Tijdens mijn eetstoornis had ik onwijs veel strenge regels voor mezelf. Een x aantal calorieën, een x aantal eetmomenten, een lijst met veilige en verboden producten, bepaald voedsel waarna je net zo goed een eetbui kon hebben, en ga zo maar door. Om van mijn eetstoornis te herstellen moest ik van die strenge regels af zien te komen. En om dat te bewerkstelligen bedacht ik — je raadt het al — nóg meer regels! Regels voor herstel, want als je het niet goed doet, dan doe je het fout, dacht ik.
Alles tegelijk willen doen
Elke week stelde ik doelen samen met mijn psychologen. Mijn eerste idee was rigoureus: geen eetbuien meer, geen enkele. Vanaf nu moest het klaar zijn. Ik zou mijn eetlijst perfect gaan volgen, zodat mijn lichaam ‘perfect’ zou worden. Ook wilde ik meteen weer vol voor school gaan, een sport oppakken en op stap met vrienden. Kortom: alles tegelijk aanpakken en meteen helemaal goed doen. Mijn therapeuten legden me uit dat het zo niet werkte. “Dat zie ik nog wel,” dacht ik toen.
Fotografie door Mila Gutorova
Vooruit. Zo bouwde ik mijn eetbuien langzaam af naar één keer per dag en vroeg ik een mentorgesprek aan op school. Elke week zette ik mijn doel iets hoger: niet meer braken na een subjectieve eetbui, twee keer per week een eetbui toestaan, een knoop doorhakken op school, iets leuks doen met vrienden, mijn huis opruimen en een pak hagelslag in huis hebben zonder dat meteen leeg te eten.
Een stap terug voelt als falen
Ik was veel vooruit gegaan, maar als ik eens een stap terug deed of gewoon een mindere dag had, kon ik dat moeilijk accepteren. Van mezelf mocht ik alleen maar vooruit. Stilstaan of terugvallen voelde als falen, waar ik vervolgend keihard over oordeelde. “Ik kan ook niks! Ik ben zo zwak! Zo’n mislukking! Iedereen is teleurgesteld in mij!” Oei, dat is voer voor een terugval. Mijn eetstoornis maakte slim gebruik van mijn perfectionisme en dat hield me lang gevangen.
Tot ik het ineens echt doorhad. Het was natuurlijk al honderd keer tegen me gezegd: je hoeft niet het hele servies weg te gooien als er één kopje breekt. Maar ik voelde dat nooit echt. Totdat ik weer diep in de put zat en besefte dat er iets anders moest. Mijn doel was geen eetbuien, maar dat lukte niet altijd. Wat nou als het tóch gebeurde en ik halverwege stopte? Als ik het mezelf vergaf en de zelfzorg weer oppakte, in plaats van drie dagen in eetbuien weg te zakken? Zou dat echt oke zijn?
Zwart-wit denken
Ik was doodsbang dat het accepteren van ‘halve doelen’ zou leiden tot slordigheid en totale chaos. Niet naar een verjaardag gaan voelde als een vriendschap verliezen. Een jaartje niet naar school betekende in mijn hoofd nooit meer een diploma. Een halve eetbui accepteren betekende in mijn angst ‘heel dik worden’. Maar toen ik het tóch probeerde – halverwege stopte en het mezelf vergaf – voelde ik me ongelooflijk sterk.
Vanaf dat moment begreep ik wat mijn psychologen bedoelden. Het doel bleef om geen uitschieters te hebben, maar als het wél gebeurde, pakte ik de draad direct weer op. Geen uitstel tot de volgende week.
De angst dat alles uit de hand zou lopen, bleef aanwezig. Ik denk dat veel mensen van nature angstigere personen zijn en het zwart-wit denken en heftig voelen, zit zo in mijn systeem. Maar door te relativeren en mijn zorgen te delen met anderen, leerde ik ermee omgaan.
Ik laat nog steeds wel eens steekjes vallen, maar geen enkele daarvan heeft mijn leven verpest. Sterker nog: ik voel me sterker dan ooit. Laat je strenge regels en hoge verwachtingen je herstel niet in de weg staan. Fouten maken is oké, is menselijk, en hoort erbij. Soms kan het accepteren van een situatie al zoveel druk wegnemen dat je juist verder komt.
Zitten jouw hoge eisen en strenge regels je herstel in de weg?
Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2018.
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en diëtisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie