Opnieuw in behandeling voor je eetstoornis

 

Misschien ben je na jouw eerste behandeling succesvol van je eetstoornis af gekomen, maar misschien ook wel niet. Je hebt een behandeling afgerond en doet het nu al een paar maanden helemaal alleen. Het ging goed met je en de rest zou door te blijven oefenen ook wel over gaan. Je had er vertrouwen in en ging het leven met een glimlach tegemoed. Natuurlijk waren er nog wel wat hindernissen die komen zouden, maar je had in ieder geval geen behandeling meer nodig. 

Totdat je merkt dat er eigenlijk nog wat puntjes zijn blijven liggen, dingen waar je toch nog niet helemaal overheen blijkt te zijn. Steeds loop je er weer tegenaan en ook de gedachten rondom eten komen terug. ''Ik moet mezelf redden.'' denk je misschien wel. Na therapie komen vaak nog lastige momenten en je hoeft echt niet altijd terug te hollen naar je behandelaar als het even wat moeilijker is. Maar... misschien ben je er nog wel niet helemaal aan toe om op eigen benen te staan? 

Het besef dat je misschien wel weer opnieuw in behandeling zult moeten, of na een deeltijd of eendaagse behandeling toch meer therapie of andere therapie nodig hebt, kan lastig zijn. Je dacht dat het goed ging en toch komt die verrekte eetstoornis gewoon weer terug. Waarom kan ik dit niet alleen? of Misschien stel ik me aan en moet ik gewoon wachten tot het over gaat. Je stelt het vragen om hulp uit om te kijken of het echt niet gewoon een terugvalletje is waar je uit moet kruipen. 

Een nieuwe intake of een nieuwe behandeling betekent dat je weer niet weet wat je kunt verwachten, wèèr je verhaal moet doen en wèèr alles uit moet leggen. Je ziet daar misschien wel enorm tegenop. En wat als het weer niet de behandeling is die je fijn vindt of die effectief is? Je weet het niet van te voren, dus je zult toch de stoute schoenen aan moeten trekken. Je weet niet of het deze keer wel gaat werken, maar zoals het nu gaat, werkt het sowieso niet!

behandeling

Vanaf het moment dat ik besloot in behandeling te gaan is het niet gelopen als ik had gehoopt. Als ik een behandeling had afgerond begon het verhaaltje steeds weer opnieuw voor mijn gevoel. De dingen die mij dan tegenhielden om meteen om hulp te vragen waren gedachten over mijn familie en vrienden: ''Wat als ik moet toegeven dat het wèèr slecht gaat?'' ''Mensen verliezen het vertrouwen in mij.''

Maar ook het opnieuw moeten vertellen van het hele verhaal, zorgde dat ik bleef uitstellen. Een paar weken teleurgesteld en boos zijn op mezelf zorgde ervoor dat ik nog meer achteruit ging en steeds later aan de bel trok. Ik schaamde mij voor mijn problemen en dat het wèèr niet goed met me ging.  

Er zaten gelukkig geen maanden of jaren tussen de verschillende behandelingen. Ik had besloten er vanaf te komen en was daarom niet van plan ''tijd te verspillen''. Uiteindelijk heb ik bij iedere behandeling nieuwe inzichten opgedaan, waardoor ik in de laatste behandeling slaagde. Geen enkele behandeling is totaal onnodig geweest, maar ik had het graag anders gezien en na mijn eerste behandeling beter geworden.

De dingen die mij tegenhielden om meteen om hulp te vragen waren gedachten over mijn familie en vrienden. ''Wat als ik moet toegeven dat het weer slecht gaat?'' ''Mensen verliezen het vertrouwen in mij.'' Maar ook het opnieuw moeten vertellen van het hele verhaal, zorgde dat ik bleef uitstellen. Een paar weken teleurgesteld en boos zijn op mezelf zorgde ervoor dat ik nog meer achteruit ging en steeds later aan de bel trok. Ik schaamde mij voor mijn problemen en dat het wèèr niet goed met me ging.  

