Ik ben zo blij dat ik nu eindelijk weet dat deze gevoelens en gedachten vaak voorkomen en dat ik niet raar ben.
Ik heb me er heel lang voor geschaamd en doe dat nu niet meer... (maar ik vind het wel heel vervelend)

Ja nee niet therapeut, maar heb dit wel met een persoon. Is echt facking genant enzo. Stemming weer gedsls ik een mailtje krijg, als zegen nieuwe foto plaatst op fb, begin ik te huilen omdat ik aar zo mis. Echt facking debiel >

Ik heb dit ook gehad met de moeder van mijn oppaskindjes. Ze heeft me heel erg geholpen in mijn moeilijke periode. Ik had zoveel steun aan haar dat het bijna leek alsof ik afhankelijk van haar was, dat ik zonder haar aandacht en steun niet kon leven. Gelukkig gaat het nu wel goed, ik weet niet hoe onze band eruit ziet en ik zit zelf ook weer goed in mijn vel. Ik kan weer 'zelfstandig' leven.

precíes dat dikgedrukte stuk.
Behalve die vriend dan, die heb ik niet. (Y)

Helaas nog steeds herkenbaar... alleen heb ik het met meerdere mensen.
Twee socio therapeuten uit mijn kliniek, mijn kinderarts, 3 begeleiders van een begeleid wonen vorm en mijn huidige therapeut!

Pff ik haat het naar hun waren er 100% voor mij en zorgden zo goed voor me, en waren zo lief.
Eindelijk mensen die me niet veroordeelden om wat ik deed en hoe ik was.
Het enige wat ik vergat is dat het voor hun professioneel is, en dat ik ze ging verliezen.

Ik heb er volgens mij ook last van, vooral bij oudere vrouwen die op de een of andere manier "lief" tegen mij doen. Vreselijk verwarrend...

Mijn vragen:
weet iemand hoe dit komt (oorzaak)
hoe kom je er vanaf? Is daar een therapie voor oid?

Wauw, komt wel op een gek moment. Ik had vanmiddag ineens een soort 'moeder' gevoel over mijn therapeute, terwijl ze maar ietsje ouder is dan ik. Gek dat zoiets dus vaak voor komt, ik had het nooit eerder gehoord!

Oh jammer zeg, dat ik die chat heb gemist.

Moest tijdens het koken aan mn therapeute denken. Met het idee dat ik helemaal niks van haar weet. Maar dat ik dus denk dat ze moeder is, mogelijk gescheiden. 2 tienerkids. Ofzo. En dat ik blij ben dat ze mijn moeder niet is.

Maar ik vind haar wel onwijs sterk, en ze kan alles aan, en ik check ook iedere minuut of ze al teruggemaild heeft. En ik wil niet dat het slechter met me gaat zodat ze meer afspraken wil maken. Maar ik heb wel regelmatig de angst (uitgesproken ook) dat ze onze afspraken wil stopzetten zodra mijn eetstoornis redelijk onder controle is.

Dit is echt zo herkenbaar!
Heb dit heel erg bij mijn mentor van 2 jaar terug, die ervoor gezorgd heeft dat ik niet van de opleiding getrapt werd, maar het jaar over mocht doen.
Zag net dat ik vanaf volgende week weer les van hem heb, terwijl ik hem niet meer heb gesproken. Vind dat wel spannend!

Zooo herkenbaar! Ik baal dat ik niet bij de chat kon zijn, wordt de chat nog een keer herhaald? Xx

@Daan, het heet 'overdrachtgevoelens'. Op internet is er veel over te vinden, bijvoorbeeld op https://www.misbruikdoorhulpverleners.nl/Overdrachtsgevoelens.html

Herkende ik ook. t is nu weg maar t heeft 2 jaar geduurd. Dus na t contact 2 jaar... ik vraag me af hoe je t kan tegen houden... of stoppen?

Ja, hoe komt het dat mensen deze gevoelens krijgen en nog belangrijker: hoe kun je er vanaf komen (zowel nu als in toekomstige gevallen )?

Heb er bij verschillende mensen last van, weer niet echt bij m'n therapeute trouwens. Word er gek van...

haha ja dat klopt, ik herken het ook. ik had het bij mijn kinderarts. ik denk dat het inderdaad heel vaak voorkomt.. best logisch ook als je het idee analyseert.. wel irritant gevoel, maar kan me voorstellen dat het wegtrekt zodra je je beter gaat voelen en het idee hebt op eigen benen te kunnen staan!

ik herken het ook. Het is nu zo erg dat ik niks anders doe dan aan haar denken.
Gewoon omdat ze zo lief is. Nu heb ik een tijd geleden een laatste gesprek met haar gehad en had gehoopt dat het minder werd. in plaats daarvan alleen maar erger.
ik droom over haar en raar verstrikt in mijn fantasie. Hoe kan ik dit stoppen.??
met haar praten is niet meer mogelijk.
HeLP IK WORD GEK!!!!!!!

tja heel herkenbaar maar absoluut niet leuk het voelt nooit echt lekker om van iemand afhankelijk te zijn. ik heb dit in inkele gevallen gehad en soms nog wel. meestal ging dit ook vanzelf wel weer over moet ik zeggen. t is ook verwarrend als iemand heel lief voor je is... tja wat moet je daar dan mee?

Moet stiekem wel een klein beetje gniffelen dat deze themachat op Valentijnsdag is gepland...:D

bah ik ook........

de verpleging van hier.. ik voel me dan zo belangrijk als ik een schouderklopje krijg of een gesprek kkrijg.....

en p de sportschool moeders die vragen hoe het gaat en de lesgever van de sportles, zodra ze dan me iets uitlegt dek ik oooo ik en belangrijk genoeg om tegen te praten,
miss vinden zij mij wel goed!!

en willen ze mijn mama wel zijn!!
ik mis echt dat stukje bekommering en liefde in mijn leven.
miss dat ik daarom dat bij iedereen zoek, en alles zo extreem doe, extreem hete sauna , extreem veel sporten. alsof ik dan het leven ga vinden ofzo..

voel me ne alsof ik in een diepe koude zee zit spattelen om in leven te blijven. en als er dn een helikopter overvliegt, en die kijkt, voel ik me helemaal geweldig, alleen als ze dan weer door vliegen, ben ik weer alleen, en knapt de roze wolk.

zucht :(

Bleh herkenbaar.... pijnlijk stuk om over te praten

Ik herken dit zo erg en het is verschrikkelijk, bij elke vrouw die lief voor me is en zich om me bekommert, ik denk dat het komt omdat ik een slechte band met mijn moeder heb en ik overal een tweede moeder in zoek ofzo

Vergeet nooit dat het hun werk is. Ze worden betaald voor wat ze je geven. Dat is het bijzondere aan liefde, dat is kosteloos alleen is dat vaak minder professioneel.

Ik had dit ook.. Zowel met iemand uit mijn omgeving als met mijn therapeute in de kliniek.

Het was heel extreem. Ik luisterde een gesprek af tussen 2 socio's en toen wist ik waar ze woonde. Ook weet ik nog exact na meer dan 10 jaar wat het kenteken van haar auto was.... Ik speurde het hele internet af en vond via een familielid van haar privéfoto's, want een (herkenbaar) profiel op sociale media had ze natuurlijk niet. En ga zo maar even door.. Heel erg. Toen ik mn laatste gesprekken had, kon ik alleen maar huilen en volgens mij hebben we het er zelfs nog over gehad, dat weet ik dan niet meer precies. Het heeft moeten slijten... Ik zou niet weten hoe ik nu zou reageren als ik haar zag.

Zo herkenbaar. Wist niet dat anderen dat gevoel ook kunnen hebben.
Denk nog regelmatig aan me therapeut. Kom elke week langs het gebouw waar ze werkt en denk vaak van, ziet ze me rijden in me auto.

Jaa best herkenbaar, ik heb het heel erg sterk bij een mentor uit de eerste klas, waar ik nu na drie jaar geen les meer van heb. Ik zie hem nog wel heel vaak, en dat is dan ook superfijn :)

Ik heb dit met mijn mentor dit jaar, hij is zelfs getrouwd maar kan hem niet uit mijn hoofd krijgen. Vrienden zeggen dat ik gek ben en normaal moet doen, maar als ik bij hem ben voel ik me rustig en kan ik alles zeggen.

@Me,
Ik heb het ook met mijn mentor. Hij is net terug van een half jaar in het buitenland, en nu hij weer terug is, zijn de gevoelens ook weer volop terug. Durf er tegen hem echt niets over te zeggen, aangezien hij géén opleiding heeft gehad waarin hij heeft geleerd dat overdrachtsgevoelens kennelijk normaal zijn.
Maar ik geloof dat ik ondertussen wel zelf zo ver ben dat ik snap dat het komt doordat hij me ongelooflijk heeft gesteund, en misschien zelfs op emotioneel vlak de rol van mijn vader heeft overgenomen (beschermend, begripvol etc.) op het moment dat ik dat nodig had maar mijn vader dat zelf niet kon. Dus ik schaam me er niet meer voor en dat is de eerste stap.
Wel heel rot dat je vrienden er zo over doen. Maar misschien dat als je ze iets uitlegt over overdrachtsgevoelens en zegt dat je dus niet echt verliefd op hem bent maar het daardoor zo lijkt ze het iets beter snappen?

