Vandaag is het een jaar geleden, een jaar geleden alweer dat ik me meldde in het ziekenhuis. Een jaar geleden dat ik daar helemaal alleen stond met mijn koffertje, omdat mijn straffende kant in mij vond dat ik het verdiende om alleen te moeten gaan. Een jaar geleden dat ik besloot dat het gevecht klinisch misschien beter te doen was. Ik had het idee dat het dan makkelijker zou zijn...

Het was met vlagen heel zwaar... als ik stappen moest maken die ik echt moeilijk vond, als mijn eetstoornis echt opspeelde en vond dat bepaalde dingen niet konden. Maar wat heb ik het ook als prettig ervaren dat ik kon eten, moest eten en als mijn eetstoornis moeilijk ging doen, ik kon terugvallen op mensen die wisten waar de eetstoornis gebruik van maakte. Die de harde woorden van de eetstoornis minder zwaar en minder belangrijk konden maken.

Ik vond het zo fijn dat er groepsgenoten waren die me soms gewoon even een knuffel konden geven, omdat ze wisten dat ik net iets heel moeilijks had gedaan. Mensen die geen eetstoornis hebben snappen de angsten soms gewoon niet... snappen niet dat het als een overwinning kan voelen als je voor het eerst in jaren hagelslag op je boterham eet en durft te eten. Die knuffel was soms zo welkom en zo fijn! Fijn dat je mocht aankloppen aan een deur van een kantoor omdat je het moeilijk hebt en dat je dan gewoon aangehoord word.

Nu ben ik weer thuis. Kom ik een keer per week bij de hoofdbehandelaar en een keer in de week bij een bewegingstherapeute en moet ik het voor de rest zelf doen. Zelf mijn eten opscheppen, zelf er op letten dat ik geen eetmoment oversla, zelf er op letten dat de eetstoornis het niet overneemt. De strijd is moeilijk, zeker als aan de buitenkant niet meer zo zichtbaar is dat er een eetstoornis speelt.

Ik mis de momenten in de opname, in de dagbehandeling als er even wat verantwoordelijkheid uit je handen word genomen. Een van mn groepsgenootje heeft zich opnieuw laten opnemen om nogmaals de strijd aan te gaan, super knap van haar! Nogmaals er tegen in gaan. Stiekem ben ik ook wel een beetje jaloers... Ik heb het met vlagen nog steeds heel moeilijk, maar moet er thuis een weg in vinden. Deze jaloezie is uiteraard compleet ongepast, maar is iets wat ik wel voel.

Nu zit ik thuis op de bank, met mijn gezinnetje om me heen en geniet ik van hun aanwezigheid, hun knuffels en liefde. Het gevecht is nog niet voorbij, maar ik moet het nu zelf doen. Ik mag huilen, boos zijn, me radeloos voelen, maar opgeven is geen optie. Ik moet door. Ik vind het eng, maar terug is geen optie!

Hier vind je alle blogs van Britt van haar afgelopen jaar. Foto's: Unsplash