Maar ook na alle behandelingen heb ik nog wel eens gedacht dat ik opnieuw in behandeling moest gaan. Als het even wat minder ging, twijfelde ik of ik opnieuw hulp moest vragen. Op een gegeven moment kwam er meer vertrouwen in mijzelf en ik wat ik geleerd had. Nu ik al een aantal jaren zonder behandeling functioneer, leer ik nog steeds heel veel over mijzelf. Als het even wat minder gaat, klim ik daar altijd weer uit en dat geeft vertrouwen in mijzelf. Dat vertrouwen heb ik opgedaan door toch steeds weer te vertrouwen in behandelingen. 

En natuurlijk heb ik er ook vaak genoeg aan getwijfeld en in mijn fantasie de zorg verbeterd of willen veranderen. Er zijn dingen die niet op gewenste manier verlopen zijn, lastige situaties geweest tussen behandelaren en mij en zeker ook fouten gemaakt door hen. En ik kan hen daar de schuld van blijven geven, maar zonder behandeling was het me niet gelukt!

Het is belangrijk dat je door blijft zetten en blijft proberen. Als je eenmaal beslist beter te willen worden, ga er dan voor en hou dat vast! Natuurlijk zijn er momenten dat je wilt stoppen, twijfelt aan de behandeling of een behandeling niet slaagt. Maar blijf bezig, blijf ontwikkelen. Je leert van iedere ervaring. 

Laat je niet tegenhouden door de nadelen van de behandelingen en onthoud wat je er wèl van hebt geleerd! 

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Flip - Vrijdag 9 maart 2012 14:16
Bedankt Nouska! Komt op t goede moment.
t..z - Vrijdag 9 maart 2012 14:19
ja dankje
*** - Vrijdag 9 maart 2012 14:20
Herkenbaar. Ik ben zelf 3 keer opgenomen geweest. En na elke keer dacht ik : No way, ik ga nooit meer terug! Maar uiteindelijk heb ik me erover gezet en toch weer hulp gevraagd: en kijk, nu zit ik al een jaar thuis, en die laatste keer heeft me zooooveel verder geholpen. Moest ik ooit nog eens hulp nodig hebben (ik hoop natuurlijk van niet ;-) ) ga ik zeker niet twijfelen om die hulp ook te vragen. Ik vind het juist dapper als mensen hulp durven vragen, zich over die schaamte heen durven zetten.
L. - Vrijdag 9 maart 2012 14:22
Wow ontzettend herkenbaar!!
suus - Vrijdag 9 maart 2012 14:55
wauw..timing...erg herkenbaar.
ben al 6x opgenomen, 3x dagbehandeling en 1x deeltijd...en merk dat de es toch nog enorm aan me trekt. de laatste tijd gaat er steeds vaker door me heen "zou dat laatste stukje nog aangepakt moeten worden".
XXXX - Vrijdag 9 maart 2012 16:48
De dingen die mij tegenhielden om meteen om hulp te vragen waren gedachten over mijn familie en vrienden. ''Wat als ik moet toegeven dat het weer slecht gaat?'' ''Mensen verliezen het vertrouwen in mij.'' Maar ook het opnieuw moeten vertellen van het hele verhaal, zorgde dat ik bleef uitstellen. Een paar weken teleurgesteld en boos zijn op mezelf zorgde ervoor dat ik nog meer achteruit ging en steeds later aan de bel trok. Ik schaamde mij voor mijn problemen en dat het wččr niet goed met me ging.