Wat fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die dit heeft..
Ik herken me zo ongeveer in heel het stukje en er is niemand met wie ik het er ooit over heb gehad omdat ik me er voor schaam..
Ik dacht dat deze gedachtens verkeerd zouden zijn..
Echt een heel fijn stukje dit....

Ik kom toevallig bij dit stukje terecht. Maar ik heb precies hetzelfde.
Ik heb ongeveer 4 jaar geleden een korte therapie gehad, ongeveer 5 gesprekken.
Daarna heb ik altijd zulke gevoelens bij mensen gehad, eerst dus bij die therapeut. Daarna telkens bij andere mensen, telkens eentje tegelijk, en alleen bij vrouwen.
Ik heb geen idee hoe dit allemaal komt. Nu heb ik het dus nog steeds.. ik denk alleen maar aan haar, check 100x haar facebook, whatsapp e.d. Echt genant. Ik zie haar ongv 1x per week. Het is helemaal niet zo dat we heel veel contact hebben, en dat hebben we ook nooit gehad. Maar ze heeft iets in haar wat mij aantrekt ofzo. Hoe ze met mensen omgaat en hoe ze tegen mij doet. Ze is als een voorbeeld voor mij, ik zou net zoals haar willen zijn. Op de een of andere manier wil ik gewoon aandacht van haar krijgen, het liefst zou ik haar vriendin worden en heel vaak bij haar zijn. Maar dat gaat toch niet. Heel genant, maar ik ben dus niet de enige!

Themachat gemist!

Bij mij ook herkenbaar bij mijn mentrix....
ik schaam me er ook nog voor ben het van plan om het binnenkort te vertellen aan haar maar ben daar wel zenuwachtig voor.... :$

Hel herkenbaar al deze verhalen!!
heb het meerdere malen ook bij leraressen gehad maar nu bij mijn huisarts en mijn huisarts is een man.
Goed om te lezen dat het waarschijnlijk overdrachtsgevoelens zijn want ik begon al aan mezelf te twijfelen.
Maar zoals Daan ook al zegt, bij mij ook de vraag;
HOE KOM JE ER VANAF?????

Ik herken dit helemaal, ik heb last van overdrachts gevoelens voor m'n psycholoog
als ik er over lees op internet snap ik dat mijn gevoelens niet echt zijn maar ik voel
het wel, ik schaam me rot en moet oppassen dat het niet uit de hand loopt dat ik ga
stalken b.v, verliefde gevoelens zijn fijn en dit voeld als zodanig aan maar ik weet ook dat het niet echte gevoelens zijn en dat het ook tot niets zal leiden het is allemaal heel verwarrend, hoe kom ik er af??????

Zo herkenbaar, vandaag lees ik hierover en durf ik bijna te denken dat ik niet gestoord ben.....maar zeggen tegen je therapeut pfffff

Ik heb dit gehad bij een mannelijke socio-therapeut. Dat is nu ruim 4 jaar geleden. Hij was 10 jaar ouder dan mij. Het was ook redelijk snel dat ik verliefde gevoelens voor hem had. Gelukkig denk ik nu bijna nooit meer aan gem, maar toen was ik er zo eg mee bezig.

Maar nu heb ik het met mijn huidige psychologe. Zij kan niet veel ouder zijn dan mij. Ik heb nu ruim 1,5 jaar therapie bij haar en ze heeft mij echt goed geholpen. Ik ga nu ook steeds minder vaak. Waarschijnlijk stop ik ergens dit jaar met de therapie. Ik vond haar sinds het begin al mooi. En ik ben gaar steeds leuker gaan vinden. Maar het is geen verliefdheid. Ze is een soort voorbeeld voor mij. Ze is mooi, slank, aardig, slim, grappig. Ik zou wel meer als haar willen zijn. Vorige week vertelde ze dat ze zwanger is, ze heeft al een klein buikje. Maar sindsdien krijg ik haar niet meer uit mijn hoofd. Ik moet steeds aan haar denken. Ik voel iets van jaloerzie. Maar ook verdriet. Ze zal aan het einde van dit jaar ook 4 maanden met zwangerschapsverlof gaan. Dus of ik nu wel of niet stop, ik zal haar dan een lange tijd niet meer zien. Ik ben gewoon bang om afscheid van haar te nemen. Het zal ooit moeten. Helaas kunnen we geen vriendinnen zijn, dat kan gewoon niet. Maar ik zou graag een vriendin als haar willen,
Ik weet niet if ik het met haar over deze gevoelens moet hebben. Dat is zo eng.

