Snijden om niet te voelen
Iedere dag weer die onrust, iedere dag weer dat verdriet. Je hebt geen idee wat er met je aan de hand is, waarom je je telkens zo naar voelt. Waarom voel je je niet gewoon zoals zoveel andere meiden die je kent? Die lijken allemaal onbezorgd en vrolijk door het leven te wandelen. Als je samen met anderen bent, gaat het wel, maar zodra je alleen bent, keren de negatieve gevoelens terug.
Ben je depressief? Heb je andere problemen? Stel je je aan? Je hebt geen idee. Wist je maar wat er aan de hand was, kon je het maar een naam geven, dan kon je er iets mee doen. Dan kon je hulp vragen of in ieder geval uitzoeken wat je er zelf aan kan doen.
Je kijkt regelmatig rond op internet, herkent bepaalde kenmerken van een depressie, maar voelt je lang niet altijd zo. Misschien fake jij de boel wel voor aandacht? Gek word je ervan. Je weet gewoon niet meer wat je met jezelf aan moet.
Op een dag kom je in een boek, op internet of op tv het begrip zelfbeschadiging tegen. Het klinkt best gestoord, maar toch intrigeert het je. Je kijkt verder, ziet dat het o.a. wordt gedaan om de pijn van binnen niet te hoeven voelen en je vraagt je af of dit ook bij jou zou helpen. Heb ik pijn van binnen dan? Eigenlijk heb je geen flauw benul. Het enige dat je weet is dat je niet gelukkig bent en je je regelmatig heel naar voelt. Zou dit een goede tijdelijke oplossing zijn?
Die avond pak je iets uit de badkamerkast. Zal ik het gewoon proberen? Je doet de deur van de badkamer op slot en dan heel snel haal je een paar keer met het voorwerp over je arm. AU! Rode krassen vormen zich op je arm. Je gooit van schrik het voorwerp snel terug en haast je naar je kamer. OH MIJN GOD, wat heb ik nu gedaan!? Ik ben echt gek! Je schaamt je kapot. De schrammen op je armen branden. Was dit nou zo fijn? vraag je jezelf af. Je snapt er weinig van. Snel wissel je jouw t-shirtje in voor een trui met lange mouwen. Dit mag niemand te weten komen, dit is echt gestoord gedrag!
De volgende dag begrijp je niet hoe je zo raar hebt kunnen zijn. Je schaamt je nog steeds en gaat met dit geheim door je hoofd cirkelend naar school. Je voelt je nog meer 'anders' dan de rest van de klas, dan normaal... Tegen het einde van de middag zit je nog steeds met het voorval in je hoofd. Zal je het vanavond nog een keer proberen? Ergens voelt het ook wel fijn dit geheim bij je te hebben, bovendien zorgt het ervoor dat je minder bezig bent met de andere 'onverklaarbare' nare gevoelens.
Die avond herhaalt zich het voorval. Vele avonden volgen. Het snijden wordt een obsessie en gaat van kwaad tot erger.
De sneden worden dieper, de littekens worden meer zichtbaar. Het is op een gegeven moment onmogelijk om nog met korte mouwen rond te lopen. Aan de ene kant maakt het je niets uit, maar aan de andere kant vind je het heel onprettig. De zomer nadert immers en iedereen zal binnenkort rondwandelen in shirtjes en jurkjes.
Eigenlijk heeft het snijden weinig opgelost. Even was het fijn iets van jezelf te hebben, een afleiding te hebben van al je andere negatieve gevoelens, maar nu is het eigenlijk vooral schaamtevol en onhandig. Je voelde je al minder waard dan al je vriendinnen en dat is nu alleen nog maar erger geworden. Waarom kan je niet zo zijn als dat knappe blonde meisje met dat vrouwelijke lichaam, die zoveel vriendinnen heeft? De afstand van jou tot haar is er hierdoor alleen maar groter op geworden.
Soms zou je willen dat mensen jouw littekens ontdekten. Dit is het enige waaraan mensen kunnen zien dat het niet goed met je gaat. Erover praten, kan je simpelweg niet. Heb je misschien nooit geleerd en durf je ook gewoonweg niet. Die littekens zijn het enige 'te benoemen' probleem wat je hebt. Soms zou je willen dat iemand zei dat je een depressie had of zou je willen dat je een eetstoornis als anorexia had, dat had je tenminste een reden om je zo naar te voelen, dan had je tenminste een reden om hulp te vragen en krijgen. Dan wist je tenminste dat je je niet aanstelde.
