Als je een eetstoornis hebt, kan het zijn dat je misschien een keer met een opname te maken krijgt. Vaak is er dan al een lang behandeltraject aan voorafgegaan en heeft dat onvoldoende geholpen om jou weer beter te krijgen. Ook kan het zijn dat jouw situatie dusdanig slecht is dat het niet verantwoord is om jou thuis te laten blijven. Een opname is dan nodig. Wat de reden ook mag zijn dat je opgenomen bent; leuk is het niet. Misschien vind je het even heel moeilijk om positief te blijven als je opgenomen bent. In deze blog zal ik met jullie delen hoe je dat toch kan proberen. 

Ik kan me voorstellen dat een opname heel dubbel kan voelen. Aan de ene kant is het misschien heel fijn dat je het even niet meer zelf hoeft te doen. In de kliniek wordt er immers vaak voor jou besloten wat en hoeveel je moet eten. Je hoeft er zelf niet over na te denken. Ook ben je op een veilige plek waar je -als het goed is- niet al te veel toe kan geven aan destructieve eetstoornisgedachtes. Er wordt op je gelet en dat kan heel fijn zijn.

Aan de andere kant kan een opname misschien als een tegenslag voelen. Het kan bijvoorbeeld zijn dat het iemand anders zijn beslissing is geweest dat jij nu in een kliniek zit. Misschien zie je zelf de noodzaak er nog niet zo van in en heb je het idee dat iemand anders de hulp veel harder nodig heeft. De kans is groot dat je liever thuis was geweest.

Thuis is een vertrouwde omgeving voor je. Het is een veilige plek. Als het goed is, heb je daar ook fijne mensen om jou heen. Familie, huisgenoten, vrienden… Allemaal mensen die in principe dicht bij jou staan, maar zo ver weg lijken als je opgenomen bent in een kliniek. Ik kan me heel goed voorstellen dat je daar heimwee naar hebt en dat je het daarom lastig vindt om positief te blijven.

Een grote reden waarom opname bij mij in eerste instantie altijd van de baan werd geveegd, is dat mijn ouders en ik het heel belangrijk vonden dat ik niet al te veel school zou missen. Als je opgenomen bent, kan je vaak dus tijdelijk even niet naar school, studeren of werken. Dat is misschien lastig om mee om te gaan, omdat je niet graag achter wil gaan lopen. Het kan er ook voor zorgen dat je extra druk voel en dat je je daarom niet fijn voelt.

Er zijn 1001 redenen te bedenken waarom het moeilijk is om positief te blijven als je opgenomen bent. Ik kan ze allemaal goed begrijpen. Je mag ook zeker flink balen dat dit je nu is overkomen. Toch is het nu eenmaal zo dat je daar zit en hoe rot alles ook is; je kan er maar beter het beste van maken. Probeer toch te kijken naar de kleine lichtpuntjes die er zijn, want geloof me, die zijn er echt. De vraag is alleen: hoe doe je dat?

Ik denk dat het belangrijk is om een opname niet als iets negatiefs te zien, maar juist als iets positiefs. Het is een beslissing die je hebt genomen of voor je is genomen, maar het is iets goeds. Je zit daar voor jezelf, omdat je het beter wil of omdat mensen jou gunnen dat het beter gaat. Je bent daar met als doel er weer sterker uit te komen. Probeer het als iets te zien wat je nu met beide handen aan moet grijpen, omdat dit jouw kans is om voorzichtig afscheid te nemen van de eetstoornis.

Probeer elke dag te kijken naar de stapjes die je zet. Vaak voelt het alsof we niet vooruitkomen, omdat we zo gefocust zijn op die grote stappen. We vergeten dan dat we in de tussentijd al een hele hoop kleine stapjes hebben gezet. Het is zonde als je die stapjes niet kan vieren. Je loopt dan een hele hoop momenten mis dat je eigenlijk best wel eens even trots op jezelf kan zijn. Het kan fijn zijn om elke avond drie kleine overwinningen van die dag op te schrijven, zodat je er elke dag even heel bewust bij stilstaat.

Het kan ook fijn zijn om dingen te bedenken die je graag zou willen doen op het moment dat je weer uit de kliniek bent. Wat mis je het meest? Waar verlang je écht naar? Dit zijn als het ware een soort motivatiepunten die je misschien wel kan gebruiken als je het allemaal even niet meer ziet zitten in de kliniek. Er komt namelijk echt een eind aan de tijd in de kliniek. Je mag dan weer lekker naar huis!

Ik denk dat het ook belangrijk is dat je probeert contact te onderhouden met mensen van thuis. Het is logisch dat je hen en de dagelijkse gang van zaken thuis mist. Ook is het misschien juist fijn als je de mensen thuis op de hoogte kan brengen van jouw situatie daar. We leven in een tijd waar we heel makkelijk met elkaar in contact komen dus dat moet denk ik geen probleem zijn. Het enige probleem is dat je je misschien juist afzondert van die mensen, omdat je je misschien schaamt of heimwee hebt. Probeer dan toch contact te blijven onderhouden. Steun is heel belangrijk en het is ook fijn om te horen hoe het leven er buiten de kliniek aan toe gaat. Dan heb je toch een beetje het gevoel dat je erbij hoort.

Een opname is dus niet makkelijk, maar er zijn zeker wel wat dingen die je kan doen om het voor jezelf zo aangenaam mogelijk te maken. Probeer positief te blijven en de opname te zien als een kans om stappen te zetten in de goede richting. Je gaat je hier doorheen slaan. Het komt goed, echt waar!

Hoe blijf jij positief als je opgenomen bent?

Fotografie: withbeautiful