Ik heb affiniteit met pijn, maar daar moet ik mee afsluiten. Het is nu alsof het nog achter in mijn hoofd zweeft, dat als het nog een keer erg zwaar wordt, ik er altijd nog op terug kan vallen. Want het is een magisch opluchtend gevoel om jezelf te snijden. De zwoele pijn van het koude staal over je blote huid. Het verschijnen van een inkeping, dan bloed en dan een druppel of meerdere. Dan de realisatie: ''shit, dit is absurd waarom doe ik dit.'' En dan doorgaan tot je die gedachte niet meer hebt. En dan weer erin meegesleept worden en het elke dag weer doen. Zodra je ook maar een beetje spanning ervaart. Het ontladen met het mes en bloed. De high van de brandende napijn. Het gevoel van macht dat je over je gevoel hebt, maar wat eigenlijk pure schijn is. Want je hebt macht over het onderdrukken van je gevoel en geen controle over je werkelijke emoties.

Let op: Deze blogpost gaat over zelfbeschadiging en kan voor sommigen mogelijk triggerend werken. Zorg voor jezelf en lees deze blog niet als je hier gevoelig voor bent.

Beste pijn, dit is mijn afscheid. Bedankt dat je me door al die stressmomenten en te hoge emoties heen hebt geholpen. Je hebt me laten inzien hoe diepzwart ik kon zijn. Bedankt voor je steun toen ik alleen was. Nu heb ik je niet meer nodig, en zal ik ervoor strijden je nooit meer nodig te hebben. Ik wil nog een woord wijden aan de verschillende situaties die ik met je heb gedeeld.

Het begon twee jaar geleden. Ooit heb ik het eerder geprobeerd. Ik was toen waarschijnlijk nog niet depressief genoeg om het door te zetten. Je had het eventuele idee echter in mijn hoofd geplant en toen op een dag, toen ik me rot zat te voelen in een sombere kelder waar ik op kamers zat, pakte ik een mes. Het zwarte lange mes uit de snijplank, die mijn moeder ooit voor me had gekocht voor ik op kamers ging. Lang en smal. En ik dacht: ''zal ik het doen?'' En ik deed het. Ondoordacht voor wat de consequenties waren. Nadat ik er meer over gelezen had op internet en me gewaarschuwd werd er niet aan te beginnen, stortte ik me er in. Waarna ik erachter kwam hoe ik geen korte mouwen meer kon dragen. Want ik deed het op mijn armen.

Ik schaamde me in het begin heel erg. Daarna minder, want ik had het nodig. Zo heeft het in die jaren daarna vaak gevoeld. Alsof ik het nodig had. Ik herinner me de keer dat ik het stiekem op de wc deed, toen er nog allemaal mensen in de kelder waren, en we aan het chillen waren. Ik moést gewoon. En hoe ik het mes naar thuis thuis smokkelde en de bebloede doekjes verborg. En gewoon al die keren dat ik me eigenlijk alleen voelde en onbegrepen en niet in staat was mij anders te uiten. De bizarre keren dat aan de andere kant van de deur mensen plezier hadden en ik dieptriest aan de andere kant mijzelf kapot sneed. Als ik erop terug kijk, dan heb ik het met mijn vroegere ik te doen. Het is best sad, hoe erg ik niet lekker in mijn vel zat.

Ik ben een aantal keer een maand of wat gestopt. En weer begonnen. Ik ging over naar mijn buik en heupen om te snijden, want armen is niet praktisch hoewel fijner. Het heeft me veel ongemakkelijke momenten gekost in de eerste zomer daarna, toen ik weer even bij mijn ouders woonde, doordat ik mijn armen wilde verbergen. Ik ben er toch doorheen gekomen, die zomer.  Zonder dat mijn ouders er ooit over begonnen zijn. Ik sneed toen ook nog vaak.

Ik heb ook een keer een nieuw mesje gekocht. Een paarse. Van de Xenos. En ik ging weer op kamers, naar een andere stad. En toen werd ik depressiever dan ik ooit geweest was. Ook al had ik dat niet altijd door. En ik dacht dat het beter zou gaan, maar ik moest kennelijk eerst nog dieper zinken. Mijn hele linkeronderarm was op een gegeven moment een en al sneetjes. Het gaf een high, om naar te kijken zelfs, zo van: dit heb ík mezelf aangedaan, en daarover heb ik controle. Ik had het nodig in de spiraal van: ''ik voel me rot - ik ga eten - ik ben dik en ik haat je - ik maak je kapot- ik snijd jou''  en dan begint het weer over nieuw.

Dat is uiteindelijk ook weer afgenomen. Ik werd minder depressief, en ik ging in therapie. Ik werd meer open over mezelf. En ik dacht ook praktisch: nu wordt het lekker weer, niet meer op armen snijden. De eennalaatste keer dat ik het deed was 2 maart. Gewoon omdat ik even overprikkeld was door alles of iets. De laatste keer was gisteren. Het was een moment waarin ik per ongeluk te zielige muziek luisterde, ik een eetdrang had waar ik geen zin in had, ik me nog een beetje rot voelde van wat er afgelopen week was gebeurd, en ik had het paarse mesje vast wat ik nog altijd had bewaard. Ik wist dat ik er ooit officieel mee moest breken. Ik hield het vast en keek ernaar en dacht aan mijn gevoel. Ik ontblootte mijn buik en ik sneed een sneetje, toen nog een en keek naar het beetje bloed dat kwam onder al de oude littekens vandaan. Ik dacht ''shit, waarom deed ik dit.'' Ik stopte. Ik dacht: ''ik ben niet meer die persoon die zichzelf snijdt. Ik heb dit niet meer nodig.''

Na dat voorval ging ik schrijven en ik schreef dit. Dit is mijn afsluiting van de automutilatie in mijn leven en mijn besluit om het verder te gaan overwinnen.

Dit is mijn afscheid. Vaarwel jij pijn.

Fotografie: coloredgrey