Naar het strand gaan is er niet meer bij. Je omkleden voor gym in de gezamenlijke kleedruimte is er niet meer bij. Sporten in t-shirtjes met korte mouwen is het niet meer bij. Je samen met vriendinnen omkleden voor een avondje uit ....is er niet meer bij.
Je begint je steeds meer terug te trekken en je krijgt meer en meer een hekel aan jezelf. Dit zorgt er weer voor dat je jezelf nog meer pijn gaat doen. Af en toe probeer je ermee te stoppen, maar dan blijft het in je hoofd rondspoken en voel je je extra leeg en eenzaam. Het is makkelijker om er maar gewoon mee door te gaan. Zal je leven ooit nog leuk worden? Zal het ooit nog beter worden?
Net op het moment dat je het niet had verwacht worden de littekens ontdekt door iemand. Je schaamt je kapot, maar bent aan de andere kant blij dat jouw geheim eindelijk niet meer alleen van jou is. Het voelt minder eenzaam en het geeft hoop. Hoop op verandering.
Maanden volgen en je komt er langzaam achter dat er veel meer negatieve gevoelens en problemen achter die littekens zitten, dan je had verwacht. De weg naar de hulpverlening die volgt is lang, de weg binnen de hulpverlening is nog langer. Nee, je bent niet zoals dat knappe blonde klasgenootje. Het feit dat je jezelf voortdurend - ten nadele van jezelf - vergeleek met anderen, zegt al veel over jouw zelfbeeld. Je bent niet zoals haar, maar je bent niet minder waardevol, leuk, interessant. Iets wat je nu nog niet kunt geloven.
Geloof het of niet, maar na een tijd werken aan jezelf, zal er een moment komen dat je terugkijkt op deze periode en dat je blij bent dat je hem hebt overwonnen. Je zal veel spijt hebben van wat je jezelf hebt aangedaan en van de littekens die hierdoor zijn ontstaan, ...want:
Je wilt niet ieder moment van een nieuwe positieve dag geconfronteerd worden met een negatief verleden. Je wilt niet als je naar de huisarts gaat je hoeven schamen omdat hij ook wel ziet hoe je aan al die littekens komt. Je wilt niet met een kleintje in je buik naar de gynaecoloog gaan en daar de blik van hem zien terwijl je met benen vol littekens naar de stoel loopt. Je wilt niet onzeker met je grote liefde naar bed gaan en je hoeven schamen voor alle littekens op je lichaam. Je wilt niet op het strand lopen en horen dat kinderen aan hun moeder vragen waar jij last van hebt. Je wilt niet met je moeder of vader naar een zwembad gaan en de pijn in hun ogen zien terwijl ze naar jouw littekens kijken. Je wilt niet op je trouwdag een jurk met lange mouwen hoeven dragen. Je wilt niet in de zomer dag in dag uit geconfronteerd worden met je verleden... je wilt dit niet. Echt niet.
Begin er niet aan of stop er nu mee.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Vooral dat laatste stukje, als je er nu zo over nadenkt..
Ik ben er nu all een paar maanden mee gestopt , maar ik heb nog steeds hele duidelijke littekens van het snijden en heb er zo'n spijt van :(
Elke keer vragen mense er weer na en moet ik weer een nieuw smoesje verzinne -_-
Begin er dus echt NOOIT aan !
Spijt heb ik wel ja, dat ik dit mijn lichaam heb kunnen aandoen - dus inderdaad, doe het niet! Ieder lichaam is het waard respectvol te worden behandeld. En als anderen dat niet doen, doe het dan tenminste zelf.
Ik heb een vorm van autisme en om om te gaan met emoties doe ik mezelf pijn. Eigenlijk al mijn hele leven dus...
Maar sinds de laatste vijf jaar is het echt zelfbeschadiging te noemen en heeft het ook andere oorzaken..
Aangezien het al zo lang bezig is, lijkt het zo onbereikbaar om er ooit vanaf te komen..
die kwam wel even binnen
Ik heb meer dan 6 jaar aan am gedaan, maar nu ben ik al een aantal maanden gestopt, waar ik echt trots op ben! Soms komt het weer even in me op, maar ik weet dat het geen oplossing is.
Ik ben al jaren geleden gestopt, en hoewel ik soms nog wel de drang heb doe ik het echt nooit meer. Ik kan oprecht zeggen dat van alle dingen die ik ooit in mijn leven gedaan heb, dit het enige is waar ik echt spijt van heb.
