Na in totaal vijftien jaar anorexia nervosa gehad te hebben, en uitbehandeld te zijn geweest, ben ik uiteindelijk toch genezen. Dankzij goede hulp. Ik heb nu zes jaar geen eetstoornis meer. En ik vind het leven een heel stuk fijner zonder calorieën tellen, dwangmatig bewegen, uithongeren en compenseren. Ik heb echter nog wel complexe PTSS én: een 'depressieve stoornis (ernstig), met recidiverende episodes'.

Op mijn veertiende had ik mijn eerste (gediagnosticeerde) depressie. Maar volgens mij begon het al op mijn tiende, alleen is het niet als zodanig (h)erkend. Ik ben nu 33 jaar en heb helaas al vele depressies achter de rug. Waarschijnlijk ben ik er gevoelig voor. Genetisch zal er ook een component spelen, want in mijn familie hebben veel mensen een depressie of andere psychische problematiek. Het zijn depressies die allesverslindend zijn. Niet kunnen studeren/werken, enorm somber en uitgeput zijn, niets meer leuk vinden en je nergens meer echt toe kunnen zetten. Sociaal netwerk op een laag pitje, en me in mezelf keren.

bron foto

Ook nu heb ik een depressie. Maar dit keer is het anders dan ik gewend ben: waar ik voorheen geen veranderde eetlust had tijdens een depressie, had ik nu een afkeer van eten en drinken. En niet zo’n klein beetje ook. Mijn depressie is in november 2022 begonnen, maar gedurende de maand januari zakte ik steeds verder weg. Ik ben op een bepaald punt begonnen met nutridrink ter aanvulling, omdat ik zelf ook wel doorhad dat ik veel te weinig binnenkreeg. Helaas was er in de eerste week van februari een forse trigger van mijn CPTSS. Dat heeft ertoe geleid dat ik pas echt verzoop in mijn depressie en helemaal stopte met eten en drinken. Ik heb een maand lang op nutridrink geleefd, maar zelfs daarvan lukte het me niet om voldoende te nemen. Mensen om me heen waren heel erg bezorgd. Ze vonden me er slecht uitzien. Zelfs mijn behandelaar werd wanhopig, omdat ze nog geen klein kopje koffie bij me naar binnen kreeg, hoe hard ze ook probeerde. Op mijn beurt was ik de nutridrink helemaal zat. Elke dag vechten om wat naar binnen te krijgen. Wetende dat het lang niet genoeg was. En elke dag verder verzwakken, waardoor mijn depressie nóg meer ruimte kreeg. Maar ik had het opgegeven, geloofde niet meer in herstel en van daaruit had ik ook totaal geen motivatie meer om me in te zetten om nutridrink binnen te krijgen, laat staan normaal eten en drinken.

In de eerste week van maart, ik had toen al 4 maanden depressie 'erop zitten', kwam het voorstel: sondevoeding. In februari was dit ook al aangeboden, dat heb ik afgewezen. Ik wilde er niets van weten. Sondevoeding is toch voor mensen met kanker of mensen met extreem ondergewicht? Ik woog mezelf vrijwel niet, omdat dat altijd een gevoelig punt is gebleven, maar ik wist wel dat ik een gezond gewicht had, ik zat aan de bovenkant van de marge. Ik had dan toch genoeg reserves? En kanker heb ik ook niet.

Dit heb ik een maand vol weten te houden. Ondertussen viel ik hard af, wat ik merkte aan het feit dat ik kleinere broekmaten nodig had. Mijn huid werd dof en rimpelig, mijn nagels braken af, mijn haar viel uit, ik werd niet meer ongesteld en ik plaste vrijwel niet meer. Mijn nieren sloten zich af: het weinige vocht wat erin kwam door de nutridrink, moest erin blijven. Verder werd ik onwijs suf, want aan het einde van de maand was ik uitgedroogd en ondervoed. Maar alsnog vond ik het allemaal wel meevallen en ik snapte niet waarom mijn omgeving zo bezorgd was. Dat is ook iets wat een depressie met je kan doen, denk ik. Niet alleen bij een eetstoornis kunnen mensen een slecht ziekte-inzicht hebben, een depressie bijvoorbeeld kan dat ook doen. Ik riep zelfs dat ik helemaal geen depressie had, vond het maar onzin. Omdat ik me goed beter voor kan doen dan ik ben, lieten mijn behandelaren me elke twee weken een depressie-vragenlijst invullen om te kijken hoe erg mijn depressie was. Mijn score werd steeds hoger en in februari kon het eigenlijk niet meer hoger. Het ging heel slecht met me. Ik was gevoelloos door de uitdroging en de ondervoeding, maar alsnog vond ikzelf dat er weinig aan de hand was.

