Opzienbarende dingen

 

Het is fijn om iedere dag achter mijn computer te kruipen en te schrijven. Schrijven is mijn lust en mijn leven. Op mijn tiende schreef ik al in dagboekjes, die ik angstvallig wegmoffelde onder mijn matras. Dit uit angst dat mijn broers ze zouden vinden en erin gingen lezen. Als ik nu door de dagboekjes blader, dan zie ik in ieder boekje een rode draad lopen. De draad die gaat over mijn lichaam en mijn eten. Over de gehaktballen die ik moest eten, over het stukje worst in de boerenkool dat ik wegmoffelde, over het stukje oma-vlees bij de doperwten dat ik stiekem weggaf. Al het vlees dat ik moest eten, at ik met lange tanden of stopte ik weg.

Ik was nauwelijks veertien jaar toen ik op een dag aan de eettafel meedeelde dat ik geen vlees of vis meer wilde eten. Iedereen keek me verbaasd aan. Mijn moeder schudde meewarig haar hoofd. ‘Waarom toch? Waarom doe je altijd zo vreemd en eigenzinnig,’ riep ze verontwaardigd. Vanaf dat moment heb ik nooit meer vlees of vis aangeraakt en stond ik bekend in de familie als het ‘vegetarische meisje.’ In de jaren zestig was zo iets nog opzienbarend.  

Elisabeth Riphagen is moeder, schrijfster en sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Ze schrijft over haar ervaringen met een langdurige en verborgen eetstoornis en met ongeneeslijk ziek zijn. Over de lessen die ze heeft geleerd en wat ze jou daarvan wil meegeven. Regelmatig verschijnen er blogs van haar op Proud2Bme. Wil je meer van haar lezen? Dat kan via de tag 'Elisabeth blogt'. Haar voorstelblog, in de vorm van een interview, vind je hier


Bron foto

Dat er iets mis was rond mijn persoon met eten had iedereen in ons gezin wel in de gaten. Ik at weinig en maakte van iedere maaltijd een drama. Ik was dol op zuur en zout en had een hekel aan suiker en vet. Bij iedere verjaardag sloeg ik de gebakjes, taartjes en chocolaatjes af. Augurken, uitjes en fruit daarentegen vond ik heerlijk. Patates frites, frikandel en andere vette happen vond ik vreselijk. Ik weigerde het onverbiddelijk. Toen er getrakteerd werd op school, was ik de enige in de klas die haar verjaardag met beschuit en aardbeien vierde. Ik was een vreemd meisje, een soort eet-activiste. Mijn broers maakten ruzie over de grootste gehaktbal en ik baarde opzien door te zeggen dat ze mijn gehaktbal mochten delen, of welk stuk vlees dan ook.   

Zondags baarde ik in ons gezin helemaal groot opzien. Het ontbijt begon met een gekookt ei. Dit ei schoof ik zo ver mogelijk bij me vandaan. Mijn broer links van me stopte het ongemerkt in zijn broekzak. Bij de lunch kregen we een speciaal eigengemaakt gebakje van mijn moeder. Heel bijzonder. Op de bodem lag een beschuit, daarover heen custardvla, vervolgens legde mijn moeder er een plak snijkoek op, aangevuld met banketbakkersroom. Uiteindelijk werd er hagelslag overheen gestrooid met een flinke klodder slagroom. In mijn ogen een torenhoog gebakje. Het was voor mij een verzoeking dit gebak op te krijgen. Na er een paar lepeltjes van genomen te hebben, probeerde ik het schoteltje met het gebak ongemerkt naar een broer van mij te schuiven. Vaak zag mijn moeder het en sprak: ‘Wil je weer opzien baren?’   
 
Inmiddels werd ik steeds dunner en nam mijn moeder me mee naar de huisarts. De man vond het belangrijk dat ik als bleekneusje naar een vakantiekolonie ging. Dat was toch wel het ultieme geluk voor mij, vond de man. Hij had het goede met mij voor. Ik begreep niet wat ik in een vakantiekolonie moest doen. Wat had vakantie te maken met eten? De kolonie was vreselijk. De vakantie was nog erger en het eten een drama. Melk en pap met dikke vellen, waar ik nu nog van griezel. Ook hier baarde ik opzien, want na drie dagen liep ik weg van de vakantiekolonie, terug naar huis. 

Nu ben ik bevrijd van mijn eetstoornis. Er gebeurt niets opzienbarends meer aan mij. Als er iets opzienbarends gebeurt, is het iets dat buiten mij gebeurt. Bijvoorbeeld een klimaatactivist die tijdens een live tv-uitzending aan een talkshowtafel vastgelijmd zit. Of de temperatuur in ons land die op 27 oktober jl. opzien baart met 25 graden.  

Heerlijk dat ikzelf geen opzien meer baar, dat ik geen verbazing meer hoef te wekken. Ik ben een doorsnee vrouw geworden, die een eetstoornis heeft gehad. Een vrouw die veel geleerd heeft en nu vrij en vrolijk door het leven huppelt. Of is er toch nog iets wat opzien baart? Ja, ik verbaas mij over dat mooie lichaam van mij. In de tijd dat ik een eetstoornis had ging ik niet mooi met mijn lichaam om. Ik had er geen aandacht voor en verslonsde het. Nu kan ik mij verbazen dat ik nog zo sterk en veerkrachtig ben. Dat het lichaam mij niet meer angstig maakt als ik ernaar kijk. Dat het lichaam mij niet meer gek maakt als ik rimpeltjes zie. Dat niemand mij meer gek kan maken. Ik ben trots geworden op mijn lijf en ik vind het leuk om er mooi uit te zien. Ik krijg weer mooie nagels en mijn haar wordt weer dik. Mijn verstoorde relatie met het eten en met mijn lichaam ligt achter me en al moet ik hard werken om bevrijd te blijven, ik ben dankbaar voor al die dagen dat ik vrij ben. 