Dat lijstje onderin is precies wat ik vaak voel. Ben je eindelijk weer blij genoeg met je leven en vrienden om weer samen te gaan zwemmen, en jij moet als enige nadenken over wat voor kleding je aan doet, of dat het nooit opvalt dat je altijd lange mouwtjes draagt, tot je het een keer vergeten bent, en onnadenkend je vest uittrekt.
Het hoort bij me, ik kan er nu mee omgaan, en mijn echte vrienden kan ik wel uitleggen dat dit mijn verleden is, maar ik zal nooit meer mooie ongerepte huid terug krijgen.
Echt wauw voortaan lees ik dit eerst voordat ik wil gaan snijden..
Ik ben al wel gestopt en het gaat al heel stuk beter. Alleen die liktekens..
maar iid genoeg redenen om te stoppen..
dus nog maar even door knokken
Ik ben er dik 2 jaar geleden mee begonnen, toen deed ik het (bijna dagelijks). Nu doe ik het af en toe nog, hooguit 1 keer per maand, maar het blijft een gevecht. Ik hoop er ooit nog vanaf te kunnen komen, vooral omdat ik me niet nog meer wil samen dan ik nu al doe.
precies ook om niks te voelen.. de littekens zijn nog duidelijk zichtbaar..
en inderdaad ik word er mee geconfronteerd.. toch heb ik het laatste jaar het lef gehad om met korte mouwen te lopen, en probeer ik bij een moeilijk moment niet terug te vallen in mijn oude gedrag.. toch is het iets wat moeilijk en een zwak punt van mij blijft.. Maar goed dat het hier bespreekbaar word gemaakt..
ik ben nu bijna een half jaar gestop, soms heb ik het nog moeiljk, maar ode het niet meer en nu komt het besef van wat ik heb gedaan, ik smeer me nu dagelijks in met allerlei zalfjes om die littekens maar zo veel mogelijk te laten vervagen, maar het werkt niet echt, ze blijven rood momenteel, oudere zijn wel al wit, maar vallen erg op :(
ik hoop dat alles deze zomer is genezen en dat ik me erover an zetten en voor het eerst in 4 jaar weer een t-shirt met lange mouwen aan zou kunnen.
Vooral dat laatste stukje heeft toch wel een impact gemaakt op me.
xxxxx
meiden begin er niet aan! het is verslavend en je komt er niet makkelijk vanaf! wees nou niet zo dom.. dat bespaard je een hoop ellende. probeer op een andere manier met je verdriet om te gaan, dat moet ik ook doen en het is moeilijk. maar uiteindelijk komen we er wel!
xxx veel liefs.
Dit verhaal raakt me ontzettend diep...
Bestwel moeilijk om het op deze manier te bekijken. Om eerlijk te zijn kijk ik zelf meestal alleen maar naar wat het me oplevert, maar er zijn eigenlijk veel meer negatieve gevolgen dan positieve..
omdat ik nu heel goed kan begrijpen waarom mensen ervoor te kiezen dit te doen.
Ik hoop dat diegenen hier ook veel aan zullen hebben.
xx
't Is zonde ja, maar kan er nu niets meer aan doen. Zelfacceptatie is het sleutelwoord. Net zoals het zelfacceptatie het sleutelwoord is bij een eetstoornis!
Ik moet echt met deze shit stoppen. Het is het inderdaad gewoon niet waard.
Dit had ik nu net even nodig.
Het stukje ''je wilt niet'' ga ik ophangen in mijn kamer zodat ik het niet vergeet!
Vooral het laatste stukje is heel motiverend om het niet te doen.
Hoop dat dat ook voor mij een dag
Vooral de laatste alinea van; Ik wil niet.. dat is mijn motivatie ook geweest om te stoppen, wat niet makkelijk was na 7 jaar, want het ging echt met vallen en opstaan..
Maar ben zo blij dat ik door heb gedaan, want de littekens blijven en ik heb er zo'n spijt van..
ik heb 1,5 jaar lang aan automutilatie gedaan
en ik kan nu al zeggen dat ik 2,5 maand AM-VRIJ ben !! :D
en mensen echt waar als het mij lukt kunnen jullie het allemaal !
het gaat niet in 1 keer maar als je blijft proberen kom je er ooit vanaf !
ik heb al vele terugvallen gehad maar je moet door blijven zetten !
en nu ik naar mijn arm kijk heb ik zooo veel spijt !
want sommige littekens zijn littekens voor het leven geworde :(
kwam hard binnen ;s
Ik heb ook aan AM gedaan, en ben heel blij, dat zo'n 4 jaar na dato de meeste littekens nog amper te zien zijn. Heel af en toe voel ik de behoefte nog wel, maar ik probeer (hoe moeilijk dat dan ook is) dat gevoel te delen met mijn vriend en erover te praten.
best heftig.
je krijgt er later pas echt spijt van.
dan besef je t pas en ze hebben geleik begin er nie aan of stop er mee
Inmiddels ben ik vier jaar verder. Na tijden begon ik pas te beseffen hoeveel negatieve gevolgen het had op lange termijn.
