Alhoewel ik uiteindelijk anorexia kreeg, was lange tijd niet aan mijn uiterlijk te zien dat ik een eetstoornis had. Ik was redelijk slank, maar zo was ik altijd al gebouwd. En zo dun als de meisjes met een eetstoornis in tijdschriften, op tv en op internet dat was ik niet. De eerste jaren van mijn eetstoornis, paste naar mijn idee niet in een hokje. Ik had een nep-eetstoornis, vond ik. Maar hoe onzichtbaar die eetstoornis die eerste jaren ook geweest mag zijn, ik had weldegelijk een flink probleem met eten. 

Lange tijd kwam ik weg met net doen alsof het goed ging en ontkennen dat ik een eetstoornis had, maar ondertussen klooide ik wat af. Uiteindelijk zijn mijn problemen aan het licht gekomen. Ik weet nog goed dat een vriendin van mijn moeder tegen haar zei: ''Maar zo mager is ze toch niet?'', toen mijn moeder haar vertelde dat ik een eetstoornis had en hulp kreeg. Dat soort woorden vond ik ontzettend moeilijk in die tijd. Ik voelde me niet serieus genomen en onbegrepen.

Op een gegeven moment merkte ik dat mijn eetstoornis niet draaide om mager zijn en dat het afvallen mij juist alleen maar in de war heeft gemaakt wat dat betreft. Ik had een eetstoorinis. Of ik nu op een normaal gewicht zat of ondergewicht had, dat maakte toen weinig uit. Ik ontdekte ook na mijn anorexia dat mensen soms niet begrepen dat ik nog niet van mijn eetstoornis af was, ook al had ik weer een gezond gewicht. Ik begreep zelf dat het probleem in mijn hoofd zat, maar voor andere mensen was dat erg lastig.

Toch nam ik dat ook zelf niet altijd even serieus. Ik wilde dan weer afvallen en met mijn lichaamsgewicht laten zien dat het slecht ging. Dat lukte vaak niet en ergens wilde ik dat ook niet meer. Ik wilde normaal leren eten, gelukkig en gezond leren zijn. En daarvoor moest ik mijn problemen met eten serieus nemen, ook als ik geen ondergewicht had. Want ook in die tijden was mijn eetstoornis ontzettend moeilijk.

De meeste meiden en jongens die op Proud2Bme komen hebben een onzichtbare eetstoornis. Dat wil zeggen; een eetstoornis waarbij je dit niet kunt zien aan het opvallend lage of opvallend hoge gewicht. Vaak zijn dit de eetstoornissen boulimia, BED en eetstoornis NAO. Een eetstoornis waarbij het gewicht niet gevaarlijk hoog of laag is, kan net zo ernstig zijn en moet je zelf en hopelijk ook de mensen om jou heen net zo serieus nemen. En dat gaat niet altijd vanzelf...

Omdat de meeste mensen met eetstoorinissen een onzichtbare eetstoornissen hebben, heeft Scarlet in samenwerking met Marnix van Wijk een documentaire gemaakt over onzichtbare eetstoornissen: ‘Mij Niet Gezien'. Misschien heb je die wel eens bekeken, zo niet dan raad ik je dat zeker aan.

Als Proud2Bme proberen we een bepaald taboe dat belemmerend is voor mensen met een eetstoornis te doorbreken, zo ook met de video: Over Leven: een eetstoornis en de video hieronder getiteld ‘Niet iedereen met een eetstoornis heeft anorexia'. Want heel erg veel meiden en jongens die eetstoornissen hebben, hebben helemaal geen ondergewicht, terwijl dit wel vaak gedacht wordt door mensen die er weinig van weten. Natuurlijk kunnen die mensen ook niet van alle psychische stoornissen verstand hebben, maar je kunt ze wel uitleg geven hierover.

Verder is het ook belangrijk dat je jezelf serieus leert nemen en je eigen eetstoornis voor waarheid aanziet, ook al heb je geen ondergewicht. We willen graag met jullie praten over dit onderwerp tijdens de volgende Proud2Meet aanstaande vrijdag vanaf 14:00u in Leiden. We hopen dat je erbij bent en denken dat dit een waardevolle middag kan zijn! Wil je samen reizen met andere meiden van Proud2Bme of ben je benieuwd wie er nog meer komen, spreek dit dan gerust met elkaar af in dit topic. Je mag natuurlijk ook onder de blog je vragen stellen of laten weten of je komt!