Pfff ik heb dit ook alleen met mijn vrouwelijke huisarts terwijl ik eigenlijk gewoon hetero ben en een man en twee kindjes heb.
Maar nu begrijp ik waarom.
Moet me maar meer richten op mijn gezin...

Pff dit voelt echt gênant..
Gelukkig hebben er meer mensen last van
Komt deze themachat binnenkort nog een keer echt een goed onderwerp

Zo verschrikkelijk herkenbaar is dit! Je schaamt je naar en tegen vechten lukt niet.

Heb ook deze gevoelens,wist niet wat me overkwam,her begin ontschuldig en het maakt he echt gek.kwam er nog bij dat deze hulpverlener ook mij fysiek moest aanraken,onderzoeken vreselijk ik wou DAT him me nooit aangeraakt had DAT ik hem niet ontmoet had 7 jaar geleden.he nl een liefhebbende partner.in denk vooral jezelf het niet kwalijk nemen,her gebeurt also je weet wat het is zeker her is geen ver - of liefde,het is een special gevoel die een per soon veroorzaakt door een andere problem at is he relatie uit her verleden bijv.had gewild DAT ik het eerder had geweten DAT dit bestond.nu dacht ik verliefd geweest te zijn.help mensen moeten gewoon weten dat dit bestaat!!! Wil deze gevoelens niet (meer). Richten op eigen leven niet op die van hulpverlener,je Kent deze per soon niet echt goed,het is bedrog een illusie also hem of hair beter leert ken gaat het mss weg.

Zo herkenbaar, ik heb dit bij een docente bij mij op school, ze is nog vrij jong en verschilt met mij ongeveer 10 jaar. Het voelt gewoon zo raar en gênant, ik zou bijna denken dat ik verliefd ben. Ze is alleen mijn lerares geweest in de 2e voor het vak RTS (Rekenen, Taal en Studievaardigheden), maar toen had ik dat gevoel niet. Het gevoel kwam pas toen een vriendin van mij heel veel over die docente ging vertellen, langzaam trok ze mij daarin mee. We bedachten de gekste dingen, bezochten haar Facebook, en ik zelf stuurde dan redelijk veel berichten naar haar op Facebook op haar schoolaccount dan, niet haar persoonlijke. Het afgelopen half jaar ben ik me gaan afvragen of dit wel gezond was, ik wilde gewoon niet meer en ik voel me zo gênant dat dit ooit heeft kunnen gebeuren. We vertelden de gekste dingen over haar, en met onze fantasie bedachten we de gekste dingen van een grote dolfijn knuffel die we Miss Botox noemde, en dat was haar dan. Achteraf weet ik niet wat me bezielt, maar ik wil vooral duidelijk maken dat ik zo niet in het echt ben. Want zet je mij in een groep zonder mijn vriendin dan word er nooit over die docente gesproken, maar zodra ik met mijn vriendin ben dan komt alle fantasie los. Nu ben ik naar de psycholoog geweest, en heb ik daar therapie gevolgd in groepssessies en als laatste een individueel gesprek. Nu gaat het moment toch komen, want ze had me al aangesproken dat we een gesprekje zouden gaan doen en dan zal alles toch echt naar buiten moeten komen. Ik ben zo bang voor het verkeerde... ik moet gewoon laten zien dat ik zo niet ben, en zo niet wil zijn.

Benieuwd of er nog een keer eenzelfde soort themachat plaatsvindt!
Ik heb dit ook meegemaakt bij een docente. Inmiddels is het twee jaar geleden dat ik voor het laatst les van haar heb gehad. Het scheelt dat ik een goede band met haar had op dat moment en daardoor ook voldoende ruimte had om het haar te vertellen. Ze weet inmiddels dat ik die gevoelens heb en eens in het halfjaar spreken we nog eens af. Dat betekent niet dat mijn overdrachtsgevoelens compleet verdwenen zijn. Soms zijn de gevoelens bijna verdwenen, maar er zijn ook momenten waarop de gevoelens weer heel hevig terugkomen. Je wilt altijd meer contact dan reëel en dat besef of bewustzijn maakt soms ongelukkig. Ik ben ook ontzettend op mijn hoede dat ik dit niet weer voor andere vrouwen ga ontwikkelen, omdat ik weet hoe erg ik in de knoop kan zitten met dit soort gevoelens. Toch ben ik blij dat mijn oud docente open staat voor dit contact, ze is namelijk een schat van een mens!

