Twaalf jaar was ik, toen ik voor het eerst ging nadenken over eten. We hadden een project met school over het aankomen in gewicht en hoe belangrijk het was niet te dik te worden. Ik was dun, heel dun, maar ik mocht niet dik worden. Langzaam en ongemerkt ging ik minder eten, meer wegen. Niet om af te vallen, nee. Bang om aan te komen. Maar ik had het zelf niet door, ik was jong. Mijn ouders confronteerde mij er een tijdje later mee toen ik een paar kilo was afgevallen. Dat was niet wenselijk voor een 12-jarige. Ik wist van niks, met mij was niets aan de hand.
 
Dit heeft zo enkele jaren geduurd en met behulp van mijn ouders kon ik mij in mijn puberteit normaal ontwikkelen. Op mijn 17e ging het echter bergafwaarts, zodanig dat ik moest worden opgenomen. Eerst in het ziekenhuis, toen in een kliniek. Ik wist dat het niet goed was, ik wist dat ik lichamelijk aan het einde van mijn latijn was en dat het niet normaal was dat ik de hele dag wilde staan en bewegen. Ik wilde naar een kliniek om beter te worden.

Tijdens de opname in de kliniek kreeg ik eerst een uitgebreide intake, een heel aantal vragenlijsten en daarna een rapport over mijzelf en hoe het allemaal in elkaar zou steken. In het rapport stond dat er een grote vorm was van ontkenning, dat ik de ernst van de situatie niet in zag. Ik schrok hiervan, ik wist dat ik anorexia had. Wat ben ik dan aan het ontkennen?
 
Naarmate de opname en herstel vorderden, leerde ik ook wat ik niet onder ogen durfde te komen. Ik wist dat ik een eetstoornis had, maar ik ontkende de symptomen. Dingen hoorden bij mij. Ik was niet bang om te dik te worden, ik vond mijzelf niet te dik. Toch gedroeg ik mij heel anders. Achteraf gezien waren al deze gevoelens er wel, maar nam de eetstoornis mij heel hard in de maling om zo terrein te kunnen winnen. Ontkenning is een symptoom.
 
Nu, zes jaar na de kliniek opname. Het gaat goed met mij. Ik studeer geneeskunde. Ik ben bijna arts. In het ziekenhuis zie ik een boel nare dingen en verdrietige patiënten. Ik zie ook blijdschap en opluchting. Een ziekenhuis is een plek voor alle emoties. En nog steeds ook een plek voor patiënten met anorexia. Juist deze patiënten grijpen mij extra aan, omdat ik weet waar ze doorheen gaan. Mijn hoop en geloof in herstel, hoe triest het verhaal, is eindeloos.
 
Laatst sprak ik een arts. We hadden iemand met een nieuw gediagnosticeerde suikerziekte op de afdeling liggen. Ik vond het vreselijk voor deze patiënt, want suikerziekte is een ziekte waar je levenslang aan vast zit. Insuline spuiten, suiker checken, eten controleren. En dan heb ik het nog niet over de complicaties die er zijn op latere leeftijd. Dit zei ik tegen die arts. Zij knikte en ze zei: “Het is vreselijk, maar alles liever dan anorexia”.
 
Ik slikte, dit confronteerde. Het is zo lang geleden, en toch, mijn adem stokte. Alles liever dan Anorexia… Ik kon wel 20 ziektes bedenken waarbij ik liever anorexia had, dan die ziekte. Met moeite probeerde ik mijzelf in toom te houden en vroeg nonchalant waarom zij dit vond. “Het is de meest dodelijke psychische aandoening die er is, 10% overlijdt, bovendien is het heel slecht voor je lijf. Ik heb nog liever leukemie.” Ik slikte weer. Is dit nog een deel van mijn ontkenning?
 
Het gesprek hield mij zo bezig dat ik ’s avonds mijn moeder belde en het haar vertelde in de hoop dat mijn moeder het met mij eens zou zijn. Dat ze zou zeggen: “Ginger, je hebt gelijk”. Maar dat zei ze niet. Ze zei: “Het klopt wat die arts zegt… “

Het klopt ook. Anorexia is de meest dodelijke psychische aandoening die er is. Het kan veel gevolgen hebben op lange termijn en als je er middenin zit en er veel mee te maken hebt, dan lijkt het misschien wat minder erg. Bovendien is het ook menseigen om dingen die je zelf hebt meegemaakt te bagatelliseren. Het is een vorm van coping om ermee om te gaan.

Als iemand kanker heeft gehad heeft hij ook liever kanker gehad dan bijvoorbeeld een hartaanval. Achteraf gezien is het deels ontkenning en deels menseigen. Het heeft mij wel wakker geschut en het houdt mij nog steeds bezig. Het heeft mij nog even extra op de feiten gedrukt hoe ernstig een eetstoornis is en wat de gevolgen ervan (kunnen) zijn...

Wat ontken jij?