Dat staat er dubbel in.
Jolijn - Vrijdag 9 maart 2012 17:34
Ik ben echt heel blij met deze blog!
Ik ga aan het eind van deze maar wéér in behandeling, maar heb inderdaad het gevoel dat ik me aanstel..
Toch weet ik ook dat ik niet mijn hele leven hiermee wil zitten.
Hiermee heb ik wel weer echt de motivatie. bedankt!

mootje - Vrijdag 9 maart 2012 18:25
Oooh... ook hier echt heel veel herkenning, alsof ik het zelf geschreven heb, ik zit nu zelf ook in mijn 4e behandeling, deze is niet echt gericht op mijn eetstoornis, maar ik ben wel super blij dat ik deze stap genomen heb, ik leer er heel veel, en heb nog nooit zoveel inzichten gehad! Ik blijf volhouden dat het goed gaat komen!
Sanne - Vrijdag 9 maart 2012 18:28
Afgelopen zomervakantie heb ik een aantal weken opgenomen gezeten en mijn behandelaars wijs gemaakt dat alles goed ging en eigenlijk niet echt met ze gesproken over lastige dingen. Nu gaat het weer niet goed en moet ik binnenkort ook weer in intensievere behandeling. Ik baal er wel van want ik had gewoon open en eerlijk moeten zijn, maar ik dacht dat ze het al te druk hadden met de andere in de kliniek.
Wees eerlijk als je in behandeling bent!
^__^V - Vrijdag 9 maart 2012 19:51
soms wel een beetje herkenbaar, maar ik ben nog lang niet zo ver dat ik weer in behandeling zou moeten, gelukkig!
Puoli - Zaterdag 10 maart 2012 10:15
herkenbaar, maar zal toch nog even afwachten, om te zien, wat er nodig is, en hoe ver ik zit,...
Marr - Zondag 11 maart 2012 14:43
*zucht* herkenbaar! Ik heb net een klinische behandeling van een jaar achter de rug, niet voor mij ES maar voor mijn persoonlijkheidsstoornis. Toen ik eraan begon had ik voor mezelf vastgelegd, over een jaar ben ik 'beter' en kan ik weer terug de wereld in.. Helaas! ik zit iets te vastgeroester in patronen dan ik dacht, geen nabehandeling voor mij, maar een vervolgbehandeling...
Vorige week een intake gedaan voor een avondbehandeling naast mijn werk, word heel zwaar maar ik heb het er toch voor over om weer een beetje terug de wereld in te gaan..

Take care,

Liefss Marr
kim - Vrijdag 6 april 2012 17:20
Mooi geschreven en heel herkenbaar... in 2006, 2007 en 2008 ben ik opgenomen beweest, toen wilde ik persee mijn middelbare school diploma halen, daarna ben ik gestart met een beroepsopleiding verpleegkundige. Maar al die tijd ben ik nog dagelijks bezig met mijn ES. Met momenten ben ik positief gestemd en heb ik er vertrouwen in dat het misschien nog wel goed komt door gewoon mijn doelen na te streven. Maar nog iedere dag besef ik dat ik er nog niet vanaf ben en dat al 8 jaar lang...

De laatste maanden ben ik steeds meer in twijfel. Mijn ambulante gesprekken heb ik al een jaar geleden opgepakt maar ik merk toch dat ik ondanks mijn motivatie het zelf niet aan kan... Maar de stap om alles weer achter te laten en weer in opname te gaan vind ik zo moeilijk...
Ik wou dat er een mogelijkheid was om gewoon mijn opleiding en werk te doen en daarnaast de juiste hulp te krijgen...

Knap geschreven van je en veel geluk;)

Xx

Robijntje - Woensdag 5 september 2012 17:03
ja, op dat punt zit ik dus ook.. mijn anorexia is er nog steeds allesbepalend, maar ik heb geen ondergewicht meer en na meer dan 8 opnames heb ik te horen gekregen dat ik ermee moet leren leven en het moet gaan accepteren. Maar ik wil dat niet. Desondanks bouwen ze mn ambulante gesprekken nu af. Ik voel aan alles dat mn eetstoornis nog zo op de voorgrond staat, maar opnieuw een opname gaat hem dus niet worden. En dan denk ik: ''zie je dat ik me aanstel?''
Het is gelukkig wel zeker zo dat ik uit iedere behandeling sterker ben gekomen.
J. - Maandag 28 januari 2013 18:32
Volgens mij staat er een gedeelte dubbel!! ?