Korte mouwen draag ik al jaren niet meer. Als ik op het strand ben, draag ik lange mouwen en een lange broek. Het is jaren geleden dat ik gezwommen heb.
Het liefst zou ik dat veranderen. Daar lijkt het te laat voor. Misschien ooit...
De waarheid is het helemaal en ik ben bang en ja ik wordt er mee geconfronteerd ermee.
Mijn beste vriendin en mijn hulpverleenster's weten het.
Ben gelukkig nu bijna 28 dagen kras vrij op mijn benen en hogelijk blijf ik dat ook.
Dan kan ik verder kras vrij maken op de andere plaats.
zo begon het bij mij dus ook...
kvoelde me elendig enzo en ja kvond da op internet kheb het nog wa kunne uitstellen, maar tja volges het internet zou je er een beter gevoel van hebben ookal stond er altijd bij er komen ook littekens en het is verslavend, maar dan op een dag tja kzag egt geen andere oplosing dan dit te proberen...
nu ben ik 3 jaar mezelf aan het pijn doen
en hoe graag ik ook wil stoppen
het lukt me gewoon NIET!
ik wauw egt dat ik de klok kon terug draaien en zorgen dat die daag nooit gebeurt was.
alsof ze een kijkje hebben gehad in mijn leven... bijna alles klopt.
ik ben nu al een tijdje gestopt, maar ik voel me nu zo leeg en ellendig.
ik denk niet dat ik dit nog lang kan volhouden :(
Ik heb 2 goeie vriendinnen maar die hebben het ook al eens gedaan daar voel je je echt ook zo rot en dan is mijn zus nog depressief, mijn vader slaat me, en heb haat aan school: ja hoor, iemand in mijn klas die even door de klas roept ''omdat ze zich snijd!'' er zijn zoveel dingen, kleine dingen kunnen je ook zoveel pijn doen....
En ben verliefd op mijn lerares en ben zelf een meisje als ik op bed lig fantaseer ik altijd over haar, zij weet het ook, vind ze heel erg ze zei dat ik een heel mooi meisje ben toen voelde ik me wel wat beter.
Ik zou willen dat ze me kon troosten en me een knuffel zou geven....
Ik snij me sowieso altijd de dag voor gym dan probeer ik te zeggen: kijk naar mij ! ik hoop dat ze dan na de les me dan vraagt om te komen en dat ze dan met me gaat praten maar dat doet ze niet meer:(
Dan voel ik weer veel rotter dan ga ik me weer snijden.....
Ik wou dat iemand me kon helpen ik ga naar therapie maar dat helpt niet !
Iemand die hier op kan reageren die dit herkend ?
En laatste stukje inderdaad dat raakt me echt.
toen ben ik **mezelf beschadigd**
nu ik dit lees heb ik best wel spijt, niet dat ik me echt heb gesneden en dat zal ik ook nooit doen maar je ziet nu toch een litteken staan op me arm.
Ookal voelde het best fijn, ik wil dit nooit meer doen!
Hard, maar waar. Tranen rollen over mijn wangen.
Kon ik maar stoppen...
Doe het nu al een paar jaar, niet continu, het is me anderhalf jaar gelukt om te stoppen maar heb een terugval gehad. Als ik nieuwe mensen ontmoet ben ik altijd 'Emo' en ze hebben gelijk een beeld van me. Dit wens je niemand toe, het moet gewoon stoppen!
tranen lopen over mijn wangen omdat jij helemaal gelijk hebt!
probeer nu al paar maanden te stoppen maar het lukt me niet, het is een verslaving waar niet meer mee te stoppen valt..
mijn vriendje kwam erachter en heeft alle scherpe dingen uit huis gehaald maar dan verzin ik gwn weer iets anders hoe ik kan snijden...
begin er niet aan!! het maakt je leven en je lichaam stuk!
al vind ik dat laatse niet helemaal passend. Natuurlijk is het goed om te stoppen, maar naar mijn mening moet je stoppen omdat je het zelf wil of omdat je zelf 'door hebt dat het echt veel beter is' in ieder geval: als je er zelf helemaal achter staat dus. niet omdat andere het lelijk kunnen vinden enz enz.
