Spijt van zelfbeschadiging
Op het dieptepunt van mijn depressie had ik geen idee hoe ik met mijn gevoelens om moest gaan. Ik voelde van binnen zoveel pijn en verdriet, maar had geen idee hoe ik dit moest uiten en wist niet hoe ik hier met iemand over moest praten. Toen dit op een avond zo erg opliep, beschadigde ik mezelf voor het eerst. Heel even luchtte dit op en ik beloofde mezelf dat dit de eerste en laatste keer was. Op dat moment had ik geen idee dat ik dat nog heel vaak tegen mezelf zou gaan zeggen en wat de gevolgen hiervan waren op lange termijn.
Ik beschadigde mezelf regelmatig in die tijd. Het werd bijna een gewoonte op de momenten dat ik me slecht voelde, hoewel ik heel goed wist dat het niet normaal was. Ik probeerde het daarom altijd stiekem te doen en zoveel mogelijk geheim te houden. Op dat moment dacht ik eigenlijk weinig na over het feit dat ik hier later littekens aan over zou houden die de rest van mijn leven zichtbaar zouden blijven.
Het gevolg hiervan is dat ik intussen, een aantal jaren later, op verschillende plekken op mijn lichaam dus wel littekens heb. Veel littekens zijn gelukkig vervaagd tot enkel lichte witte lijnen. Anderen zijn meer zichtbaar. Voor mij maakt dit het weleens lastig om in de zomer korte broeken te dragen of een bikini aan te trekken. Ik heb bijvoorbeeld littekens op mijn bovenbenen, wat best een aparte plek is en waar ik me voor schaam. Hoewel ze door de jaren heen verder wegtrekken, zie ik ze nog steeds elke dag en hierdoor let ik er misschien ook meer op dan een ander. Om die reden zullen anderen mij ook niet zo snel in een hip shortje zien of een kort jurkje.
Soms lees ik dat mensen hun littekens als het ware met trots dragen, omdat het laat zien dat ze een strijd hebben moet bevechten met zichzelf en dat ze daar sterk uit zijn gekomen. Als ik mijn littekens zie, voel ik enkel verdriet. Zelfs als ik naar mijn linkerarm kijk, een plek waar alleen nog wat lichte witte lijnen te zien zijn, is dit voor mij een pijnlijke confrontatie met de harde realiteit: ik ben niet mijn littekens maar ze zijn wel een onderdeel van mij. Als het zou kunnen, dan zou ik de tijd terug draaien en op een andere manier met mijn emoties om willen gaan. De witte lijnen op mijn lijf laten letterlijk de pijn zien die ik jarenlang gevoeld heb. De pijn heb ik grotendeels overwonnen, maar de littekens blijven zichtbaar.
Aan de andere kant kan ik ook zien dat de littekens steeds vager worden waardoor ik me ieder jaar weer realiseer hoeveel gezonder ik nu ben en hoe veel beter ik nu om kan gaan met pijn en verdriet in tegenstelling tot toen. Mijn witte huid is wat dat betreft voordelig, ze vallen hierdoor een stuk minder op. Een vriendin van mij zei laatst zelfs dat ze het eigenlijk alleen zag als ze er erg op ging letten, maar niet als ze gewoon snel keek.
Desalniettemin zullen de gevolgen altijd een beetje zichtbaar blijven, in ieder geval wel voor mij. Dit doet pijn, maar is nu eenmaal wat het is. Ik zie het al als ik onder de douche sta, mijn benen scheer of me even snel omkleed. Dagelijks komt het meerdere keren terug en kan ik er niet omheen. Accepteren dat die littekens er zijn, in welke vorm dan ook, is daarom ontzettend belangrijk maar gaat natuurlijk niet vanzelf.
