School en mijn eetstoornis

 

Als je een eetstoornis hebt en in behandeling gaat, dan ben je afhankelijk van de tijden van die instelling en van je behandelaar wanneer je daar terecht kan. Dit kan soms lastig zijn als je nog naar school gaat of werkt. Ik zat bijvoorbeeld nog op de middelbare school en miste door therapie een hoop lessen. Op het forum kwam de vraag voorbij hoe school of werk bij ons omgingen met onze situatie. In deze blog zal ik jullie mijn verhaal hierover vertellen.

In de tijd dat ik een eetstoornis had, zat ik op de middelbare school. Ik was twaalf, dertien jaar toen ik begon te rommelen met eten. Ik zat in de eerste klas van havo/vwo en het ging niet goed met mij. Toen de zomervakantie tussen het eerste en tweede schooljaar begon, heb ik aan mijn ouders verteld dat het niet goed met mij ging. Mijn ouders dachten eerst nog dat ik er wel zelf mee zou kunnen stoppen, maar toen ze erachter kwamen dat ik nog steeds overgaf, namen ze me mee naar de huisarts. Die stuurde mij vervolgens weer door naar een centrum gespecialiseerd voor eetstoornissen. Vanaf dat moment ben ik in therapie gegaan.

school en eetstoornis

Als je nog op school zit, maar ook als je werkt, loop je tegen het probleem aan dat therapie niet altijd buiten school- en werktijden om te plannen valt. Dat betekent dus dat je soms afwezig bent, omdat je naar therapie moet. Mijn eerste behandelcentrum zat vlakbij mijn school waardoor ik nooit heel lang weg hoefde te zijn, maar toch zou ik wel lessen missen. Hoe doe je dat dan?

Mijn ouders hebben toen contact opgenomen met school en verteld wat er aan de hand was. Ook vertelden ze dat ik soms naar therapie zou moeten en dat ik het zoveel mogelijk buiten schooltijd zou plannen, maar dat het soms ook zo zou kunnen zijn dat ik tijdens school even weg moest. School vond dat prima, zolang ik maar een briefje aan mijn afdelingsleider gaf met daaronder een handtekening van mijn ouders.

Ik vond het fijn dat school wat dat betreft gewoon meewerkte, maar dan had ik natuurlijk nog mijn klasgenoten. Hen viel het ook op als ik er een keer een lesuur niet was of als ik halverwege de les weg moest of juist weer binnen kwam vallen. De eerste paar keer riep dat nog niet direct vragen op, maar toen het vaker gebeurde natuurlijk wel. Ik vond dat heel moeilijk. Toevallig las ik laatste een oud dagboekje van mezelf uit die tijd waarin ik ook schreef dat ik het zo lastig vond om na therapie weer terug te moeten naar school. Therapie was altijd heftig en intensief en gaf veel stof om over na te denken. Ik vond het onwijs lastig om me daarna weer te moeten concentreren op geschiedenis en Engels.

Na een aantal maanden werd ik door dit behandelcentrum doorverwezen naar een centrum dat meer gespecialiseerd was in kinderen. Het enige probleem was dat dit centrum aan de andere kant van Nederland zat. Dat zou dus betekenen dat ik meer school zou missen, omdat het dus zo’n stuk reizen was.

Toen we de intakegesprekken hadden gehad en het adviesgesprek volgde, gaf deze instelling aan dat ik één dag in de week de hele dag door therapie zou hebben. Zowel groepstherapie als systeemtherapie afgewisseld met individuele therapie. Het was fijn dat deze therapieën allemaal op één dag zouden plaatsvinden, zodat ik niet vaker school zou hoeven missen.

Toch maakte ik me toen ook weer zorgen. Een hele dag school missen vonden mijn ouders en ik best veel. Ook zou het al helemaal vragen opwekken bij mijn klasgenoten als ik elke vrijdag er standaard niet zou zijn. Mijn ouders hebben toen opnieuw met mijn afdelingsleider gesproken om dit te bespreken. Ook heb ik het hier met mijn mentor toen over gehad. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om aan mijn klasgenoten te vertellen wat er aan de hand was, zodat ze zouden weten waarom ik er op vrijdag niet meer zou zijn. Dit was spannend om te doen, maar voelde ook als een opluchting. Ik hoefde dan in ieder geval niet meer te liegen over waar ik was.

Mijn afdelingsleider en mentor namen contact op met mijn andere leraren om hen op de hoogte stellen van mijn situatie. Zij zouden dan rekening met mij houden met het opgeven van huiswerk, proefwerken en andere belangrijke mededelingen. Het was fijn dat school op die manier met mij meedacht en rekening hield.

school en eetstoornis

Hoewel school goed meewerkte, lukte het me toch niet om het tempo van school bij te houden vanwege mijn problematiek. Het ging slechter en slechter waardoor het me niet meer lukte om me op school te focussen. Ik bleef dan ook zitten op 3 vwo, maar school gaf mij de optie om alsnog over te gaan naar 4 havo. Weliswaar een niveau lager, maar ze dachten dat dit voor mezelf misschien ook wel fijner was. Ik hoefde er dan niet zo hard aan te trekken.

