startgroep en over het niet aansluiten bij wat ik nodig heb. 'Als het je niet bevalt moet je maar naar de afdelingsmanager gaan!' krijg ik over mij heen. Prima, dat doe ik dan wel.
Eenmaal in gesprek met de afdelingsmanager word al snel duidelijk dat dit mijn enige optie is en ik maar een moeilijk persoon ben. Dit ligt allemaal aan mijn persoonlijkheid en dit is allemaal juist mijn probleem. Negatieve denigrerende woorden vallen en mijn gevoel van minderwaardigheid wordt gevoed. Dit is wat we je kunnen bieden en als het op deze manier niet lukt, moet je jouw eetstoornis misschien maar gaan accepteren.... Deze opmerking deed de das om en deed mij besluiten hier weg te gaan.
Binnen een opnamesetting ben ik niet anders gewend. Sociotherapeuten vertoeven in kantoortjes waar je als patient niet over de drempel mag treden. Als je je al niet minderwaardig voelde, dan voel je dat binnen no-time door dit soort praktijken. Sociotherapeuten lopen dominant met het geluid van sleutels door de gang en gedragen zich alsof je in een heropvoedingskamp bent. Doe je niet wat ze zeggen, dan moet je oppassen voor een time-out of zelfs vertrek.
Na een tijd voel je je als puber in een strafkamp. Door de machtige houding van medewerkers en de verveling die toeslaat - de gemiddelde sociotherapeut zat iedere avond of ieder therapieloos uurtje achter een computer in het kantoorje een dossier bij te werken, privé te mailen of voor zijn of haar thuisstudie lekker te studeren - verander je in een opstandige puber en ga je op zoek naar de grenzen. Overtreed je deze dan word je op het matje geroepen alsware je in het programma 'van del tot dame' meedoet. Van zorg, hulp, steun en de cliënt/klant is koning is niets meer te ontdekken in deze setting.
Zoals ik mijn verhaal al begon: gelukkig bestaat er ook veel goede hulpverlening en zijn en genoeg instanties waarbij je met elkaar op hetzelfde niveau staat. Waarbij de hulpverlener niet boven je gaat staan als almachtig professional. Helaas heb ik ook de andere kant meegemaakt. Dit heeft me geen goed gedaan. Het heeft ervoor gezorgd dat ik veel slechter de instantie uitkwam dan ik erin ging. Het heeft ervoor gezorgd dat ik nog meer onzeker over mezelf werd dan ik al was. Het heeft ervoor gezorgd dat mijn wantrouwen richting mensen nog groter werd. Uiteindelijk ben ik wel terecht gekomen bij een instantie waar ik als gelijke en respectvol werd behandeld. Hier heb ik mijn vertrouwen in de hulpverlening teruggevonden. Dat was een lange weg, maar het heeft wel wel hoop gegeven en flink vooruit geholpen. Inmiddels ben ik zo goed als genezen van mijn eetstoornis.
Maak jij dit alles ook mee, spreek je dan uit. Praat erover met mensen in jouw omgeving en herinner jezelf eraan dat JIJ de 'klant' bent. Wacht niet te lang totdat je je afhankelijk voelt. Ga het gesprek aan met de instantie of onderzoek de andere mogelijkheden zodat je kunt kiezen.
Gebruik dit verhaal by the way niet als excuus om altijd maar je eigen, veilige weg te bewandelen, terwijl de hulpverlening wel de juiste, maar andere (wellicht engere) weg voor jou op het oog heeft.
Gerelateerde blogposts
Reacties
En ik ben echt niet de persoon die het gesprek dan uit de weg gaat, ik ga het wel aan. Maar er zit een grens! En dan komt er ook nog eens bij dat je wordt aangesproken met en behandeld wordt als een (niet-gediagnosticeerde) (extra andere) stoornis. Toen ik ooit een therapeut niet aankeek, had ik sindsdien altijd een ASS-stoornis en dat ging ze er altijd bij halen, elk gesprek. Sorry frustratie, maar ik weet dat de verhoudingen ook anders kunnen liggen :). Gelukkig. Dat werkt voor mij een stuk beter.
Dit was ook de reden dat ik weg ben gegaan bij een instantie.
Goed geschreven!
Gelukkig merk ik nu dat het ook anders kan en ik heb gewoon goede, fijne gesprekken. Poliklinisch en gelukkig niet in een groep.
Ze keken gewoon op je neer
Laat ik jullie mijn verhalen maar besparen :X
Die mensen hebben totaal geen gevoel (mijn ervaring helaas)
Ze keken gewoon op je neer
Laat ik jullie mijn verhalen maar besparen :X
Die mensen hebben totaal geen gevoel (mijn ervaring helaas)
Ze keken gewoon op je neer
Laat ik jullie mijn verhalen maar besparen :X
Die mensen hebben totaal geen gevoel (mijn ervaring helaas)
Op het moemnt speelt een lastige: Ik moet aangeven wat ik wil, waarmee ik denk het meest te bereiken, mijn autonomie, mijn behandeling. Dit met duidelijke en goede argumenten onderbouwt, krijg ik als antwoord: Ja, M waarom niet in stapjes, waarom zo extreem. Ja ik ken het wel van mensen met BPS die denken in extremen en dat is niet nodig. Neeeheeee, LUISTER nou, dit is mijn mening en wat het beste voor mij gaat werken, ik ken mezelf ondertussen heel erg goed!!! grrr
Ik dacht ik geef EERLIJK toe dat ik niet weet of een groep wel een goed idee is en ik heb ook eerlijk gezegd waarom. Ik kreeg de hele lading over me heen: 'zo werkte het niet en op die manier wilde ze me ook niet in de groep want dat was niet goed voor de groep en ook niet voor haarzelf (!!!!)' (toen ze zei: voor haarzelf dacht ik wat ben jij een HEKS zeg dat jij zegt dat dat slecht is voor jezelf. Voor wie doe je dit werk nou eenmaal?????). Ik had gelijk een slechte vibe bij haar. Kom je daar, helemaal doodsbang dat je uberhaupt daar binnen stapt en dan walst ze zo over je heen. Nou ben ik al wat ouder maar je zou maar een tiener zijn.. Ik kan me er zo boos om maken.
