Kerst, de tijd van het jaar. De tijd van het jaar waar veel mensen naar uit kijken, waar vanaf oktober al over wordt gepraat en de tijd die altijd ‘leuk' moet zijn. Kerst is voor mij ook de tijd waarin ik vroeger hard op de feiten werd gedrukt hoe het met mij ging. Want als ik dacht dat het allemaal wel prima ging, en het werd kerst, dan kon ik er nog wel eens flink achter komen dat ik nog niet zo vrij was als ik dacht dat ik was...

Vroeger, toen ik jong was, keek ik altijd uit naar de kerst. Gezellig met familie naar mijn oma en daar was dan iedereen. Allemaal aan de grote tafel zitten en de eitjessoep vooraf, daarna heerlijk het eten zoals oma dat kan maken en als toetje aardbeien met slagroom. Onvergetelijk! En dat stuk was ook altijd hele leuk, maar ieder jaar opnieuw vergat ik hoe naar ik het vond dat iedereen de hele dag binnen zat. Ik verveelde mij dood. Er was geen winkel open en niemand wilde met mij naar buiten.
Naarmate het eten moeilijker werd, werd dat stukje gezelligheid ook weggenomen waardoor ik begon op te zien tegen de kerst.

bron foto

De afgelopen jaren heeft kerst er voor mij ieder jaar een beetje anders uit gezien. Om te beginnen bij de kerst dat ik opgenomen was ter behandeling van mijn eetstoornis. De eerste kerst dat ik daadwerkelijk ‘wist' dat ik een eetstoornis had en ontzettend hard aan het werk was om te herstellen. Mijn behandeling begon in oktober en mijn doel was om ‘voor de kerst' naar huis te zijn. Iedereen lachte me uit, dat was veel te kort. Dat zou niet lukken. Maar, ik mocht op proefverlof in de kerstvakantie, 2 weken. En kerst was moeilijk. Bijna te moeilijk. Ik praatte met mijn moeder gelukkig veel over hoe ik mij voelde waardoor met kleine wandelingetjes en wat aanpassingen van allebei de kanten de kerst verassend ging. Ik voelde mij niet goed, maar het was ook niet zo dramatisch als afgelopen jaren. En weetje, mijn ouders en ik hadden er vertrouwen in. Dus ik heb mijn proefverlof uitgebreid naar een verlof voor altijd.

Dat klinkt alsof het allemaal gemakkelijk ging. Maar zo werkt het natuurlijk niet en ik heb hard moeten werken om dit voor elkaar te krijgen en ook thuis was ik niet beter. Maar werken dat wilde ik.

De jaren daarna zag ik juist wat meer op tegen de kerst. Want kerst betekende terugdenken aan mijn behandeling en de lastige tijd van toen en kerst betekenede ook: uit de comfort zone. Ik had mijn leven aardig op de rit, met eten en mijn studie ging het goed. Maar zodra de structuur weg viel werd het moeilijk en ging ik mij onzeker voelen. Vooral de eerste 2 jaar na de behandeling heb ik nog veel met mijn moeder moeten afspreken hoe ik kerst ging doen. Ik wilde het graag duidelijk hebben en ik was blij als het voorbij was. Ik dacht dat kerst nooit meer normaal zou zijn. Ik keek om mij heen en werd verdrietig van alle mensen die er wel van konden genieten. Kon ik dat ook ooit nog?

Ieder jaar daarna ging steeds wat beter, voelde steeds wat vrijer en ik kon steeds meer uit mijn comfort zone, of mijn comfort zone werd groter. 

bron foto

Even een stap in de tijd, naar de kerst van nu. Ik heb net twee maanden een heel zwaar coschap achter de rug met onmenselijke werkweken en gisteren was de laatste dag. Heerlijk. En wat zie ik uit naar de kerst. Mijn familie komt 1e kerstdag eten bij mijn ouders waar ik dan ook ben en twee kerstdag gaan mijn ouders met mijn broertjes op vakantie en ben ik heerlijk alleen. Vind ik helemaal niet erg. Ik heb een heel goede vriend uitgenodigd om samen te kerstdineren. Ik zie uit naar de hele dag binnen zitten, gezellig eten en genieten. Het stelt mij gerust dat dingen niet voor altijd zijn en ze kunnen veranderen.

En gelukkig is dat allemaal overdag. Want sinds mijn werk bij Proud2Bme heb ik trouw iedere eerste kerstdag gewerkt en dat zal ik nu ook weer doen. Ik ben vanavond te vinden in de themachat over de kerst. Wat had ik het fijn gevonden als een (thema)chat was met de kerst in de tijd dat het niet goed ging met mij. Dus, mocht je de behoefte voelen, dan ben je welkom. 

Themachat: Kerst met een eetstoornis - 25 december 20:00 uur.