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Flower - Vrijdag 13 januari 2023 19:46
Hoi Elisabeth, wat een mooie blogs schrijf je toch. En ook fijn dat je niet meer die uitzondering ben. Ik hoop dat op een dag ook te zijn 😊.

Ik vroeg mij even af wat je bedoelt met één van de laatste zinnen. Dat je hard moet werken om bevrijdt te blijven, doel je daarmee op vrij te zijn van de eetstoornis en hoe ziet dat er uit/hoe hou je dat vol?
Elisabeth Riphagen - Zaterdag 14 januari 2023 11:24
Hoi Flower, wat ben jij toch een positief mens! Goed dat je een vraag stelt over die laatste zin. Ik moet inderdaad iedere dag heel bewust leven en kritisch blijven naar mezelf. Bevrijd van een es betekent voor mij niet dat de es nooit meer om het hoekje kijkt. In de volgende blogs schrijf ik hoe ik bevrijd blijf van es. Veel liefs van mij. Elisabeth
Flower - Zaterdag 14 januari 2023 13:15
Oh dan ben ik heel erg benieuwd naar je volgende blogs.
Ik dacht om eerlijk te zijn dat als je geen es meer hebt je er ook helemaal los van kan komen. Maar het lijkt de laatste tijd steeds meer dat de es ook dan nog eens om de hoek kan komen kijken. Tis dan natuurlijk alleen hoe heftig het is en hoe goed je er mee om kan gaan.

Ik kijk uit naar je volgende blogs 😊
Nicole1970 - Zaterdag 14 januari 2023 13:59
Hoi Elisabeth,

Mooie blog weer, en wat je schrijft dat je hard moet werken om bevrijd te blijven dat herken ik zo goed. Ik ben nu 1 jaar eetbuivrij en merk dat ik nog iedere dag moet knokken om eetbuivrij te blijven, dat valkuilen er altijd zullen zijn en dat het hard werken blijft om niet in die valkuilen te trappen.
Ik verheug me iedere keer weer als er een blog van jou verschijnt.

Liefs Nicole
Elisabeth Riphagen - Maandag 16 januari 2023 09:49
Hallo Nicole, wat lief dat je weer een antwoord stuurt. Ik denk vaak aan jou en de anderen want door onze es blijven we verbonden met elkaar. Het is fantastisch om eetbuivrij te zijn, maar toch merken we dat er veel valkuilen zijn. Het blijft, zoals jij zegt, hard werken om niet in de valkuil te trappen en daar heb je Proud2Bme en elkaar hard voor nodig. Warme groet Elisabeth
A. - Zaterdag 14 januari 2023 15:22
Fijne blog weer. Je kunt zo goed schrijven en dat wat je schrijft blijf ik mij ook herinneren.
Ik vraag mij af : het moeten vechten om es vrij te blijven is dat omdat het een biologisch vastgesteld iets is, een es, of is het omdat het net als bij een alcoholverslaving iets is waar je voor moet blijven waken, of allebei. Of is het eigenlijk hetzelfde : een verslaving is iets wat als een biologische stoornis aanwezig is?
Elisabeth Riphagen - Maandag 16 januari 2023 10:00
Goedemorgen A. Dank voor je mooie reactie. Mijn ervaring is dat een eetverslaving met veel componenten te maken heeft. In mijn laatste boek schrijf ik daar ook over. In de volgende blogs hoop ik daar meer over te zeggen. Belangrijk is dat je waakzaam blijft en bewust leert leven. Vaak wordt het gezien als een verslaving. Ik hoop de komende tijd daar meer over te schrijven. Warme groet toegewenst Elisabeth.
Annemiek - Zondag 15 januari 2023 14:53

Lieve Elisabeth,
Dank je wel voor je mooie bijzondere blog.
Mooi hoe jij jouw vrijheid heb leren beleven.
Wat ik zelf ervaar als bijzonder en bizar is dat je lichaam zoveel invloed kan hebben op je dagelijks leven. Maakt me verdrietig en eenzaam dat ik mijzelf zo door mijn negatieve zelfbeeld heb laten beïnvloeden op momenten waarvan ik had moeten genieten en niet kon genieten omdat ik mijn lichaam afwees en mezelf opsloot en isoleerde van andere mensen. En soms nog steeds daar moeite me heb. Mezelf en mijn lichaam als waardevol zien en er mogen laten zijn is voor mij elke dag een keuze. En blijft een leerproces om mezelf de ruimte, de liefde en de vrijheid geven om te genieten van het leven. Dit is niet vanzelfsprekend en heel bijzonder. Mezelf hierin ook niet veroordelen is belangrijk. In liefde en zachtheid mezelf blijven toespreken “Het is goed en je mag er zijn”.
Liefs Annemiek
Elisabeth Riphagen - Maandag 16 januari 2023 09:54
Hallo lieve Annemiek, wat een prachtig stukje schrijf jij. Ik voel het helemaal aan wat je schrijft. Daarom ben ik zo gelukkig en blij met de tijd dat ik eetbuivrij ben. Zoals je schrijft, je ziet wat je hebt gemist en je geniet extra als er geen es meer is. Het blijft een leerproces om jezelf te zien als waardevol en mooi. Prachtig zoals jij schrijft dat jij jezelf in liefde en zachtheid blijft toespreken. Ik probeer dat elke dag te doen en het helpt! Goede dagen toegewenst voor jou Annemiek. Warme groet Elisabeth.