Ik heb ook heel erg last van overdrachtsgevoelens. Als er dan zo iemand in de buurt is waarbij ik dat heb word ik heel erg onzeker en durf ik bijna geen woord meer te zeggen. Ik heb het al bij best een aantal mensen (vrouwen) gehad, de meesten zie ik nu niet meer maar ik heb het nu weer opnieuw bij een aantal, 3 om precies te zijn. Nu was mijn vraag eigenlijk, hoe kom ik hier ooit vanaf als ik die gevoelens steeds weer opnieuw krijg? En ik word er zo ontzettend onzeker van.

Ik heb ook verliefdheidsgevoelens naar mijn therapeute gehad. toen ik ze voor het eerst voelde dacht ik "dat zal mij toch niet overkomen he". een tijdje later ben ik op internet gaan zoeken en kwam ik sites tegen zoals deze. en ik zat te lezen dat als je een goede therapeut heb kun je daar gewoon over praten met hem of haar. dus de volgende afspraak die ik met haar had heb ik het verteld en ze heeft me alles uitgelegd over de "verliefdheidsgevoelens" die ik had. en naar mijn idee heeft het mij sterker gemaakt door het te vertellen. De gevoelens zijn er nog steeds maar ik weet nu wat het is en kan het een plek geven. en ze blijft gewoon zichzelf en doet gewoon haar werk. dus mijn advies naar anderen is : gewoon bespreekbaar maken.

Ik heb het bespreekbaar gemaakt, maar ik kan het moeilijk aan iedereen vertellen omdat ik het bij meerdere mensen heb. En het zijn bij mij niet alleen therapeuten of psychologen waar ik het bij heb maar gewoon bij mensen waar ik een soort moederlijke liefde van voel. Ik zou echt niet weten hoe ik ervanaf zou kunnen komen. (P.s. dit is dezelfde persoon als de op 1 na laatste anonieme hierboven.)

kan je therapeut of psycholoog hier ook niet bij helpen?

De psycholoog waar ik mee praatte dacht dat het beter was dat we geen contact meer hadden. Zodat het misschien weg zou gaan. Maar die gevoelens komen steeds weer terug bij anderen.

hoi! ik heb hier al een aantal jaar last van en tegen niemand vertelt. ik wordt er gek van. Is er een manier dat je ervan af kunt komen?

Ik heb dit niet perse met een therapeut ervaren maar wel met een docent van mij. En recent ook met een collega van mij. Echt maanden heb ik geworsteld met het contact wat ik met mijn collega heb, en het gevoel wat hij mij laat voelen. Ik begreep er echt helemaal niks van! Gek werd ik er van. Het continu aan hem denken, continu bij hem willen zijn, gewoon aanwezigheid. Het is absoluut niets wat met seksuele aantrekkingskracht te maken heeft. Het heeft zelfs nog geeneens met geslacht te maken. Ik denk nog niet eens aan hem op die manier! Ik ben ook niet verliefd. Maar toch lijkt het wel zo, want ik denk continu aan hem, en ik mis hem elke minuut van de dag. Ik zou willen dat hij me continu in zijn armen sluit en me nooit meer loslaat. Als ik hem zie ga ik helemaal stralen, en bestaat er niets anders meer, en denk ik ook: waar was jij heel mijn leven?! Het gevoel wat hij mij geeft, de veiligheid, de geborgenheid, maakt het dat ik hem helemaal wil opslokken. Ik zou het liefste helemaal in hem willen verdwijnen en een willen worden met wat hij mij geeft.