Vaak is er in overleg met school veel mogelijk. Ik kan dan ook iedereen wel aanraden om je situatie met hen bespreekbaar te maken, zodat zij met jou mee kunnen denken en kunnen ondersteunen waar nodig. Vaak is er een hoop mogelijk. Ik vond het in ieder geval heel fijn dat ze zo meedachten. Het nam een hoop extra zorgen bij me weg!

Ervaar jij ook steun vanuit school?

Fotografie: Marquette University & Michele Barp

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Maloukee - Woensdag 9 augustus 2017 13:25
En als je werkt?
Vliegjeveerle - Woensdag 9 augustus 2017 15:50
Ik werk full time en ben open geweest over mijn eetstoornis en dat ik therapie heb richting mijn manager(s) en directe collega's. Zo heb ik kunnen regelen dat ik op therapiedagen niet, of thuis werk en daar ook zoveel mogelijk rekening mee wordt gehouden in het plannen van afspraken en opleidingsdagen. Als dat een keer niet lukt, kan ik vaak therapie wel verzetten naar een ander moment. Heel fijn dat er vanuit werk zoveel begrip wordt getoond en ze ook mee denken!
Eva - Woensdag 9 augustus 2017 13:54
Ik zat op speciaalonderwijs. Daar had iedereen wel wat, dus ik schaamde me niet of zo.
Wel wilde ik alles heel goed wilde doen en dat kwam wel eens in de knel omdat het gewoon niet ging
britneyangel - Woensdag 9 augustus 2017 16:31
fijne blog om te lezen
nynesxx - Woensdag 9 augustus 2017 17:06
Op mijn school willen ze dus 3 keer niks. Ik mag wel vrij maar verder word ik niet geholpen. Ik had het fijn gevonden als m'n mentor of iemand van de zorg eens zou vragen hoe het ging maar niks hoor. School is een plek waar je veel bent dus zou het veilig moeten voelen maar niemand helpt me. Anderen uit m'n klas krijgen soms wel eens een gesprek maar ik kan stikken. Ben om me heen aan het kijken voor een andere school.
Sooph(L) - Woensdag 9 augustus 2017 19:32
Ik ga nu naar mijn examenjaar. Mijn school is best wel soepel en werkt fijn mee, ze vinden basically alles prima. Echter ga ik nu weer in therapie en heb ik over drie weken pas de echte intake, wanneer school weer begonnen is. Omdat ik nog niet weet hoe het gaat lopen met therapie weet ik ook niet of ik in één of in twee jaar examen ga doen, dit zorgt wel voor stress omdat er pas zekerheid komt als school al begonnen is. Mijn afdelingsleider heeft wel aangegeven dat het een optie is om het in twee jaar te doen, en dat qua mentorschap veel mogelijk is als ik dat wil, dus dat is wel fijn! :)
Babsjeehx - Woensdag 9 augustus 2017 21:35
In de derde klas ben ik in opname gegaan. School was erg flexibel met weer opbouwen en lessen missen ivm afspraken. Uiteindelijk het jaar toch nog gehaald terwijl ik 5,5 maand school heb gemist. Dus voor de meiden die niet in opname durven omdat ze dan niet overgaan, het is mij gelukt en dat kan jij ook zolang je het maar echt wilt en keihard knokt. ❤
Grietje - Woensdag 9 augustus 2017 23:52
Het is zeker lastig eerste keer therapie was twee dagen in de week dat deed ik naast 36 uir werken en de tweede keer therapie was ook twee dagen in de week dit deed ik naast 20 uren werken en mijn gezinnetje. Dat waa veel zwaarder. Maar met hulp van veel om me heen het toch kunnen doen.
hannahxoxo - Donderdag 10 augustus 2017 00:19
Dankjewel voor deze blog!
Ik start na de zomervakantie voor het eerst met therapie en ik ga standaard elke week een halve dag van school missen. Ik weet dit pas net dus school weet nog niks en ik heb geeen idee wat ik tegen mn klasgenoten ga zeggen. Ik zit er toch steeds over na te denken en vind het heel lastig..
marleen - Donderdag 10 augustus 2017 12:07
Ik heb mijn vijfde middelbaar gedubbeld door een opname
ik ben in mijn derde jaar van mijn eerste studie hoger onderwijs gestopt door opname (en nadien ook niet meer opgepakt)
mijn tweede studie hoger onderwijs was een aaneenschakeling van jaren met af en toe een opname tussen, maar ook elk jaar een 'light' programma zodat ik altijd wel wat vakken of stage afwerkte en het - verspreid over alle jaren- wel een haalbare workload werd.
Op mijn eerste job werd er heel positief mee omgegaan toen ik in opname ging.
Op mijn volgende job heb ik gewoon de hele tijd goed kunnen functioneren.
Op de job daarna is het lang goed gegaan, maar na een tijdje begon ik terug te vallen en vond mijn bazin het een heel goed idee dat ik wat vaker ziekteverlof nam.
De job daarna heb ik maar heel kort gedaan
En op mijn job nu ben ik 2 keer heel lang afwezig geweest (beide keren bijna een jaar), en krijg ik nu alle kansen om progressief mijn werkrooster weer op te bouwen