maar sinds een poosje lukt het met niet zo goed meer...
ik heb idd spyt dat ik het vroeger deed en schaamte over de littkens maar waarom is die kracht zo groot op een herval??
ik wil gewoon mezelf zijn maar dat ik moeilijk ...
ik heb het 1,5 jaar gedaan het ging van kwaad tot erger. ben nu 4 maanden gestopt.sinds ik in therapie loop en een vriend heb die me helpt als ik het even moeilijk heb. soms als ik weer zo een gevoel krijg heb ik snel de behoefte maar denk ik toch weer na voor dat ik het doe. dat is heel zwaar, je hebt veel kracht nodig om te stoppen, en andere mensen zullen het toch nooit begrijpen waarom je je zo pijn doet of deed.
xx
alsof je alleen maar gaat snijden ofzo omdat je het ergens heb gezien of geprikkeld word!!! hoe het ook geschreven word maakt me boos!!
alsof het alleen maar aandacht trekkerij is!! gatverdamme!!!
Ik ben een heel positief persoon maar zij is vaak depressief en ze kan er niet echt over praten. Hoe moet ik er nou op reageren als ik zie dat ze weer gesneden heeft? Want niets dat ik doe of zeg is dan goed.
Ik ben echt gek op haar, Ik heb zelfs met de gedachte rond te lopen om t ook eens te doen om te weten hoe het is. t lijkt me alleen niet de beste oplossing.
Ik ben depressief, dat was bijna twee jaar geleden vastgesteld.
Toen bekraste ik mezelf op mijn armen met vanalles dat ik in mijn handen had; fietssleutel, papier, aardappelmesje, etc. Een stem in m'n hoofd zei dat ik mezelf moest straffen.
Mijn moeder had het ontdekt, ze zag de krassen en ik heb het haar verteld. De stem in mijn hoofd ging weg - klinkt heel raar, maar ik wil mijn familie geen pijn doen, zelfmoordplannen bleven gedachtes omdat ik mijn familie geen pijn wilde doen...
Enfin, vorig jaar zat ik meer op tumblr en daar kwam ik allerlei posts tegen over zelfbeschadiging. Het zette me aan het denken en ik was ermee begonnen.
Ik doe om mezelf te straffen, als mijn ouders boos op me zijn of als ik verdrietig ben. Alleen één vriendin weet het, maar ze weet niet wanneer ik het doe. Wel de plek, op mijn heup onder mijn onderbroek - zodat niemand iets kan zien in de zomer of tijdens het omkleden bij gym...
September 2013 ben ik ermee begonnen ik had het gelezen in een boek.
Toen mij ouders naar de winkel gingen ben ik naar mijn kamer gegaan en pakte mijn zakmes (had ik een jaar geleden gekregen op mijn verjaardag Zo blij was ik ermee.
Maar dat cadeau heeft alleen maar voor ellende en verdriet gezorgd)
Ik ging voor de spiegel staan en dacht oké nu is die innerlijke pijn voorgoed weg. maar nee nog geen 5 min later zaten er een stuk of 5 witte krassen op mijn linkerarm.
Ik voelde me geweldig.
Maar de volgende ochtend voelde ik me weer net zo als eerst.
Nog een keer dan maar dacht ik, dus ik liep naar de badkamer en deed de deur weer op slot en weer sneed ik in mijn linkerarm dit keer drukte ik ietsje harder uit 1 snee kwam een klein beetje bloed weer voelde ik me goed maar eigenlijk hielp het niets.
Ik snij mezelf nu bijna een half jaar en ik schaam me dood ik draag alleen nog maar truien en lange broeken mijn arm zit vol littekens. Ik wil even zeggen.
BEGIN HIER NIET AAN EN NEE HET IS NIET STOER HET IS VRESELIJK
EN ALS JE WEL AL SNIJD IK WEET DAT HET NIET LUKT MAAR STOP
E en eindeloze val
D e leegte wachtte me op
D romen zouden vergaan, maar
E en touw, zwart gerafeld
R edde mijn verloren leven
als je dit kunt denken of zeggen. dan kan je ook zeggen ' na een heleboel regen komteen heboel zonneachijn.
x een triest meisje.
WTF SLAAT DIT OP??? WAAROM ZOU JE UBERHAUPT JEZELF WILLEN SNIJDEN HET MAAKT JE LEVEN NOG ERGER. WAAROM GWN??? WAAROM SNIJDEN ALS JE TOCH AL J HELE LICHAAM VERPEST KUN JE NET ZO GOED DOODGAAN. WANT JE BEREIKT ER NIKS MEE ALLEEN JE DOET JEZELF PIJN. IS DAT WAT JULLIE WILLEN???????????.