Het feit dat hij sinds een aantal maanden ergens anders werkt (dat kwam toevallig gewoon zo uit, heeft niets hiermee te maken) maakt het dat ik al weken helemaal radeloos ben. Ik zie hem namelijk niet meer zo vaak. Niet meer bijna elke dag, en ik mis hem like hell. Het voelt als een leegte in mijn hart, en het doet pijn. Heb het gevoel niet zonder hem te kunnen. Ik weet dat hij niet naar het einde van de wereld is, maar toch voelt het wel zo. Nu ik hem niet meer elke dag zie merk ik dat ik hem veel opzoek via de mail of whatsapp. Of hem even bellen om alleen maar even zijn stem te horen. Vind het moeilijk om hem met rust te laten, om hem niet te 'claimen'. We spreken nog regelmatig wel wat af, want anders trek ik het gewoon echt niet meer. Ik leef er echt elke keer weer naar toe. Nu ik dit zo schrijf voel ik meteen weer die intensiteit van dit gevoel. Echt onwijs heftig vind ik!

Dit was voor mij ook zo ontzettend verwarrend! Ook het schuldgevoel wat ik dan voel tegenover mijn man (ja, ik ben getrouwd met een hele lieve man!). Want ik voel mij al bijna ontrouw dat ik met mijn gedachten continu bij hem zit, terwijl het zó anders voelt als wat ik voor mijn man voel. Met mijn man zie ik echt een leven voor me, kan me niet voorstellen dat het niet zo zou zijn. Met mijn collega zie ik dat niet op die manier voor me. En toch voelde ik dingen waarvan ik echt dacht; he? ik lijk wel verliefd joh! Hoe kan dat nou?? Ik snap het niet! Ik hou van mijn man! Hij is de enige in mijn leven waarmee ik een leven wil hebben! Hij is mijn rots in de branding. Mijn redder! Hoe kan ik nu zoiets voor mijn collega voelen?

Lang heb ik dan ook onderzocht en geanalyseerd wat dat 'iets' dan is, wat ik voor mijn collega voel. Want het is beduidend iets totaal anders wat ik voor mijn man voel. Maar wat dan? Ik wist echt niet wat ik hiermee moest. Ik wist niet wat het precies was. Dit is voor mij echt een heftige eye-opener. Ik begrijp het nu ineens allemaal.

Nou ja, een en al heftigheid dus. Maar deze term heeft voor mij dus echt zoveel meer duidelijk gemaakt! Nu kan ik er ook wat geruster over zijn, en ergens ook wel genieten van dat intens fijne gevoel dat ik weer iemand heb gevonden waarbij ik mij zo ontzettend veilig bij voel. Ik weet nu dat het gelukkig geen verliefdheid is, maar een projectie is van iets wat ik gemist hebt, wat in mijn geval ergens ook wel heel erg logisch is. Dus het klopt weer. Wat een opluchting!

Heel herkenbaar. Ik (vrouw) ben al aardig wat jaartjes getrouwd met mijn lieve man. Sinds kort ben ook verliefd geworden op mijn vrouwelijke psycholoog. Ik heb een foto van haar van internet afgehaald, van de instelling waar ze werkt. Verder kan ik nergens informatie over haar vinden. Een paar persoonlijke gegevens weet ik van haar omdat ze mij die bij toeval heeft verteld, maar op internet lijkt ze niet te bestaan. Het is heerlijk om mij zo verliefd te voelen, maar wel heel erg verwarrend. Ik weet namelijk dat het een onmogelijke liefde is en ik wil mijn man niet kwijt. Bovendien ben ik een van haar vele patiënten en is haar contact met mij enkel beroepsmatig. Ik durf het haar ook niet te zeggen, ben bang dat ik dan een andere psycholoog krijg. Ik vind het namelijk ontzettend moeilijk om over mijn gevoelens te praten en zij is de eerste in mijn leven bij wie mij dit lukt. Zolang het mijn behandeling niet belemmerd probeer ik dus mijn mond hierover te houden........ hoe moeilijk dit ook is.

Ik heb altijd al een band gehad met mijn moeder vol teleurstellingen, verdriet dat ik moest verwerken,... Ze heeft me wel altijd liefde gegeven. Ik weet ook dat ze het beste heeft gedaan dat ze als moeder kon doen, alleen vond ik dat ze tekortschoot... Door het gebrek aan acceptatie, begrip en aandacht heb ik deze overdracht gevoelens bij elke persoon die deze waarden naar me toe uit. In het begin dacht ik steeds "Ik krijg kriebels, ik ben geinspireerd door deze persoon" omdat ik nogal artistiek ben aangelegd en hooggevoelig ben dacht ik dat het een eigenschap was als kunstenaar. Nu ik op forums als deze terecht ben gekomen besef ik dat dat helemaal niet zo is. Ik ben ergens opgelucht dat dit iets bestaand is, dat ik niet in mijn eigen fantasieen ben beginnen te geloven. Ik wil hier graag over praten met mijn vriendin waarmee ik al 2 jaar een relatie heb, maar ik ben een beetje bang dat ze het niet zal begrijpen. Ik heb ooit eens gezegd dat ik kriebels in mijn buik kan krijgen voor iemand die heel lief is tegen me, en ze barstte in tranen uit... Ik ben bang om haar te kwetsen als ik dit meedeel.