Mij helpt het vooral om me te bedenken dat het nooit opnieuw gaat gebeuren. Ik vind het naar dat het is gebeurd en dat ik dit mezelf en mijn lichaam aan heb gedaan. Ik heb dat nooit verdiend, al dacht ik toen van wel. Mijn lichaam is er altijd voor mij geweest, ondanks dat ik het zoveel pijn deed en er slecht voor zorgde. Ik kan niets meer aan toen veranderen of iets doen om het allemaal goed te maken, maar ik kan er wel voor zorgen dat het verleden zich wat dat betreft nooit meer gaat herhalen. Dat komt voor mij het meest in de buurt van acceptatie.
Als jij jezelf nu beschadigt, bedenk je dan dat je over tien, twintig of dertig jaar misschien wel heel anders in het leven staat en dat dit dan heel ver van je af staat. Het zou zonde zijn als je dan, net als ik nu, iedere dag geconfronteerd moet worden met een verleden dat je eigenlijk graag zou willen afsluiten. Je hebt de keuze om er vandaag mee te stoppen.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ik kan me inbeelden dat mensen veel spijt hebben van die littekens.... :(
Sorry als dit misschien helemaal niets met dit blog te maken heeft.
Veel mensen in mijn omgeving weten ook niet dat ik die litttekens heb, zelfs mijn ouders en broer niet.
Helaas niet. Voor veel mensen is zelfbeschadigen een verslaving waar je niet zomaar van af komt. Het is niet zomaar een gewoonte, het is echt een verslaving.
Toch denk ik dat mensen over het algemeen te zwaar denken over zelfbeschadiging. Het lijkt vaak ernstiger dan dat het is. Lichte littekens zijn bijvoorbeeld niet altijd blijvend, omdat ze zo erg vervagen dat ze (bijna) niet meer te zien zijn. Het achterliggende probleem is wél ernstig en daar moet de aandacht naar uit gaan.
@Jimmy : wow, ik kan het niet beter zeggen! Helemaal wat ik denk
Maar ik ontwijk het niet meer.
Het is ontzettend lastig en eng, maar in de zomer draag ik korte jurkjes of rokjes en korte mouwen.
Ik ben er niet trots op, op de littekens. Ik ben wel heel trots op het feit dat ik het niet meer doe en die tijd achter me ligt, want dat was niet makkelijk om te bereiken.
En bovendien heb ik gemerkt dat veel mensen er niet op letten, en als het ze wel opvalt ze vaak iemand kennen of het zelf zijn die het ook doet/deed. Zo kunnen er hele waardevolle gesprekken ontstaan :)
Tegenwoordig doet het me ontzettend veel pijn om naar mijn lichaam te kijken op dit gebied. Ik ben al eens bij een plastisch chirurg geweest om te kijken of er iets aan te doen is en dat traject wil ik graag starten. Verdwijnen zullen ze nooit, maar ik ben tevreden als ze er wat minder heftig uitzien. Er zijn opties, maar ook dat zal zwaar worden. Ik ben in elk geval blij dat ze op een plek zitten die vrij makkelijk te verbergen is, maar ik weet niet wanneer ik weer een bikini aan zal durven.
Inmiddels ben ik ruim anderhalf jaar gestopt en hoewel ik nog dagelijks drang heb, wil ik hier nooit meer in terugvallen. Ik wil dit vooral af kunnen sluiten en een onderdeel van mijn verleden laten zijn en niet van mijn toekomst.
Bij mensen die ik ken en die mij dus ook kennen schaam ik me er zelfs niet meer voor.
In nieuwe situaties met onbekende mensen wil ik nog wel eens mijn mouwen weer naar beneden trekken of mijn jas aan houden, maar dat is meer omdat ik geen zin heb in vragen dan dat ik me ervoor schaam.
Als ik dit zo lees ben ik wel blij dat ik er zo "makkelijk" mee om kan gaan.
Hoe ik dat doe... geen idee.
Just dont think about it :)
Nogmaals ik ben niet trots, maar ik ben blij dat ik er gewoon nog ben. Ik leef nog.
Ik heb op armen en benen littekens, al ben ik al tien jaar gestopt met ZB.
Voor mij zijn de littekens juist een teken dat ik ben waar ik nu ben.
Want ze zijn wit en oud en een mooi teken dat ik nu ergens heel anders ben dan toen!
