Vanaf mijn 9e tot mijn 22ste heb ik een eetstoornis gehad. Eerst anorexia, toen eetstoornis NAO en toen weer anorexia. Bijna mijn hele leven lang heb ik een eetstoornis gehad. Ik ben pas in therapie gegaan toen ik zeventien jaar was. Toen kwam ik er voor het eerst achter dat het niet normaal was wat ik dacht en deed. Toen pas kwam ik erachter dat niet iedereen dag en nacht bezig is met eten, zich schuldig voelt over elke hap en ernstig ondergewicht nastreeft. Zes jaar heb ik daar therapie voor gehad. Zes jaar waarin ik menigmaal de strijd heb opgegeven, omdat het onhaalbaar leek. En ook zes jaar waarin ik ontelbare keren heb gezegd dat ik hersteld was, waarna ik er vrij snel daarna achter kwam dat dat niet zo was.

Oneindig leek het, onhaalbaar: ik wist niet eens waar ik naartoe werkte en of ik wel een eetstoornisvrij leven wilde. Mijn leven was prima. Ik had alleen veel moeite met eten, maar wilde ik dat wel loslaten? Ik was bang dat ik daardoor alleen maar zwaarder zou worden, ongezonder zou eten en de controle zou verliezen, terwijl mijn leven verder hetzelfde zou blijven. Zou ik daar niet alleen maar ongelukkiger van worden?

Maren is sinds 2022 gastblogger voor Proud2Bme. Ze schrijft over haar eigen ervaring met anorexia nervosa en hoe traumatisch dit voor haar is geweest. Wil je al haar blogs rustig bekijken? Je vindt ze via de tag 'Maren Blogt'.

Bron foto

Maar ik ben er, het is gelukt. Het woordje herstel durf ik niet meer te gebruiken. Na zoveel terugvallen en ellende ben ik het vertrouwen daarin verloren. Ik kan niet zeggen dat ik volledig hersteld ben en ik kan niet zeggen dat ik nooit meer zal terugvallen, maar het gaat goed nu. Ik heb een gezond gewicht, mijn cognities over eten zijn verbeterd, ik kan vrij eten en ik zit lekker in mijn vel. Toen ik in therapie ging had ik een plaatje in mijn hoofd van hoe mijn leven eruit zou zien op dit punt. Ik dacht dat mijn leven hetzelfde zou zijn, maar dat ik alles zou mogen eten; dat ik meer en ‘ongezonder’ zou eten. Maar herstel is zoveel meer dan dat, dat ervaar ik nu. Er zijn zoveel dingen die ik terug heb gekregen die ik niet had verwacht. 

Ik kan weer...

... vrij eten wat ik wil

Ik dacht dat als ik vrij zou kunnen eten, ik alleen nog maar 'ongezond' eten zou willen, te veel zou eten en zwaar zou worden. Gek genoeg heb ik gemerkt dat het omgekeerde waar is. Ik mag alles eten, maar ik wil niet alles eten. Ik zorg goed voor mijn lichaam. Ik mag van mezelf toegeven aan lekkere trek en eet daardoor die producten met mate. Ik kan een zak chips opentrekken en niet de hele zak leegeten, omdat ik stop als ik geen trek meer heb. Ik hoef namelijk niet nu alles op te eten, want als ik morgen weer zin heb in chips dan mag dat. Het is niet meer verboden en daardoor minder aantrekkelijk. Mijn lichaam geeft nu aan wat het nodig heeft en ik eet daardoor gebalanceerd. Ik hoef er amper nog over na te denken, het gaat gewoon automatisch.   

... aanvoelen wat ik nodig heb

Ik voel aan of ik zin heb om even een avondje te netflixen, een rondje te wandelen met vriendinnen of dat ik zin heb om een avondje stappen. Vroeger had ik het ook heel erg naar mijn zin met vriendinnen en als ik leuke dingen deed, maar ik had nooit ergens zin ín. Ik kon gewoonweg niet aanvoelen waar ik zin in had en ik was altijd moe. Ik wist altijd al dat mijn leven heel erg leuk was, maar nu voel ik dat ook echt zo. 
 
Ik merk dit ook aan andere dingen. Toen ik een keer slecht nieuws kreeg, voelde ik aan dat ik even een ochtendje voor mezelf wilde en mijn afspraken moest verzetten. Ik voelde aan dat ik op het ene moment er graag over wilde praten. En dat ik op een ander moment als een vriendin vroeg hoe het met me ging, kon aangeven dat ik er even niet over wilde praten en gewoon een leuk avondje wilde hebben. Dat ik graag even de afleiding wilde. Ik voel weer aan wat ik nodig heb, ik voel aan wat ik wil en waar ik zin in heb. En dat voelt superfijn.