Mijn behandelaren staan altijd naast me in mijn behandeltraject. Ik voel me gezien, begrepen en gesteund. Natuurlijk zijn er moeilijke periodes en 'moet' ik bepaalde keuzes maken om dingen los te laten en daarbij vallen soms harde woorden maar ik weet dat die dingen altijd voortkomen uit de volle oprechtheid van mijn behandelaren om mij te helpen de eetstoornis los te laten!
Ik schrik ervan dat er meiden zijn met andere ervaringen!
Sterkte.
Het brengt zoveel extra leed en verdriet teweeg.Het heeft me jaren gekost voordat ik iemand vond die het tegendeel bewees.
Dank voor je verhaal zeg waarin je duidelijk de sfeer neerzet van hoe het moet voelen!
Dat er maar wat mee gedaan mag worden en het niet meer zo hoeft te zijn, dat je je idd. zoals jij zegt Jantje, je voelt dat je er vooral voor de therapeut moet zijn,
dat je er bent om vooral haar therapie of dieet te doen slagen..en als dat niet zo is, dat ze je laten voelen dat het dan 'altijd' aan jou ligt, want jij bent immers de labiele...
dat kan niet meer, want zo blijven heel veel mensen met hun es thuis zitten omdat ze blijkbaar niet in een plaatje passen voor een therapeut of therapie, omdat het onzeker dan is of het wel slaagt. Wie is er dan eigenlijk labiel?..
Wanneer ik iets bij PMT moest doen wat voor mij 100 stappen te ver was en ik compleet dichtsloeg werd mijn 'onwil' compleet toegeschreven aan 'opstandig puber gedrag'. Terwijl één van mijn grootste valkuilen is dat ik me juist altijd te erg aanpas aan anderen. Toen mijn PMT'ster eindelijk met mijn creatief therapeut in gesprek ging en bleek dat ik best heel welwillend was, was de conclusie van mijn PMT'ster 'dat ze niet met mij kon werken'. Pff, blij dat ik van haar af ben.
En terwijl ik binnen die organisatie keihard aan het leren ben om gevoelens toe te staan en af en toe op basis daarvan keuzes te maken, moest ik toen ik aangaf misschien wel een andere PB'er te willen dat opeens helemaal kunnen beargumenteren 'want straks blijf je het tegenkomen'. Uhuh, ik ben het ten slotte de afgelopen 5 jaar zooo vaak tegengekomen (niet dus).
Nou goed, hoe moeilijk het ook is, mijn bek opentrekken heeft wel geholpen. Dus toch maar gewoon blijven doen.
Liefs
Ik heb steeds voldoende inspraak en respect gekregen, zelfs terwijl ik toen nog minderjarig was. Het kan dus ook anders!
Ik heb dat niet een eetstoornis maar zit wel in een instelling.
Ik heb gewoon niks te zeggen over me zelf en als ik wel aangeef wat goed voor me is
word het verboden, omdat het volgens HUN slecht is.
Ik loop hier dus al de laatste 4 maanden tegen aan, kom gewoon niks verder
en hun zeggen dat het allemaal mijn schuld is dat het niet verder gaat.
De schuld ligt misschien wel een beetje bij mij omdat ik ook als opstandige puber begin te gedragen, maar het is ook zeker hun schuld.
Echt zo jammer om te lezen dat dit vaker voorkomt
Dat zou gewoon niet moeten kunnen..
Ik snap uit ervaring wat je bedoelt, maar ik snap ook de handelingen van de 'zorg professionals'. Zij zien je als een ziek persoon en willen je niet teveel ruimte geven..
zoals je beschrijft het is mijn schild, mijn probleem, waar ik ''zogenaamd niet aan wil''
terwijl ik alle maar vertel wat het beste is voor mij, wat voor mij werkt.
maar de hulpverlening denkt er anders over, en mijn ouders dus ook, want ja die mensen zullen het wel weten, wat zorgt dat ik dingen moet doen, die niet goed voor me zijn, omdat ik dat opmerk:(
Bedankt voor het delen van je verhaal en jouw relaas is precies het beeld wat ik zelf helaas ook heb. "ik" in dit geval is een zorgzame moeder van een minderjarige tienerdochter met een behoorlijk heftige eetstoornis. Ik ben inmiddels al een paar hulpinstanties afgelopen en krijg dus precies hetzelfde gevoel als jij weergeeft.
Juist daarom ben ik geraakt door je opmerking dat jij wel terecht bent gekomen bij een instantie waar je als gelijke en respectvol werd behandeld.
Ik zou heeel graag ( en met mij vast nog vele andere denk ik) van je willen horen welke instantie(s) dat is(zijn) geweest. Zou je dat svp willen delen met mij? Hoop op je bericht. En inderdaad super trots op je zelf dat je er, welliswaar met hulp, maar zeker ook op eigen kracht uit bent gekomen. Ik hoop werkelijk waar dat ik mijn dochter het zelfde kan bieden als jij hebt gedaan... Nogmaals, Thanks voor je verhaal en hopenlijk hoor ik snel van je . Groetjes.
jeetje wat een herkenning.
Mag ik vragen is welke instantie jij wel de goede hulp hebt gevonden?