Terug naar het normale leven

 

Weer naar school… en dan? 1,5 jaar lang kliniek in, kliniek uit. Je bent herstellende en je mag zelfs weer naar school. Hoe pak je dit aan en hoe ga je ermee om? Ik ben Imke en ben 19 jaar oud. Ik heb in totaal ongeveer 1,5 jaar in twee klinieken voor mijn anorexia gezeten. Ik ben er  nog niet helemaal van af en daarom heb ik nu nog gespecialiseerde ambulante therapieën.

Mijn doel waarvoor ik bleef vechten was dat ik weer heel erg graag naar school wilde om mijn opleiding als pedagogisch medewerker af te maken. Omdat ik 2 jaar geleden het eerste leerjaar afgerond had, mocht ik nu verder in leerjaar 2. Ik koos hier bewust voor, ik wilde namelijk niet weer helemaal terug naar af. Terug naar leerjaar 1 was voor mij falen, alles weggegooid hebben. Ik had al 2 jaar gemist, dit moet ik ‘inhalen’. Het voordeel van leerjaar 2 was, dat het een nieuwe gemixte klas zou worden.

meisje strand

En dan was het zover, dé dag waar ik dan zó lang naar uitgekeken had: mijn eerste schooldag! Erg spannend natuurlijk. Veel gedachtes kwamen er in mij op, zoals: wat zouden ze wel niet van me vinden? Ze vinden mij vast dik. Ze vinden vast dat ik raar of heel veel eet.

Ik wilde zo normaal mogelijk overkomen. Een hele nieuwe start voor mij, niemand wist van mijn verleden af. Dat wilde ik ook graag zo houden. Totdat ik merkte dat ik nog met erg veel dingen moeite heb. Concentratie, weinig  energie (ik ben erg moe) maar ook om te eten in gezelschap. Daarom besloot ik samen met een docent die mij begeleidde om het de klas te vertellen en wel de volgende dag al. Dit was niet in mij opgekomen en ik had het ook écht niet verwacht, maar ik heb het toch gedaan: de klas hét verteld. Mijn mentor maakte ruimte voor me in haar les. Ik heb het heel kort gehouden, maar gooide wel alles eruit. Het was enorm emotioneel.

Ik was zó bang voor negatieve reacties of opmerkingen, zoals: ‘Maar je bent toch helemaal niet dun? je eet toch gewoon? Of je kunt nu toch ook gewoon naar school gaan?’. Dit was tot mijn grote verbazing niet zo. De hele klas was er enorm stil van en ik ontving heel veel respect en medeleven. Poeh! Dát was er dan weer mooi uit. Wat een opluchting!

Maar dit was nog niet alles. Ik merk na (pas) 2 schoolweken dat ik al meteen weer op mijn tenen moet lopen, ik ben elke avond helemaal op, ik kan nog maar weinig met vriendinnen afspreken en ik ben eigenlijk alleen nog maar aan het overleven.

Mijn therapeute vond dit echt niet oké. Ik moest rustig aan doen en nu eigenlijk alleen nog maar al mijn energie steken in school, therapieën én vooral ruimte maken voor vrije tijd. Daarom zat er volgens haar nog maar één ding op: ik moest ook nog eens mijn bijbaan opzeggen. Hier heb ik in de tussentijd veel gewerkt. Het is een lunchroom met verstandelijk beperkte mensen. Dit vond ik zo’n enorm moeilijke stap. Want ik (of ja, mijn eetstoornis) wilde alleen maar doorgaan, doorgaan en doorgaan. Als ik ’s avonds kapot was, dan pas was het goed. Ik mocht niet aan mezelf denken. En er mag absoluut geen ruimte zijn om na te denken. Het werk bevorderde dit.

Dus besloot ik maar om naar mijn verstandige gedeelte te luisteren en op advies van mijn therapeute mijn bijbaantje op te zeggen. Ook nog op dezelfde dag als hét gesprek op school, ging ik ook in gesprek met mijn baas. Ik kwam binnen en ontving al meerdere warme knuffels van de cliënten met een beperking. Hierdoor brak ik. Ik wilde helemaal niet weg. Ik heb het mijn baas uitgelegd en hij kwam tot een oplossing, namelijk: een time-out. Even niet meer ingepland worden en zodra ik weer bijgetankt ben en weer een paar uurtjes kan maken, trek ik aan de bel. Ik heb  dus nog gewoon een contract lopen. Voor nu nog vooral voor in de vakanties en later misschien weer wat uurtjes in het weekend of andere vrije dagen.

En zo zie je maar, door te blijven praten kom je een heel eind. Mijn doel van dit verhaal is om andere meiden, of jongens met een eetstoornis te laten geloven dat al die gedachtes over wat anderen van je denken niet kloppen. Door ze te checken wordt dit altijd wel bevestigd. En als je dan zover bent gekomen, ben je echt nog lang niet klaar. Er opent een hele nieuwe wereld voor je: "de normale wereld". Hierin kun je heel veel tegenkomen, maar je leert er zó enorm veel van.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Breadfish - Woensdag 20 september 2017 10:04
Ik maak problemen in mijn ogen vaak zo groot dat er geen goede oplossing mogelijk lijkt te zijn, en als er toch geen oplossing mogelijk is, hoef ik er ook niet over te praten.. maar jouw blog bewijst het tegendeel! Er zijn wel mogelijkheden, nl. het e.e.a. uitleggen aan je klas en een time-out op je werk!

Go girl!
Maan - Woensdag 20 september 2017 10:36
Wat goed! Goed ook dat je dit deelt! Denk dat je gelijk hebt dat communicatie voor mogelijkheden zorgt.. al is het soms een enorme berg waar je tegenop kunt zien; dat communiceren.. Vind het ook zo tof hoe je baas heeft gereageerd!!
Bloem - Woensdag 20 september 2017 12:01
Fijn dat je je verhaal kunt delen. Ik vind het erg moedig hoe je het hebt aangepakt. Je bent duidelijk geen opgever, respect daarvoor. Hopelijk geeft het anderen ook een duwtje in de 'open' richting. Sterkte en moed gewenst voor in de toekomst!
britneyangel - Woensdag 20 september 2017 16:30
goeie blog
A. - Woensdag 20 september 2017 16:31
Imke, ik ben trots op jou! Stapje voor stapje gaat het lukken :) je bent al zo ver gekomen!
xxxm - Woensdag 20 september 2017 17:33
Wat een goede blog! En wat fijn voor jou dat je nog mag blijven bij je bijbaantje!!
Snoezel - Woensdag 20 september 2017 21:51
Heel herkenbaar. Ik ben nu voor de 3e week volledig aan het werk na bijna 3 jaar thuis te hebben gezeten. Erg fijn maar inspannend
Lost girl - Woensdag 20 september 2017 22:29
Herkenbaar en heel goed van je dat je toch de stap zet om je bijbaan even op time-out te zetten. Blijkbaar ben je je collega's zeer dierbaar. Ik vind het ook altijd zo lastig om dingen af te zeggen voor het hoofddoel. Juist ook omdat ik bang ben dat er dan lege momenten ontstaan.