... spontaan zijn

Ook op het gebied van eten, wat ik echt nooit had verwacht, kan ik nu aanvoelen wat ik nodig heb. Soms heb ik trek in fruit en soms heb ik trek in een ijsje. Dan app ik een vriendin of ze zin heeft om samen een ijsje te halen. Ik ben veel assertiever. Ik stel nu zoveel vaker voor om iets te gaan doen en ga weer mee in spontane plannen van vriendinnen. Als ik ergens zin in heb en het kan: waarom ook niet? Het hoeft niet meer binnen mijn eetregels te passen en mijn lichaam staat niet meer in de overlevingsstand en heeft dus ruimte om zin te hebben in dingen zoals sporten, studeren of uitgaan. En ik kan er nu volledig van genieten. 

... plannen maken

Als vroeger een vriendin vroeg of ik meeging op vakantie, naar een feestje of een festival een paar maanden maanden later, werd ik overspoeld door angst en twijfel. Ik wilde liever niet zover vooruit plannen. Ik vond een festival of een feestje wel heel erg leuk, maar ik was te angstig om vooruit te plannen. Dan ging het op dat moment zo slecht dat ik dacht dat het een paar maanden later alleen maar slechter kon gaan en ik fysiek of psychisch niet meer mee zou kunnen. Of als het even goed ging, dan dacht ik: dit is toch niet blijvend, ik zal dan wel een terugval hebben en niet mee kunnen omdat ik niet durf te eten en dan moet ik het voor de zoveelste keer afzeggen. Of dan wil ik niet mee omdat ik de hele dag niet heb gegeten. Of dan ga ik wel mee, maar dan sta ik daar vermoeid en met hoofdpijn of me schuldig voelend omdat ik mijn dieetregels heb verbroken, tussen mijn vrienden die het vreselijk naar hun zin hebben. Zo ging het tenslotte al mijn hele leven. Nee, het leek beter om mezelf die pijn te besparen en niks vooruit te plannen.  
 
Nu word ik enthousiast als iemand voorstelt om een vakantie te plannen, of een andere leuke activiteit. Ik stel zelfs weleens zelf voor om iets te gaan plannen of kaartjes voor een festival te kopen over een paar maanden of zelfs een jaar later. Er is dan geen twijfel meer of ik het dan mentaal wel aankan. Ik zit lekker in mijn vel, ik heb vertrouwen in mezelf en ik heb best wel zin in een feestje of vakantie met mijn vriendinnen.

... de focus leggen op andere onderwerpen

Ik praat nu weer over alles van mijn dag. Ik praat weer over alle kleine, onzinnige dingen die gebeurd zijn in mijn leven. Ik vertel weer uitgebreide verhalen over hoe mijn les was, over dat moment dat ik struikelde op straat en iedereen keek, of over dat ene interessante gesprek met iemand in de kroeg de avond ervoor. Mijn hoofd denkt niet meer alleen na over wat ik heb gegeten die dag en wat ik nog ga eten. Ik maak weer grapjes en kom met ideeën tijdens gesprekken of discussies. Ik gedraag me weer spontaan en zeg wat er in mijn hoofd omgaat. Ook kan ik me weer meer focussen op mijn vriendinnen en hoe het met hen gaat. Het is heerlijk hoe vrij en mezelf ik me weer voel en hoeveel meer verbonden ik me voel met mijn omgeving en mijn leven. 

Ik ben...

... dankbaar dat ik leef

Ik ben nu dankbaar dat ik leef en dat ik weer naar school kan, kan werken en leuke dingen kan doen. Ik besef nu meer dan ooit dat het leven in essentie een keuze is en dat ik mijn leven kan indelen zoals ik wil.

... gelukkiger dan tijdens mijn eetstoornis

Dat ik nu vrij kan eten betekent dat ik goed voor mijn lichaam zorg, genoeg eet en kan eten waar ik trek in heb. Maar het allerbelangrijkste is dat ik nu zoveel dankbaarder en gelukkiger in het leven sta. Ik heb weer zin om dingen te doen, ik voel aan wat ik nodig heb of wat ik wil. Ik kan me weer concentreren op andere onderwerpen dan eten. Eten is niet meer het belangrijkste in mijn dag. Ik kan er weer meer voor anderen zijn en ik durf weer plannen te maken voor de toekomst. Ik voel me vrij en kan weer compleet mezelf zijn. Het eerste wat ik zei toen ik echt begon te herstellen, was dat ik ineens zoveel tijd over had dat ik wel een tweede studie kon gaan beginnen. Al die tijd die vroeger verloren ging aan mijn eetstoornis heb ik nu ingevuld met leuke dingen, vrienden en familie en leerzame commissies.

Ik heb weer doelen in mijn leven en ik haal zoveel meer plezier en voldoening uit mijn dagen. Ik werk niet meer voor mijn eetstoornis, maar ik werk om iets te maken van mijn leven en andere mensen uiteindelijk te kunnen helpen. Herstellen van een eetstoornis is niet alleen meer gaan eten en jezelf 'ongezonde' producten toestaan. Herstellen van een eetstoornis betekent voor mij weer luisteren naar je lichaam en doen waar je behoefte aan hebt. Daar krijg je niet alleen vrijheid in je eetpatroon voor terug, maar vooral vrijheid in je leven.