In mijn omschrijving kunnen jullie zien dat ik de opleiding Maatschappelijk Werk en Dienstverlening heb gedaan. Met veel plezier heb ik deze opleiding afgerond, maar gezien mijn verleden ben ik soms best tegen dingen aangelopen tijdens de studie. Ook krijg ik weleens de vraag hoe ik tot de keuze van deze opleiding ben gekomen en wat maakt dat ik in de hulpverlening wil werken. In deze blog zal ik dit met jullie delen.

Al vanaf de middelbare school wist ik namelijk dat ik later andere mensen wilde helpen. Ik moest er toen alleen nog een passende opleiding bij zoeken. Na alle sociale studies te hebben bekeken, is dit het uieindelijk geworden. Ik weet zeker dat de reden dat ik andere mensen wilde helpen te maken had met het feit dat ik zelf in die tijd ook in de hulpverlening zat.

Mijn ervaringen met de hulpverlening zijn niet altijd even positief geweest. Hulpverleners verschillen natuurlijk enorm van elkaar en van sommigen vond ik echt dat zij mij niet goed hielpen. Ze zeiden dingen die je gewoon beter niet kan zeggen of stelden zich heel minachtend naar mij toe op. Het voelde voor mij dan een beetje alsof zij zoiets hadden van “Ik ben de hulpverlener dus ik ga jou vertellen hoe jij het moet doen, want zelf kan je het blijkbaar niet”. Ik voelde me niet begrepen en dat maakte dat ik het lastig vond om te praten. 

Ik ben ook een hoop goede hulpverleners tegengekomen die mij wisten te raken. Deze mensen stelden zich begripvol, maar ook streng naar mij toe op. Wel was er gelijkwaardigheid in de relatie en dat vond ik erg prettig. Ik voelde me bij deze hulpverleners niet ‘de domme’ cliënt die niks wist, maar ik voelde me daar gehoord, begrepen en gerespecteerd.

Vanwege mijn eigen ervaringen wist ik dus dat ik iets met de hulpverlening wilde. Ik vond het bijzonder wat sommige hulpverleners voor mij hadden gedaan. Ik wilde dat ook. Ik wilde ook mensen helpen waar ze het zelf eventjes niet meer konden. Ik wilde ook mijn kennis en ervaring doorgeven aan andere mensen. Ik wilde andere mensen ook hoop en vertrouwen geven. Om die reden wilde ik ook in de hulpverlening gaan werken.

Ik heb uiteindelijk gekozen voor de studie Maatschappelijk Werk en Dienstverlening. Ik twijfelde heel erg tussen Sociaal Pedagogisch Hulpverlening en deze studie, maar uiteindelijk ben ik toch voor MWD gegaan. Wel heb ik nog vakken van SPH erbij gevolgd om op die manier mezelf uit te dagen en extra kennis op te doen.

Tijdens de opleiding kwam ik erachter dat er veel meer mensen waren die net als ik ook in de hulpverlening hebben gezeten en deze ervaringen in wilden zetten. Ik merkte wel dat wij soms een voorsprong hadden op de mensen die nog geen ervaring hadden met de hulpverlening. Je weet tenslotte toch al een beetje hoe het werkt binnen de hulpverlening dus over de basiskennis beschik je al.

Het was raar om ineens aan de andere kant van de stoel te zitten. Opeens ben je hulpverlener en geen cliënt. Je weet maar al te goed hoe het is om cliënt te zijn, maar de rol van hulpverlener is dan toch opeens anders. Opeens ben jij degene waar mensen naartoe komen voor hulp en is het niet andersom. Ik wist wel dat ik er klaar voor was en dat ik dit heel graag wilde toen, maar tijdens stages vond ik dit af en toe behoorlijk lastig.

Ik heb bijvoorbeeld stagegelopen in de psychiatrie. Ik vond dit een mooie ervaring, maar tegelijkertijd heb ik het hier ook lastig mee gehad. Ik hoorde gesprekken van cliënten aan en ik wist precies wat ze doormaakten. Tegen welke moeilijkheden ze aanliepen; het onbegrip vanuit hun omgeving, vanuit behandelaren etc. Het raakte me. Ik voelde meteen een band met ze, maar ik kon dat niet helemaal uiten. Ik was er immers als hulpverlener en niet als lotgenoot. De rol is dan toch anders. Het grote voordeel was wel dat ik extra snel aansluiting bij iemand kon vinden. Dat was mooi om te merken.

Ook probeerde ik mijn ervaringen met de hulpverlening op een andere manier in te zetten. Ik kon er dan niet altijd zo letterlijk over praten, maar mijn ervaringen kon ik wel meenemen. Zo wist ik bijvoorbeeld op welke manier een hulpverlener zich het beste op kon stellen, omdat ik die ervaring van mezelf had. Dit probeerde ik dan ook toe te passen. Hierdoor maakte ik het werk ook voor mezelf fijner en gaf ik er mijn eigen draai aan.

Vanuit de opleiding hebben we een hoop supervisie gehad toen we stageliepen. Tijdens supervisie bespraken we juist de pijnpunten uit ons verleden waar we op stage tegenaan liepen. Mij heeft dit toen enorm geholpen, omdat ik het af en toe toch vrij verwarrend vond. Mijn ervaring is namelijk dat je met stage heel erg tegen jezelf aanloopt. Opeens word je geconfronteerd met zaken die je allang dacht opgelost te hebben, maar opeens kwam bij mij bijvoorbeeld de extreme onzekerheid weer naar boven. Ik ging twijfelen aan mezelf en of ik wel echt hersteld was. Was ik wel geschikt als hulpverlener? Ik had het idee dat ik andere mensen niet kon helpen, omdat ik zelf nog zo overgevoelig en onzeker was. Gelukkig trok dit gedurende het jaar weg en kwam ik nog sterker in mijn schoenen te staan dan daarvoor.

Mijn werk bij Proud is voor mij het leukste wat ik kan doen. Vanuit de opleiding heb ik een hoop theoretische kennis opgedaan over hoe je mensen het beste kan begeleiden, maar bij Proud kan ik ook echt mijn eigen ervaringen kwijt. Het voelt voor mij een beetje het beste uit twee werelden: werken met de kennis vanuit mijn opleiding, maar vooral ook vanuit eigen ervaring.

Hoewel het dus moeilijk kan zijn om te studeren voor hulpverlener terwijl je zelf in de hulpverlening zit/zat, heeft het ook een hoop mooie kanten. Je bent bereid om jezelf volledig in te zetten voor de ander, net zoals dat mensen in het verleden voor jou hebben gedaan. Ik weet zeker dat jij een empathisch persoon bent en je je dus goed in kan leven in de cliënt. Ik weet zeker dat je vooral veel liefde en warmte zal willen overdragen. Je weet zelf hoe lastig het leven af en toe kan zijn en je wilt niets liever dan anderen behoeden voor dezelfde pijn. Je weet als geen ander hoe fijn het is om iemand naast je te hebben staan die er onvoorwaardelijk voor je is. Dit is dan ook precies de reden waarom ik heb gekozen voor deze opleiding.

Zou jij willen werken in de hulpverlening?

Fotografie: BK, Cathy McCray & Barbasboth