Ik wist dat ik deze gevoelens kon krijgen voor mensen, bij de ene was het feller dan de andere. Ik ga sinds kort naar een therapeut en elke keer wanneer ik de deur uitloop is er iets in mijn onderbewustzijn die daaraan denkt, maar ik blokte het bewust af omdat ik bang was dat ik verliefd zou worden op de begrip die hij toont en de acceptatie. Ookal wist ik dat dit geen verliefdheid was, was ik bang en onderdruk ik het. Hij praat met mij, dat professioneel uurtje dat hij vrijwillig naar een client wil luisteren betekent voor mij de tijd van mijn leven dat ik eindelijk belangrijk genoeg ben om gehoord te worden.

Het is een heel frustrerend gevoel als ik er echt diep over ga nadenken. Ik heb het altijd al beschouwd als 'ik die heel gevoelig en liefdevol is'. Ik wil dit niet beschouwen als iets waar ik perse van wil afgeraken. Want ik denk dat hoe meer ik er tegen zal vechten, hoe harder het terug in mijn gezicht zal komen. Ik heb altijd genoten van die kriebels en die liefde die ik voelde bij die mensen.

Het enige nadeel hierin is wanneer het een professionele relatie is (hulpverlener, docent) dat het contact na een bepaalde periode stopgezet zal worden... Dan krijg ik altijd een steek in mijn hart. Gedachten als "waarom laat je me vallen?" "Waarom laat je me in de steek?" "Ik heb je nodig." razen dan door mijn hoofd. Ondertussen betekent die persoon iets voor mij. Het liefst van al zou ik voor eeuwig contact willen hebben met deze mensen, en daar altijd op kunnen terugvallen als ik het moeilijk heb. Want dat is het ding eigenlijk, wanneer het goed gaat met mij heb ik geen behoefte aan hen, ik denk zelfs helemaal niet aan hen. Maar wanneer ik me in een put bevind heb ik nood aan zulke mensen om me er terug uit te trekken.

Het is ook een nadeel als je in een relatie zit. Ik weet dan niet goed of ik erover moet praten met mijn vriendin of de persoon in kwestie. Ik heb ooit geprobeerd daarover te praten, dat ik die kriebels voor iemand voelde maar daar werd ze wat achterdochtig van. Sindsdien hou ik het gewoon voor mezelf om geen argwaan op te wekken. Ik weet dat het geen verliefdheid is, omdat ik tot over mijn oren intens verliefd ben op haar. Ik kan verliefdheid benoemen sinds ik bij haar ben. Bij die andere mensen is dat geen verliefdheid, maar zo'n raar gevoel van kriebels en af en toe aan die persoon denken. Ik ben zo bang dat ze me fucked up zal vinden...
Nu dat ik dit heb ontdekt denk ik dat ik het haar beter zal kunnen uitleggen... Ik ben alleen echt bang voor haar reactie..

Momenteel ondervind ik precies hetzelfde met mijn ( vrouwelijke) psychologe. En het is niet de eerste waarbij ik het heb! Ze is zo lief en begripvol. Ik ben getrouwd en heb een gezin en dat maakt het nog ingewikkelder. Mijn man geeft mij alle liefde van de wereld maar blijkbaar is dat niet genoeg. Ik wil het ook van haar! Ik realiseer me heel goed dat zij haar werk gewoon doet en verder nooit in mijn leven zal komen maar ik ben er de hele dag mee bezig. En het lijkt steeds heftiger te worden.
Heel het internet staat vol over overdrachtsgevoelens maar nergens hoe je er vanaf kan komen. Momenteel heb ik zelfs het gevoel dat het de therapie in de weg staat. Ik hunker ernaar om door haar getroost te worden en dat gaat ze uiteraard niet doen. Ze is lief maar ze blijft professioneel. Misschien maar beter ook maar ik vind het heel erg moeilijl en weet ook echt niet of ik het met haar moet bespreken.

Ik herken het heel erg! Het zou fijn zijn als hier nog eens een chat over komt!

Ik ben er zo mee aan het worstelen op dit moment. Ik word gek van verdriet!

