Als kind ben ik voor mijn gevoel altijd een beetje te dik geweest. Ik was erg onzeker en gesloten. Op verjaardagen kreeg ik te horen dat ik zo lekker kon eten. In de puberteit heb ik veel moeite gehad met zelfacceptatie. Ik was mijzelf niet, had veel stemmingswisselingen en continu ruzie met mijn familie. Vriendinnen om op terug te vallen had ik niet. Ze begrepen mij niet en ik had geen zin meer contacten te onderhouden. Ik was vaak verdrietig, boos en depressief. Het nut in het leven zag ik niet en niks kon mij interesseren. Voor mijn moeder was de maat vol. Ik moest naar de dokter, het kon zo niet langer. Na een onderzoek bij de Jutters kwamen zij met de diagnose stemmingsstoornis NAO.

Ik was blij dat er een stempel op mijn gedrag is gekomen, iets om aan vast te houden. Ik kwam in een groep terecht met jongeren die in de knoei zaten met zichzelf, om wat voor reden dan ook. Niemand nam de therapie serieus. Ik was toen 16 jaar.

In de tussentijd had ik een vriendje gekregen. Je doet leuke dingen en eet plots meer dan normaal. Mijn gewicht nam toe. Helaas had iedereen daar zijn oordeel over klaar. ''Zou je niet eens wat aan jezelf doen?'' was de vraag. Tegen een onzeker meisje zeggen dat ze te zwaar was, het deed me pijn. Ik ben toen op dieet gegaan. De eerste x kilo gingen mij goed af. Ik had afgesproken niet meer af te vallen dan die x kilo, maar ik wou meer. Op de normale manier ging het niet meer zo snel als gewenst. Gezonder eten was niet meer genoeg en in bewegen had ik simpelweg geen zin vanwege de depressieve klachten. Ik deed onschuldig mijn vinger in m'n keel, niet nagedacht over de gevolgen, niet nagedacht dat dit een obsessie kon worden.

Het werd steeds meer een verslaving, van eens in de zoveel tijd, braakte ik elke avond mijn eten uit. Het werkte, ik viel af. Helaas werden de signalen thuis ook gezien. Ik haatte mezelf, braken was tenslotte niet goed voor mijn lichaam. Ik probeerde andere manieren om af te vallen, zo min mogelijk eten. Dit resulteerde in eetbuien. Ik walgde van mezelf, waarom kon ik geen anorexia hebben? Zelfs in een eetstoornis was ik slecht.

Bij de Jutters werd ik doorverwezen naar een eetstoorniskliniek. Hier belandde ik in een groep. Voor de diagnose moesten wij, elke dag, 8 uur lang, naar de kliniek komen. Hier werden wij geobserveerd omtrent eten en gedrag. Ik zat in een groep met 6 andere meiden. Allen doorverwezen met anorexia. Zij hadden moeite met eten, ik niet. Het gevoel dat ik mislukt was kwam nog meer naar boven. Het lukte hen tenslotte wel om niet te eten.

Tijdens de warme lunch maaltijd was het de bedoeling dat je op moest eten wat er voor je werd opgeschept. Ik zag de meiden strijden met hun maaltijd, eten was voor hun verschrikkelijk, waarom had ik dat niet? Waarom begrepen ze niet dat ik wel met eten kon omgaan, maar niet met de hoeveelheid? Het verplichten mezelf vol te eten terwijl dit juist de trigger was. Ondanks dat ik veel steun uit de meiden kon halen schaamde ik mij enorm voor hen, zij vonden mij vast een varken. Ik werd nog eenzamer, begon met automutilatie en creëerde een muur om mij heen. Ik kreeg de diagnose boulimia.

Na deze periode werd ik in een groep geplaatst voor eetmanagement en cognitieve therapie. Dit was 1 keer in de week. Wederom, een groep met alleen anorexia. Ik begreep niet waarom ik continu de enige was met mijn diagnose en voelde me weer eenzaam en onbegrepen. Ondanks de steun die zij mij gaven had ik steun nodig van meiden met dezelfde diagnose, maar die waren er niet. Het eetmanagement ging alleen maar over hoe je wel moest eten en hoe belangrijk 6 eetmomenten waren, zagen zij dan niet dat eten voor mij geen probleem is? Ik kwam steeds minder naar de groep, telkens als ik hoorde hoe de meiden niet gegeten hadden, wanneer zij wel waren afgevallen voelde ik mij mislukt. Ik kon de energie niet meer vinden en merkte de teleurstelling naar mij vanuit de groep. We waren er tenslotte voor om elkaar te steunen.

Vanuit de eetkliniek vonden zij dat ik mij best niet deed, ondanks mijn reactie dat ik mij in deze groep niet begrepen voelde. Ze verwezen mij door naar de GGZ omdat zij dachten dat mijn persoonlijkheid problematiek erger was dan mijn eetstoornis. Dit was een klap in mijn gezicht, ik voelde mij niet serieus genomen. Weer een proces in, weer hetzelfde verhaal doen, nog meer onbegrip. Hier kwam ik bij een verpleegkundige terecht. Hij nam mijn eetstoornis niet serieus, hij vond dat ik genoeg bij de andere instanties had geleerd om het zelf op te lossen. Het was tenslotte geen anorexia, ik moest maar gewoon stoppen met  braken. Ik ging steeds minder naar deze afspraken, er kwam maar geen behandelplan, ik moest de ene na de andere test doen. Tot ik niks meer vanuit hen hoorde.

Ik vond het wel best. Zo kon ik in mijn veilige wereld blijven en hoefde ik niet de strijd tegen boulimia en mijn emoties aan te gaan. Pas na 5 maanden kreeg ik een belletje, mijn verpleegkundige was op staande voet ontslagen en ze gingen iemand anders voor me zoeken. Omdat er te weinig mensen beschikbaar waren die kennis hadden van mijn problematiek en het personeelstekort zouden zij mij bellen als ze een geschikt iemand hadden gevonden. Helaas is dit alweer 7 maanden geleden.

Ondertussen ben ik bijna 23 en is de vooruitgang, mijzelf redzaam maken, die ik heb geboekt uit mijzelf voortgekomen. Ik heb nog steeds boulimia, last van depressieve klachten en voel mij vaak erg eenzaam en onbegrepen door de muur die ik heb opgebouwd. Gelukkig heb ik ondertussen bijna 2 jaar een lieve vriend die mij wel begrijpt en er voor mij is. Hij werkt in de reclasserings wereld en ziet hoe slecht de zorg geregeld is en hoe groot de behoefte is. Hij ziet jongeren en volwassene wegzakken in de maatschappij omdat er geen begrip en geduld is. Ik heb het geluk dat ik mijn leven vanwege mijn goede omgeving op de rails weet te houden.

De problemen die ik heb, kan ik helaas zelf niet oplossen. Continu glij ik steeds meer een beetje weg. De zorg die ik nodig heb, heb ik nog steeds niet gevonden. Binnenkort ga ik samenwonen en moet ik het alleen doen. Ik heb geen vertrouwen meer in de hulpverlening en zie mijn toekomst angstig tegemoet...

Wat zou Jíj Stacey aanraden? Heb je tips? Adviezen? Herken je jezelf in haar verhaal en hoe heb jij het vervolgens aangepakt? Laat gerust je reactie achter....