Keer op keer denk je waarschijnlijk 'vanaf morgen ga ik echt weer normaal eten en vanaf morgen geef ik mijn eetstoornis geen kans meer.' Dit zijn in ieder geval gedachten die bij mij wel tien keer per dag in mezelf opkwamen, maar die ik uiteindelijk de volgende dag niet uitvoerden. Tot op het moment dat mijn kinderarts tegen mijn vader zei: 'Het is geen vijf voor twaalf, maar het is één voor twaalf.' Woorden die ik nooit zal vergeten, maar ook woorden die mijn leven hebben gered. Vanaf die dag heb ik besloten mij te laten opnemen en zat ik binnen twee weken in een kliniek.

Wanneer je aan een eetstoornis lijdt of andere psychische problemen hebt, is hulp zoeken één van de moeilijkste dingen om te ondernemen. Waarom zou je hulp moeten krijgen, je kan het toch makkelijk alleen en zo erg is het toch allemaal niet? Dit dacht ikzelf ook, maar uiteindelijk had ik geen week later deze hulp moeten hebben.

Gedurende mijn hele leven kwam ik al regelmatig bij de kinderarts op controle, maar dit was toen nog niet voor mijn anorexia. Rond mijn twaalfde vond mijn kinderarts dat ik wel erg veel afviel en moest bijna elke week terugkomen om mezelf te laten wegen. Iedere keer dat ik weer bij haar op controle kwam, was ik weer iets afgevallen. Hierover voelde ik mezelf echt trots, maar tegelijkertijd was ik enorm verdrietig en boos op mezelf omdat ik iedereen om mij heen zo in angst en wanhoop bracht. Toen kwam dat moment..., ik zat op een stoeltje en mijn kinderarts wilde bloed bij mij prikken. Maar mijn gewicht was zo laag geworden en mijn lichamelijke conditie was zo slecht dat dit nog nauwelijks ging. Ik zag het verdriet en de wanhoop bij mijn kinderarts in haar ogen en durfde haar niet meer aan te kijken. Dit was ook het punt waarop mijn kinderarts tegen mijn vader zei: ‘Het is geen vijf voor twaalf, maar het is één voor twaalf.' Ik moest andere professionele hulp gaan krijgen en binnen twee weken werd ik dan ook opgenomen in een kliniek.

Dit vond ik echt verschrikkelijk, ik moest mijn vrienden en school missen, zag mijn ouders heel weinig en... ik moest weer gaan eten. Op dat moment was dat echt een enorm grote nachtmerrie. De eerste week mocht ik gelukkig mijn eigen eetpatroon aanhouden, maar de weken die daarop volgden werd mijn eetlijst steeds verhoogd. Het bijzondere hieraan was dat ik dit eigenlijk helemaal niet meer zo heel erg vond. Af en toe had ik echt wel momenten waarop ik dat chocoladetoetje het liefst wilde laten verdwijnen óf echt dat tussendoortje naar buiten wilde gooien, maar ik zette door en kreeg mezelf steeds beetje bij beetje terug. Op school waarnaar ik tijdens mijn opname ging, maakte ik veel nieuwe vriendinnen en ook de groep in de kliniek was gezellig.

Ik leerde opnieuw ontdekken dat het leven uit veel meer dan alleen (niet) eten bestond en besefte dat ik moest vechten om dit, veel leukere leven, weer op te pakken. Ik at alles wat op mijn eetlijst stond en soms nam ik zelfs een extra tussendoortje. Ik merkte dat mijn emoties weer terugkwamen, ik werd weer vrolijker en spontaner, en mijn lichamelijke conditie ging ook goed vooruit. Na een maand moest ik de kliniek verlaten en dit was natuurlijk een zeer moeilijk moment. Ik was ontzettend blij dat ik weer naar huis mocht, naar mijn ouders en vrienden, maar tegelijkertijd erg bang dat die vervelende anorexiagedachten toch weer de overhand zouden nemen.

Nadat ik de kliniek definitief had verlaten, heb ik zeker nog een aantal ups-and-downs gekend, maar ik had wel weer een gezonder gewicht, had mijn vrolijke lach en spontaniteit weer teruggekregen en kon eind van het schooljaar vol enthousiasme meedoen aan de musical van groep acht!

Hulp vragen is natuurlijk ontzettend lastig, maar zeker de moeite waard. Wil je hier verder over praten? Vanavond is er een themachat over het onderwerp hulp vragen. Je bent welkom om je ervaringen te delen, vragen te stellen en elkaar te steunen. Hopelijk tot dan!