Het slaat wel ergens op. Je wil nog niet dood, maar je wil iets hebben om je pijn mee te verzachten. Dan verpest je je hele lichaam maar. Als je kinderen later vragen, wat zijn die littekens? Dan kan jij zeggen, mijn medicijn tegen zelfmoord. Als je littekens hebt heb je teminste iets gedaan met je leven
*ezoek 113online en praat over je problemen in je omgeving.
Moeilijk dat je je zo rot voelt, daarom raden we je aan om hulp te zoeken, je bent hier niet alleen in en je kunt je weer gelukkig leren voelen.
Liefs Team Proud2Bme
Ik lees jullie berichten en heb het echt te doen met jullie allemaal. Ik weet niet hoe het zal lopen maar ik ga er alles aan doen om mijn kind te helpen.
Ik hoop dat jullie ook de kracht vinden om hulp te zoeken.
Het doet echt pijn om met dit soort gedachtes rond te lopen en het is ook echt heel moeilijk om het te kunnen verwoorden. Ik ben wel echt blij dat ik het heb opgeschreven, dat lucht echt op.
Lieve groet,
Team Proud2Bme
Dit heb ik dus gedaan... Gelukkig heb ik een aardige gynaecoloog die me heeft geholpen en me niet veroordeeld heeft. Die zich de tijd nam om met me te praten toen ik eigenlijk van hem opgenomen moest worden, maar ik me weigerde.
Jullie kunnen me geloven.. dat willen jullie echt niet.
Ook nu kamp ik nog met blikken, staren, oordelen en gefluister van anderen als met mijn 2 jarige dochter in een T-shirt over straat loop. Ik heb het achter me gelaten, maar nog wordt ik veroordeeld. Ik laat me binnenkort een tattooage over de littekens zetten en hoop dat ik me dan beter voel. Het is niet fijn om zo over straat te lopen en al dat gefluister te horen dat je gevaarlijk/ziek bent terwijl je je kind bij je hebt.
Lieve, lieve mensen, ik smeek jullie, stop het snijden! Ga naar een psycholoog. Je kunt het aan je vrienden vertellen, maar het beste is om gewoon naar een psycholoog te gaan, want die kan jou helpen! Mijn psycholoog heeft mij ook enorm geholpen, terwijl ik nergens meer een uitweg zag. Hoe ik mij voelde heb ik in die tijd in een gedicht beschreven:
Die ene vraag
Watvoor antwoord moet ik geven?
Ik kan niet eerlijk zijn
Ik ben getekend voor het leven
Hoe moet het straks dan
Hoe moet ik dan reageren
Ik word hier moedeloos van
Ik kan het niet zeggen!
Waar is de uitgang
Van dit eindeloos zoeken
Naar mijn eigen persoontje
Ik zit vas, al zo lang...
Ik weet het niet meer
Ik loop over van gevoelens
De stop kan er niet uit?
Is die stop er wel?
Ik begin weer te twijfelen
Weer na te denken
Totdat mijn hoofd het niet meer aankan
Ik ontplof..!
Het gaat goed, hoor ik
Het gaat slecht, denk ik
Iedereen denkt het eerste
Behalve ik
Waarom kent niemand mij echt?
Mij van binnen
Mijn diepste gevoelens
Ik zelf ken ze ondertussen altegoed
Waarom kijkt niemand verder dan mijn gezicht?
Waarom denkt niemand..
Wat zal er achter schuilen?
Waar ben ik zo ALLEEN?
De mensen die ik iets toevertrouw
Denken dat ik me aanstel
Maar mijn vraag om hulp
Horen ze niet.
Waar is de uitgang
Van dit eindeloos zoeken
Naar mijn eigen persoontje
Ik zit vast, al zo lang.
En..
Kapot gemaakt
Totaal kapot
Mijn ziel
Ik ben kapot
Ik deed het zelf
Ik heb spijt
Maar wat helpt het
Ik ben kapot
Zolang opgekropt
Zolang verborgen gehouden
Het lukt niet meer
Ik ben kapot
Als jij dit herkent of je hebt je eigen verhaal die je kwijt wilt, of je hebt hulp nodig of wil er met iemand over praten?! Wat dan ook, plaats dan hier je bericht met @laura erin en ik ga je proberen te helpen en ik ga reageren op je bericht.
Heel veel sterkte!
Liefs,
Laura
alsjeblieff !!!!