Schaam je niet, toen wist je niet hoe je met je nare gevoelens om moest gaan maar er komt een dag dat je dat wel kan!
Jouw littekens zijn de battle scars van een gevecht wat je gevoerd hebt, en wat je overwonnen hebt (of nog gaat overwinnen).
Als je die wegstopt, is het dan niet net of je dat hele deel van jezelf wegstopt?
Maar heeft dat deel van je je niet ook gemaakt tot wie je nu bent?
Even wat gedachten die op de late avond bij me opkwamen 😀
Ik droeg ook I. De tijd dat ik sneed al korte mouwen, omdat ik van mening was dat iedereen recht heeft op korte mouwen als het warm is.
Dat je aan mij kon zien dat ik het moeilijk had, nu ja, er zijn zoveel mensen die het ook moeilijk hebben en waaraan je niets ziet, die hebben toch ook recht op korte mouwen?
Waarom ik dan niet? Omdat je toevallig aan mij kunt zien dat ik ziek ben? Mag iemand met ernstig ondergewicht dan ook geen korte mouwen?
Schaam je niet omdat je het moeilijk hebt! Niemand kiest om te beginnen met zelfbeschadiging. Altijd is er een oorzaak, en heb je het gevoel dat je geen andere kant op kunt.
Ja, soms zul je mensen tegenkomen die je erop (ver) oordelen. Maar de meeste mensen zie je nooit weer. En soms kunnen er hele mooie verhalen ontstaan.
Zo had ik ooit een heel gesprek aan de bar met een jongen die snijden zó stom vond. Tor ik het vergeleek met een situatie waarin z'n vriendin het zomaar uitmaakte en hij op een muur zou inbreuken met z'n vuist. Ja, maar das geen zelfbeschadiging! Zei hij.
Nou, dus wel. Het principe van destructie is hetzelfde.
Dat gesprek was er nooit geweest als ik lange mouwen had gedragen. ..
Voor mij heeft het niets te maken met "recht hebben op het dragen van korte mouwen" en het is ook niet zo dat ik de hele tijd bezig ben met wat andere mensen ervan zouden vinden als ze mijn littekens zouden zien.
Ik voel me met m'n armen bedekt gewoon zoveel meer op m'n gemak. Ik ben me zo ontzettend bewust van mezelf als ik met blote armen loop, dat ik me niet eens kan concentreren op waar ik eigenlijk mee bezig ben op dat moment (winkelen bijvoorbeeld).
Ik zou korte mouwen willen dragen als het heel warm is (en natuurlijk heb ik daar ook "recht op" en vind ik niet dat ik het persee MOET bedekken) maar ik voel me er te ongemakkelijk bij om het ook daadwerkelijk te doen.
En nu ben ik op het punt beland dat het me echt in de weg zit. De mensen om mij heen hoeven niet allemaal meer te weten wat er vroeger heeft gespeeld, als alleen een groepje mensen dichtbij het weet, dan is dat genoeg. Ik wil werken met kinderen, ik wil mensen een goed voorbeeld geven. Voor mezelf heb ik er vrede mee, maar ik zou willen dat het voor anderen niet zo zichtbaar was.
Dus voor wie dit leest, maar nog niet geloven kan in dat later. Het komt, het komt echt. Het moment dat je leven en je ontmoetingen niet meer draaien om je problemen, en je zou willen dat je het nu anders had gedaan.
Dus wees lief en zacht voor jezelf, en vraag je af wat je zou willen dat jouw dochter (of zoon) later zou doen, als deze in jouw schoenen stond. En wat voor voorbeeld je dan voor hen wilt zijn.
wie wil er nu nieuwe littekens, gehecht worden aders (perrongeluk) raken.
niemand wilt dit,
dus doe een goede poging om te stoppen.
laat het niet zo ver komen, als bij mij.
ik heb aan mijn groep gevraagd of ze mij willen helpen en dat willen ze.
liefs, renske
Ik heb er zo veel trammalant mee gehad. Een hele hele nare ervaring die ik nooit meer ga vergeten.
Ik tril er nog van als ik dit schrijf.