Ik ben Noa, ik ben zeventien jaar. Ik vecht al jaren tegen vele psychiatrische stoornissen, waaronder een ernstige depressie. Mijn depressie is deels door genetische aanleg, deels door traumatische gebeurtenissen ontstaan. Het werd alsmaar erger en erger. Ik heb vele antidepressiva geslikt, vele therapieën gevolgd en ben erg lang in opname geweest. Ik heb op crisisafdelingen gezeten, op gesloten behandelafdelingen, in het ziekenhuis gelegen en ook poliklinisch veel therapieën gevolgd. Voor mijn depressie onder andere cognitieve gedragstherapie, dialectische gedragstherapie, psychomotore therapie en intensive home therapie.

Niks hielp echter, de depressie bleef allesoverheersend. Ik deed vele suïcidepogingen en werd met de dag wanhopiger. Een tijdje terug kwam mijn psychiater met een idee om mij aan te melden voor Elektro Convulsie Therapie, oftewel ECT. In de volksmond ookwel elektroshock therapie genoemd.

Wat is ECT eigenlijk?
ECT is een behandeling tegen ernstige, therapie- en medicatieresistente depressies. Er zijn richtlijnen voor wanneer je hiervoor in aanmerking kan komen. Voor deze behandeling ga je onder narcose, krijg je spierverslappers toegediend en een bijtblok in je mond zodra je eenmaal onder narcose bent, zodat je je tong en tanden niet kapot bijt. Wat ze namelijk doen als je eenmaal onder narcose bent, is het opwekken van een epileptisch insult. Dit doen ze door stroomstoten toe te dienen aan je schedel.

Toen ik dat voor het eerst hoorde, vond ik het een bizar idee. Ik ging erop googlen en hoorde wat mijn psychiater erover te zeggen had. Het blijkt, uit onderzoeken, dat ECT de meest effectieve behandelmethode is voor ernstige depressies. Maar omdat het natuurlijk niet niks is, zetten ze het niet snel in. Ook weet eigenlijk niemand waaróm het zo goed werkt... maar dát het werkt, dat is heel duidelijk door alle onderzoeken en de resultaten daarvan.

Ik besloot het aan te gaan. Het was niet makkelijk om een plek te vinden waar ze mij ECT wilden geven, want deze behandeling wordt normaal alleen ingezet bij volwassenen. Ik ben net zeventien geworden. Uiteindelijk vonden we een ziekenhuis dat mij toch ECT wilde geven. Daar ben ik inmiddels al even mee gestart.

Het is een hele zware behandeling. Twee keer per week onder narcose, twee keer per week een epileptisch insult. Op de dag van een sessie ECT heb ik barstende hoofdpijn, van de stroomstoten die ze toedienen. De dagen na zo'n ECT-behandeling heb ik enorme spierpijn. Als dit dan nét weg is, dan heb ik weer de volgende sessie.

Het valt me erg zwaar. Ik merk tot nu toe geen effect. Ook de mensen om mij heen merken nog geen verschil. Dat is erg jammer. Hopelijk gaat het effect nog komen. Ik hoop het zó erg, want dit leven is geen leven te noemen om eerlijk te zijn.

Als mijn depressie door deze behandeling minder erg wordt, of zelfs verdwijnt, dan komt er eindelijk ruimte voor intensieve behandeling voor de onderliggende problemen (een complexe PTSS). Ik kan alleen maar hopen dat het gaat helpen. Ik geef niet zomaar op.