Anderhalve week geleden is me opnieuw sondevoeding aangeboden. Mijn omgeving was ondertussen wanhopig en mijn behandelaren wisten het ook niet meer. Ditmaal heb ik de sondevoeding geaccepteerd, omdat ik helemaal op was. Ik kon écht niet meer. Ik sliep hele lange nachten, en viel overdag ook nog telkens uit het niets in slaap van uitputting, ondervoeding en uitdroging. Sondevoeding vond ik afschuwelijk spannend. Tijdens mijn jaren met anorexia heb ik sondevoeding altijd weten te voorkomen (of geweigerd), maar nu ging ik deze angst toch aan. Ik zocht op Proud2Bme naar blogs over sondevoeding, maar ik kwam vooral verhalen tegen van meisjes met anorexia die bijna dood waren en daarom sondevoeding kregen, al dan niet gedwongen. Horror-verhalen. Dat is de reden geweest dat ik deze blog wilde schrijven: want sondevoeding hoeft niet altijd horror te zijn.

Het inbrengen van de neus-maagsonde is geen feestje, maar is het beste te vergelijken met een PCR-test voor Covid19. Het duurt alleen wat langer. Vanuit mijn werk als verpleegkundige wist ik wat ik kon verwachten. Wel vreemd: normaal gesproken was ik degene die sondes inbracht, nu kreeg ik zelf een sonde.

Mijn omgeving was heel erg blij dat ik de sonde toeliet, want ze maakten zich echt heel erg veel zorgen. Ik had immers in feite al last van orgaanfalen, want mijn nieren hielden er mee op. Na een paar dagen sondevoeding begon ik op te knappen. Ik kwam erachter dat ik geen last had van de sonde: geen drukplekken, geen pijnlijke neus of keel, geen buikpijn. Maar ik was wel de misselijkheid, het opgeblazen gevoel, en de sufheid kwijt. Ik krijg continu sondevoeding toegediend via een pomp, dat is voor mij de beste optie omdat ik dan niet misselijk word. Ik krijg 100 procent van mijn benodigde energie en voedingsstoffen binnen via de sondevoeding. Daarnaast drink ik nog wel wat. Niet veel, maar alles wat er extra in komt is een bonus. Het was duidelijk te merken en te zien: mijn lichaam had dit hard nodig. Na een paar dagen begonnen mijn nieren weer te functioneren: ik plaste weer. In het begin stonk dat enorm, mijn lichaam was alle opgebouwde afvalstoffen aan het lozen. Mijn bloeddruk klom weer naar normale waarden, mijn rust-hartslag was niet meer zo laag. Ik sliep minder overdag, ik was niet suf meer, ik had weer kleur in mijn gezicht en mijn huid werd weer normaal.

Echter, wat mij het meest heeft verbaasd, is hoeveel ruimte ik in mijn hoofd kreeg. Ik hoefde geen energie te steken in het binnenkrijgen van eten, drinken of nutri’s. Dat gevecht was weg, want de sonde nam dat van mij over. Dit gaf mij zo’n enorm stuk rust dat ik daardoor ook beter uit kon rusten. Kreeg meer energie en had niet meer de hele dag strijd met mijn lichaam dat zich verzette tegen eten en drinken. Ik zit nu nog steeds aan de sondevoeding, en ik ben er heel erg blij mee: 1 ding minder om tegen te vechten. De energie die ik daarmee overhoud, kan ik nu inzetten om tegen mijn depressie te vechten.

Sondevoeding kan bij meer ziekten helpen. Ook bij depressie. Dus mocht je zelf ooit voor de keuze staan of je je laat ondersteunen door sondevoeding: weet dat het enorm kan helpen. Het is voor mij de beslissing geweest die de vicieuze cirkel naar beneden heeft doen stoppen. Ja, ik ben nog ernstig depressief, maar omdat ik niet meer ondervoed en uitgedroogd ben, kunnen mijn behandelaren me beter behandelen. Een van mijn behandelaren zei zelfs: "Als je zo door was gegaan had je niet veel langer meer geleefd, en we kunnen je niet helpen als je sterft aan uitdroging en ondervoeding. Dus ook al heb je soms moeite met de sonde omdat je vindt dat je je aanstelt, het geeft ons wel de tijd om je te helpen, want de sondevoeding houdt je in leven."

Ik weet nog niet hoelang ik aan de sonde moet blijven, ik probeer het per dag te bekijken. Voor nu is dat genoeg, de rest komt later wel. Ik mag nu eerst uitrusten en aansterken.