Xx , Miranda
Hoi Miranda,
Sorry voor mijn late reactie...
Kijk eens in de spiegel. Kijk eens wat voor prachtig meisje je bent (ik geloof dat je dat zeker zult zijn!). Zie wat je waard bent. Kijk eens niet alleen naar de negatieve dingen aan je zelf, die anderen waarschijnlijk niet eens zien.
Als je niet lekker in je vel zit, ga dan leuke dingen doen met briendinnen, familie of alleen. Geniet van het leven!
Er zijn zoveel meiden die dit hetzelfde voelen als jij, praat er met hen over! Misschien ken je wel iemand die ook zo denkt! En ik heb ook ooit gedacht dat ik het grootste stuk ongeluk was op aarde, maar NEE geloof niet in dat stemmetje in je hoofd!
Lieve miranda, kijk eens naar wat je waard bent, want je kunt het zeker WEL en je bent WEL wat waard! Er zijn zoveel mensen die van je houden, nu en in de toekomst ook! En ik heb respect voor je en hou ook van je! Dan is er sowieso al 1 persoon! Je kunt dit!
Every champion was once a contender who refused to give up.
X Laura
Het is wel zow.. je word er plaats van gelukkiger alleen maar minder Door.
Ik doe het zelf nu al 5 jaar en probeer elke x te stoppen maar het lukt nie. Elke x als ik boos ben of iets stoms heb meegemaakt snij ik mezelf weer... ik heb therapie ervoor maar dat helpt nie.. maar als ik naar die littekens kijk heb ik er spijt van.. op school zijn er leraren die er achter zijn gekomen... en helpen me ook... maar om van je problemen af te komen..
Begin dr nooit aan je komt er bijna niet van af.. en je krijgt er spijt van!!!
stay strong 🌹
Xxx
Sinds juli lees ik jou berichtje heel veel. En nu weet ik dat er veel mensen zijn die van me houden en dat alles positief kan zijn! Aan mijn uiterlijk heb ik niks veranderd maar mijn gedachte zijn flink verbeterd.
Ik wil je heel erg bedanken!!!
Kus, Miranda
Ik ben met snijden in aanraking gekomen omdat iemand die ik ken het ook doet.
Ik heb echt het perfecte leven, soms ruzie met vriendinnen! Dat wel, maar toch snijd ik mezelf. Sommige mensen denken nu dat ik gek ben maar andere zullen me snappen! Snijden is een uitweg! Voor als je ruzie hebt of boos op jezelf bent. Ik vind snijden een fijn gevoel geven, hoe raar het ook klinkt. Ik ga ook niet naar een psycholoog, want ik kijk wel uit dat ik biet te veel bloed verlies! Dit wilde ik even kwijt
Hoi Emma,
Ik snap je gedachten en gevoelens. Maar ga niet door met snijden! Hoe eerder je stopt hoe sneller je littekens weg zullen vagen. Mijn littekens zijn nu 2 jaar oud en je ziet er echt NIKS meer van! Ga ervoor om je littekens te laten verdwijnen en die lastige gevoelens te laten verdwijnen. Zet em op! Ook jij kunt het Emma, stop nu vandaag nog!
Liefs,
Laura
Het snijden lost niks op... Een poosje zal het zeker een fijn gevoel geven, opluchting ook misschien. Maar na een poosje helpt jet
X
Laura
Ik snijd me vooral in MN buik..
En natuurlijk wil ik ook niet dat mensen raar naar me kijken
Iemand vertel me hoe kan ik stoppen...?😳
Trek ik aandacht of wat heb ik..??
Argh ben ik de enige die deze gedachten heeft?
~xx~
Dipje
Ik snijd mezelf al een tijdje. Met mijn sport douchen we altijd samen. Ik heb een paar keer gedaan alsof ik mijn handdoek was vergeten om er voor te zorgen dat ze het niet zagen. Ik snij mezelf tussen mijn benen omdat je het daar niet ziet bij mij.
Ik ben bang dat mensen er toch achter komen en dat ze vinden dat ik me aanstel... :(
Dus please mensen die zich willen snijden doe dit niet.... Je krijgt er spijt van..
P.s. dit is ni om ndacht te trekken
Xx iemand
plaatsvervangende schaamte door dit artikel. maar het heeft mijn ogen vandaag tenminste geopend... Bedankt
Dit is echt heel mooi beschreven. Ik herken me er zo goed in.
Het begint bij één krasje/ sneetje, maar daarna wordt het alleen maar erger.
