Al meer dan vijf keer ben ik aan deze blog begonnen en iedere keer eindig ik weer met een leeg scherm. Ik vind het toch lastiger dan ik had gedacht; afscheid nemen van Proud. Hoewel ik 'maar' een jaar werkzaam ben geweest voor deze bijzondere website, heeft het veel voor mij betekend. Het is een periode geweest waarin ik veel heb meegemaakt en heb geleerd. Daar ben ik enorm dankbaar voor. 

Ik schrijf deze blog dus omdat jullie te laten weten dat ik weg ga bij Proud2Bme. Ik heb een nieuwe baan gevonden in de GGZ, waar ik per 1 december zal beginnen. Het is een baan die goed aansluit op mijn studie (SPH) en waar ik veel kan leren en daar kijk ik enorm naar uit. Op hetzelfde moment vind ik het lastig om afscheid te moeten nemen van Proud. Het warme, fijne team ga ik missen. Ik vind het ontzettend bijzonder om voor deze website gewerkt te mogen hebben. Een website waar ik zelf op verschillende manieren veel aan heb gehad, wat ik in het afgelopen jaar terug heb mogen geven. 

Mijn reis

Het is een bijzondere reis geweest. Tien jaar geleden kwam ik zelf voor het eerst op Proud. Als onzeker meisje dat flink in gevecht was met haar eetstoornis, ontdekte ik deze website. Ik haalde met name veel steun uit alle blogs en verhalen die gepost werden. Uiteindelijk besloot ik zelf ook mijn verhaal in te sturen; wat een stap was dat. Ik vond het ontzettend eng en was dan ook zowel trots als onzeker toen ik mijn eigen gezicht op de website voorbij zag komen. De positieve reacties die ik kreeg op mijn blog hebben mij destijds een grote boost gegeven in mijn motivatie om te herstellen van mijn eetstoornis.

Tijdens mijn studie heb ik Proud vaak gebruikt als voorbeeld voor onderzoeken die ik deed, of als bron van informatie. Eenmaal hersteld van mijn eetstoornis kon ik op een andere manier naar de website kijken en maakt ik er op een andere manier gebruik van. Ik realiseerde mij dat wat de ervaringsdeskundigen van Proud voor mij hadden betekend, iets was wat ik zelf ook voor mensen wilde kunnen betekenen. Gedurende mijn opleiding ben ik dan ook hard aan de slag gegaan om mijzelf te ontwikkelen als ervaringsdeskundige, met name op het gebied van eetstoornissen. Het was niet makkelijk om mijn verleden opnieuw onder ogen te komen, maar uiteindelijk heeft het mij sterker gemaakt als hulpverlener. Ik ben mij bewust van wat ik heb meegemaakt, wat ik lastig vond en wat mij juist heeft geholpen.

Toen ik aan het einde van mijn studie de vacature voor redactiemedewerker bij Proud voorbij zag komen, leek mij dit dan ook de perfecte baan om alles wat ik heb geleerd in de praktijk te brengen. Doodzenuwachtig was ik voor mijn sollicitatie en stomverbaasd toen ik hoorde dat ik was aangenomen; wat een kans! In het begin heb ik best even moeten zoeken naar mijn manier in het schrijven van blogs, het plaatsen van posts en reageren op jullie verhalen, maar uiteindelijk heb ik mijn plekje in de redactie en op de website gevonden. 

Dankjulliewel

Ik wil jullie bedanken voor jullie openheid in de dagboekjes en chats. Het is bijzonder om bij zoveel mensen een kijkje te mogen nemen in jullie leven. Bijzonder hoe jullie gedachtes met ons delen die vaak niet met anderen gedeeld worden. Het vertrouwen dat jullie ons daarin geven. Wij lezen over angsten en schaamte, waarover jullie nog niet aan jullie hulpverleners durven vertellen. Dat terwijl wij zelf geen hulpverleners zijn, of misschien juist wel omdát wij geen hulpverleners zijn, maar ervaringsdeskundigen. 

Wij kennen jullie angsten, de gevoelens van schaamte en gedachtes. Wij hebben ze net zo geleefd als dat jullie ze nu op dit moment leven. Dat vormt een band, ook al zit er een beeldscherm tussen. Doordat ik merkte hoe erg het gewaardeerd werd wanneer ik mijn ervaringen deelde, ben ik dat steeds meer gaan doen. Ik schreef over mijn ervaringen van vroeger; kwetsbare onderwerpen die mij hebben gevormd tot wie ik nu ben. Ook schreef ik over de moeilijke dingen die ik op dit moment in mijn leven ervaar. Het heeft mij enorm veel kracht gegeven toen ik zag dat mijn kwetsbaarheid jullie kon helpen. Dat jullie daar steun en ook kracht uit halen. Dankjulliewel daarvoor. 

Nu is het tijd om mijn reis voort te zetten; ik kruip achter mijn computer vandaan om op de vloer als hulpverlener te gaan werken. Ik hoop dat deze laatste blog mijn laatste voorbeeld mag zijn van mij voor jullie. Ik heb jarenlang gedacht dat ik niks waard was, dat ik nooit van mijn eetstoornis zou herstellen. Dat het zwarte, zware, donkere gevoel voor altijd zou blijven. Dat ik mijn emoties en gevoelens nooit zou kunnen toelaten, laat staan ermee om zou kunnen gaan. Dat ik mijzelf nooit iets waard zou vinden, nooit anderen zou kunnen helpen. Dat ik het leven niet waard was en dat dat mijn toekomst was. Dat een ongelukkig, zwaar leven iets was wat vaststond en niet zou veranderen.

Nu blijkt dat dit allemaal niet vaststond en dat het wel veranderd is, tegen al mijn verwachtingen in. Hoewel ik vaak nog steeds zoekende ben, heb ik mijn plekje gevonden op deze wereld. Ik heb plezier in mijn zoektocht, in mijn reis door het leven. Dat plekje is er ook voor jou. Als ik kan herstellen, dan kan jij dat ook. Er is ruimte voor jou in dit leven en die ruimte mag jij innemen. Jij mag er zijn, met alles wat bij jou hoort. Jij mag zorg en liefde ontvangen, van anderen en van jezelf. Jij bent uniek, sterker dan je denkt en jij bent het leven en geluk meer dan waard. 

Veel liefs, 
Hannah ♥