Sinds de tijd dat ik zelf rondsnuffel op proud2Bme heb ik al ongelofelijk veel blogs voorbij zien komen waarin ik mijzelf enorm tegen kwam. Dat was soms lastig, confronterend en het liefst wilde ik hard weglopen van de waarheid. De openhartige verhalen die ik lees op de site, geven mij het gevoel dat ik niet alleen ben. Regelmatig probeert de eetstoornis mij wijs te maken dat ik alleen sta in mijn problemen en dat andere mensen het raar of aanstellerij vinden. Die gedachte maakt het onwijs moeilijk om over de eetstoornis te praten, terwijl juist dat zo belangrijk is om problemen met eten te (h)erkennen en uiteindelijk te overwinnen.

Niet zo heel lang geleden, het moment dat het nieuwe schooljaar in de startblokken stond, had ik echt behoefte aan herkenning, aan de woorden: ‘Je bent niet alleen.' Ik had een belangrijke en ingrijpende beslissing genomen. Er was geen weg meer terug. Ik stopte met mijn studie. Definitief.

Die mededeling sloeg in als een bom. Mijn omgeving reageerde overdonderd; iedereen was compleet verrast. "Jij? Ben jij gestopt met je studie? Waarom? Het ging zo goed! Je had het zo naar je zin!" De reacties deden mij pijn. Zagen ze dan niet dat het slecht met mij ging? Opnieuw kreeg ik het gevoel dat ik er alleen voor stond. Het negatieve commentaar wat ik kreeg op mijn keuze, maakte mij onzeker. Deed ik er wel goed aan om te stoppen met mijn studie? Ik zocht naar bevestiging dat ik er wel goed aan had gedaan, maar er was niemand die mij die bevestiging kon geven. Achteraf gezien logisch, ik gaf gewoonweg niemand de kans om mij te bevestigen in mijn keuze, omdat ik niet praatte.

Niemand wist dat het slecht met mij ging, omdat ik aangaf dat alles goed ging. Niemand wist dat ik behoefte had aan herkenning, bevestiging en de woorden: ‘Je bent niet alleen.', omdat ik het niet zei. De eetstoornis was mijn manier van communiceren. Het was mijn weg om te zeggen: "Help mij alsjeblieft!"

Door eerlijk te zijn tegen mijn omgeving, heb ik mij kwetsbaar opgesteld en andere mensen de kans gegeven om mij te bemoedigen en te steunen nu ik een jaartje aan mijzelf denk. Ik heb gemerkt dat mensen het wel begrijpen als ik vertel dat mijn studie op dit moment even niet haalbaar is. Als ik eerlijk de reden aangeef, vinden ze het zelfs vaak dapper!

Stoppen of tijdelijk een pauze inlassen in je studie, opleiding of werk is een keuze die je niet zomaar maakt. Deze keuze maken geeft aan dat jij je problemen erkent en belangrijker nog: je wilt die problemen aanpakken. Je wilt ervoor vechten! Misschien maakt dat de keuze om te stoppen met je studie juist wel zo eng. Met dat je deze keuze maakt, kies je tegen de eetstoornis. Terwijl je de eetstoornis jouw vertrouwde, veilige basis is. Je gaat je hele leven radicaal omgooien en je bent bang dat het je misschien niet lukt. Je durft niet. Je bent bang voor het echte leven. Wat als je straks geen eetstoornis meer hebt? Wie kan garanderen dat je leven dan echt beter wordt?

Ik bedoel hier niet mee te zeggen dat iedereen zijn hele leven op pauze moet zetten te vechten tegen de eetstoornis. Wel denk ik dat het goed is om je te kunnen focussen op je doel, namelijk genezen! Genezen doe je niet zomaar en vergt veel tijd en energie.

Op dit moment staat mijn hele studiejaar in het teken van genezen van mijn eetstoornis. Ik geloof echt dat je kunt genezen van een eetstoornis. Voor 100%. De dromen over een mooi leven, ooit, houden mij staande. Stel dat ik straks weer mijn studie op kan pakken? Stel dat ik op kamers kan gaan wonen? Stel dat ik kan gaan genieten van feestjes en lol kan maken? Deze hoop voor de toekomst geven mij wel de bevestiging dat ik er goed aan heb gedaan om er een jaartje tussen uit te gaan.

Ik heb nog steeds enorm de behoefte aan bevestiging, complimentjes, knuffels, bemoedigende woordjes... Inmiddels weet ik de reden daarvan: met al die complimentjes probeer ik mijn lage zelfbeeld te compenseren. Een complimentje of knuffel is fijn, maar er afhankelijk van zijn is absoluut niet gezond.

Ik wil voor mijzelf gaan leven en proud2Bme helpt mij daarbij. Ik vind het echt te gek dat ik nu blogs mag schrijven en ik hoop dat jij er wat aan hebt.

Zou jij stoppen met je studie om te genezen van je eetstoornis?