Ik ken mijn behandelaar nu zo'n drie jaar. Onze behandeling is intensief. Dit betekent dat ik haar twee a drie keer per week zie. In deze jaren ben ik me gaan hechten aan haar; gaan geloven dat ik zonder haar het leven niet aan kan. Na elk gesprek voel ik een leegte. Ik ga naar huis, maar ook zij gaat naar huis. Ze gaat naar haar eigen gezin. Ik voel een steek. Het doet pijn. Het voelt alsof ze me achterlaat, alsof ik er alleen voor sta. Wat zou ik graag deel uit willen maken van haar gezin. Het gezin waar ze weleens over vertelt. Het gezin waar het wél veilig is, ze gezellig samen zijn en je niet constant hoort hoe waardeloos je bent. Kortom: het perfecte gezin.

Bron: Pexels

Deze overdrachtgevoelens werden steeds intenser. Ik voelde me verdrietig nadat ik bij haar wegging. Verdriet en pijn omdat ik weet dat ik maar een cliënt ben. De behandeling ging stug, omdat ik niet veel meer durfde te delen. Ik ging me afsluiten van haar om mijn pijnlijke gevoelens niet te hoeven voelen. Ik schaamde me ontzettend dat ik deze gevoelens had; ze is immers mijn behandelaar.

Na een aantal weken waarin de behandeling steeds stroever begon te lopen en ik verder afzakte, werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Ik belde mijn behandelaar om dit te vertellen en ik hoorde het verdriet in haar stem. Dit bracht me in verwarring. Waarom? Ik ben toch maar een cliënt van haar? In het ziekenhuis heb ik veel nagedacht. Het verdriet, de leegte en de pijn die ik voel - elke keer wanneer ik weer bij haar kom - hebben ervoor gezorgd dat ik hier nu lig. Ik besloot de eerstvolgende keer dat ik haar zag dit met haar te gaan delen. Ik besloot open te worden over mijn gevoelens. Het kon me immers alleen maar vooruit helpen, want slechter dan dat ik me op dat moment voelde, kon het niet worden.

Een tijdje nadat ik uit het ziekenhuis was ontslagen, ging ik weer naar mijn behandelaar. We hadden in de tussentijd wel wat contact gehad om het vertrouwen iets op te bouwen en het zou de eerste keer zijn dat ik weer echt therapie had. In het begin praatten we een beetje over hoe het ging. Toen voelde ik de moed in mij om haar te vertellen over deze gevoelens. Met de woorden "Ik wilde eigenlijk wat met je delen" trok ik meteen haar aandacht. Ik vertelde hoe ik al maanden worstel met de gevoelens van overdracht, hoe ik haar als mijn tweede moeder zag, hoe graag ik deel uit zou maken van haar leven en dat ik baal van deze gevoelens. Terwijl ik alles eruit gooide, bleef ze zwijgen. Toen ik haar weer aankeek, zag ik de tranen in haar ogen staan. Ze vond het zo knap dat ik het durfde te zeggen. En wat een opluchting gaf het mij.

In de gesprekken die daarna volgden, hadden we het regelmatig over deze gevoelens. Door het er veel over te hebben, viel er een stuk schaamte bij mij weg en kwam er een opluchting in de plaats. Ze veroordeelt me niet en ze vindt me niet raar. We zijn nog steeds hecht - de gevoelens zijn niet weg - maar we kunnen het erover hebben, soms zelfs grappen maken om de spanning iets weg te nemen. Ik weet nog wel dat ik een keer tegen haar zei: "Ik zie je als mijn moeder." Haar reactie hierop was: "Pfoe, moeder, ik ben net 30. Kun je het ook aan om mij als 'grote' zus te gaan zien? Want anders was ik wel heel jong moeder!"

Mijn tips voor het omgaan met overdrachtsgevoelens

Heb jij ooit met je behandelaar gedeeld dat je overdrachtsgevoelens hebt, of zou je dit juist nog moeten doen? Mijn tips om met je behandelaar over deze gevoelens te praten:

• Het helpt om het op te schrijven. Denk hierbij aan een brief. Je kunt opschrijven wat je voelt en in wat voor mate je er last van hebt.
• Schaam je niet! Ik snap het moeilijk is om met je behandelaar hierover te praten, maar juist wanneer je het deelt met hem/haar ga je merken dat het je oplucht. Het gaat je ruimte geven om weer op de behandeling te focussen en het gaat je helpen om weer stappen te maken in herstel.
• Wanneer je het gedeeld hebt, denk dan niet: oh mijn behandelaar weet het nu. Blijf erover praten! De gevoelens kunnen in de loop der tijd veranderen en juist door erover te blijven praten, kun je er samen met je behandelaar achter komen waarom je deze gevoelens voelt en bepaalde gebeurtenissen uit het verleden verwerken.
• Onthoud dat jij NIET raar bent! Overdrachtsgevoelens ontstaan vanuit je verleden. Misschien kreeg je nooit aandacht thuis of heb je nare ervaringen en ben je daarom op zoek naar een veilige plek om je wel gewaardeerd te voelen. Dat is oké.

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.