Ik ben ermee begonnen omdat ik mijn gevoelens niet kwijt kon, omdat ik twijfelde aan mijn geaardheid. Ik heb nu leren accepteren dat het helemaal niet erg is om te twijfelen. Dat de tijd uitwijst wanneer het wel duidelijker wordt.
Momenteel gaat het wel beter, maar de drang om het toch te doen is er nog steeds.
Een paar dagen geleden kon ik het toch niet weerstaan. Ik voelde me zo slecht en voor ik het door had, had ik een paar krassen op mijn arm staan. Op dat moment besefte ik dat het weer tijd werd om nog eens langs te gaan bij de schoolpsycholoog.
Maar als ik één goede raad kan geven, begin er niet aan.
Het is echt een van de stomste dingen die ik ooit heb gedaan in mijn leven.
Ik zal er altijd aan herinnert blijven dat ik deze grote fout heb gemaakt.
Als je geen raad weet met je gevoelens kan je er het best met iemand over praten, desnoods met een psycholoog want die kan je echt goed helpen.
Gr. Anoniempje97
Ik ben nu 1 dag clean en het lijkt niet veel maa het is al een hele stap voor mij. Ik verzorg mijn littekens goed, hoop dat ze weggaan terwijl ik ervoor zorg dat er geen nieuwe bijkomen.
Op een gegeven moment kom je over je schaamte heen; dit ben ik en als je er moeite mee hebt is dat jouw probleem. Natuurlijk zie ik wel dat ik (ook) een probleem heb maar m.b.v. een psycholoog ben ik daar hard mee aan het werk :)
Je wordt er wel hard mee geconfronteerd: ik ben diabeet, dus bij de internist moest ik mij ook ontkleden (m.u.v. ondergoed)... Ook mijn psycholoog zag mijn armen laatst en schrok. Daarnaast (natuurlijk) nog mijn kinderen die de kat gelijk de schuld gaven ;)
Ik wens iedereen hier veel sterkte en er is altijd wel iets om trots op jezelf te zijn!!
Ik schrik enorm van je berichtje op deze blog en heb het ook voor een deel aangepast omdat ik denk dat het triggerend en shockerend voor anderen aan zijn. Ik hoop dat je dat begrijpt. Ik wil je meegeven dat je meer verdient dan deze pijn en dit verdriet en dat ik hoop dat je hulp hebt en anders hulp zoekt. Er zijn andere, gezonde manieren om met je gevoel om te gaan en er voor te zorgen dat het wat beter met je gaat.
Liefs Laura
xx alice
en mijn vrienden waren dat ook maar dat is gwn lastig ze snappen je vaak niet....
Ik heb op dit moment heel veel problemen met mijn ouders, mijn telefoon wordt steeds vaker afgepakt en ik heb telkens weer het idee dat mijn ouders me niet begrijpen. (vooral mijn vader). Ik heb veel problemen ook met mezelf, miss juist met mezelf. Ik loop al bijna twee jaar in het ziekenhuid met verschillende klachten en niemand weet wat het is. Ik zit nou bij een coach, maar durf het hier niet over te hebben.
Gisteren nadat mijn telefoon weer is afgepakt en dat ik het idee kreeg dat mijn vader me niet begrijpt en dat ik gewoon dom ben, dacht ik terug aan een boek wat ik gelezen had. Hij heet beschadig, toen had ik de gedachte dat het miss wel zou helpen als ik gwn iets scherps zou pakken, maar ik kon het niet!! Eigenlijk ben ik daar wel blij mee, want al die littekens lijken met zo verschrikkelijk. Ik weet gwn niet wat ik moet doen, niemand begrijpt me en ik wordt gek van mezelf.
Help me a.u.b
Wat rot dat je je zo onbegrepen voelt. Er niet over praten, maakt dat je alleen maar meer gaat piekeren en van piekeren word je steeds wanhopiger.
Probeer er toch met je coach over te praten. Die zal je er echt niet om veroordelen en delen wat er in je omgaat helpt echt.
Ik weet niet hoe oud je bent, maar je kunt ook altijd met de kindertelefoon bellen, dat is anoniem en misschien vind je dat minder spannend dan het met je coach delen? (En als je het wel graag met je coach wilt delen maar niet weet hoe je moet beginnen, hebben ze daar bij de kindertelefoon vast tips voor.)
Op www.kindertelefoon.nl vind je de contactgegevens.
Mocht je al ouder zijn dan 18, dan is er de luisterlijn, dat is net zoiets als de kindertelefoon, maar dan voor volwassenen.
www.deluisterlijn.nl
Heel veel sterkte!