Heee lieverds. Kom ik aan, in 2020, haha...ik ben super blij dat ik nu eindelijk weet wat er al die jaren met me aan de hand was/is. Ik herken me hier zooo in en ik kan niet vertellen hoe opgelucht ik ben dat ik niet de enige ben! Sinds een jaar of 12 heb ik last van zulke gevoelens (kben nu 17) eerst voor m'n trainster, later voor een docente en nu weer voor een docente. Ik weet niet hoe ik er af moet komen, stond het maar ergens, lol...ik heb in het verleden een moeder gemist. Ze was er wel, maar door haar (psychische) ziekte was ze er eigenlijk niet. Hierdoor heb ik me gericht op anderen, maar steeds kwam er teleurstelling wanneer ik geen antwoord kreeg: de relaties die ik met hen wilde aangaan konden gewoon niet, het moest altijd afstandelijk zijn. Dat deed pijn, en nog steeds doet het pijn. Het voelt alsof er een stukje ontbreekt van mij, een onvervuld verlangen. Nu heb ik hele sterke gevoelens voor mijn tekenlerares. Ze is een hele lieve vrouw die mij constant complimenten geeft, en dat maakt het alleen maar lastiger om haar los te laten. Ik weet niet of iemand dit nog leest, let me know hoe je hier vanaf komt💛lovee

Hoi R. Ook voor mij zijn deze gevoelens heel herkenbaar. Ik heb het bij mijn psychologe. Ik heb het haar onlangs verteld. Doodeng vond ik het, want ik schaamde me rot en was bang om door haar afgewezen te worden na mijn bekentenis. Maar ik heb zo'n fijne reactie gekregen. Ze zei tegen mij dat ik moest gaan leren om met deze gevoelens om te gaan, want ervan komen doe je niet zomaar. Daar gaan we nu samen mee aan de slag. Ik zou er ook héél graag vanaf willen, want ik vind het moeilijk dat ik iets van haar verlang wat ze me nooit zal kunnen geven. Dat voelt soms toch best heel verdrietig... Masre goed, ermee leren omgaan lijkt voor nu het meest haalbare.
Succes!!

Hoi Kim! Wat fijn dat ze zo reageerde! Die schaamte is heel herkenbaar, hopelijk wordt het allemaal wat beter voor je ♥ afgelopen maanden heb ik flinke stappen gezet. Ik zit nu in therapie en op gegeven moment heb ik verteld over mijn gevoelens. Toen kwam mijn psycholoog met het idee om het met mijn lerares te bespreken, misschien zou het voor opluchting zorgen. ze benadrukte hoe normaal de gevoelens waren. Maar ik schaamde me zo erg en ik wist niet wat mijn lerares van mij zou denken. Ik was bang dat ik keihard zou worden afgewezen. Het tegendeel gebeurde. Ik stuurde een mail (nog nooit zo gespannen geweest haha) en toen kreeg ik een hele lieve mail terug. Ze schreef dat ze het helemaal kon begrijpen en dat ze me nog net zo'n mooi mens vond als eerst. Ook was ik altijd welkom bij haar thuis, om even te kletsen of te wandelen, o.i d. Nou, ik heb de hele middag gehuild. spanning, oud verdriet, schaamte, onzekerheid en opluchting liep door elkaar. Dit is een stapje in mijn proces naar acceptatie van mijn gevoel. Eerst was ik op zoek naar een manier om de gevoelens weg te stoppen, kwijt te raken (want het voelde verkeerd en stom en ik schaamde me) maar nu merk ik een beetje rust: het mag er zijn. Ik gun het kleine meisje in mij haar verlangens, al is er een pijnlijke realiteit omdat die verlangens niet vervuld kunnen worden. Maar acceptatie is de eerste stap. Heel veel liefs!

Hallo,
2022 en ik lees EI-NDE-LIJK dat ik niet compleet gestoord ben.. ik ben inmindels 23 jaar en kamp al vanaf mijn 8ste met bijkbaar overdrachts gevoelens. Bij een aantal juffen/menoren op school en voor therapeuten.

Ook heb ik verhalen in mijn hoofd over dat ze mij red en troost. Of andersom dat ik haar red.
In die periode denk ik haar overal te zien. In elke voorbijrijdende auto, in de suppermarkt echt overal. Dat gaat na een tijdje gewoon weg bij mij en dat word het weer een persoon. Ik ben niet verliefd en word onzekker van deze gedachtens/gevoelende. Hoort dit nog bij overdrachts gevoelens of ben ik stiekem toch een beetje gek? ;)