Meerdere blogs heb ik inmiddels al geschreven over mijn trauma's en diens verwerking. Ik vond het destijds moeilijk om mijn eigen gevoelens en gedachtes woorden te geven. Zodra me dit een beetje goed afging, werd het door anderen in twijfel getrokken. Dat trauma, dat viel heus wel mee. Ik moest er niet zo'n big deal van maken. Tijd heelt wonden. Toch?

Een trauma is lastig om te begrijpen. Zeker als je hier zelf geen directe ervaring mee hebt. Daarnaast kan een trauma er voor iedereen zo anders uitzien. Denk hierbij aan dissociaties, herbelevingen, nachtmerries, maar ook een beschadigd zelfbeeld of het ontstaan van posttraumatisch stressstoornis. Hierdoor kan het voor omstanders soms lastig te herkennen zijn. 

Bron foto

Tijd heelt wonden. Wellicht. Maar soms is er meer nodig dan tijd. Ik heb destijds meermaals EMDR gehad om om te kunnen gaan met mijn trauma's. Ik vond het belangrijk om dit niet te verzwijgen en hier openheid in te geven. Juist ook omdat dit één van mijn problemen is: ik ben een binnenvetter. Toch bracht deze openheid mij ook een aantal opmerkingen waar ik niet op zat te wachten. Die vast goed bedoeld waren maar mijn gebrek aan een stressloos leven pijnlijk blootlegde. Vandaag deel ik een aantal van deze opmerkingen met jullie om hopelijk wat meer bewustzijn te creëren. Wat kan een reactie losmaken en is dat wat ik ermee wil bereiken? Mocht je iemand in je omgeving kennen die last heeft van een trauma, deze is voor jou. 

"Het valt heus wel mee, stel je niet aan."

Dit vond ik destijds één van de meest pijnlijke opmerkingen. Nu ik hem hier zo zwart op wit zie staan, draait mijn maag zich om. Niemand, maar dan ook niemand, kan beslissen wanneer iets meevalt. Ik vond het ontzettend pijnlijk om te horen dat ik het niet alleen moeilijk had met de situatie, maar ook dat dit schijnbaar niet terecht was. Want zo kwam het op mij over. Iedereen heeft een andere draagkracht die afhankelijk is van zoveel factoren. Ik had destijds al een rugzakje, waardoor ik hier minder goed mee om kon gaan dan ik had gewild. Dat is niet erg, maar dit soort opmerkingen hielpen niet bij het helingsproces. 

Misschien vind je het onzin, misschien snap je het niet. Dat mag, maar laat iemand in zijn of haar waarde. Probeer niet te oordelen en te bedenken dat situaties voor iedereen anders ervaren kunnen worden. Bied een luisterend oor, een schouder om op te huilen. 

"Bij anderen is het erger."

Deze viel bij mij ook vaak verkeerd. Zelf had ik er een handje van om mijn eigen problemen te vergelijken. Dit deed ik ook tijdens mijn eetstoornis. Ik wist dat dit niet helpend was om te doen en ik probeerde hier echt mee te stoppen. Ik vond het dan ook lastig dat anderen dit wel bleven doen. Nu ik de opmerking zo voor me zie staan, begrijp ik zelf eigenlijk niet zo goed waarom je dit zou zeggen. Dit is namelijk helemaal niet relevant. Zoals ik eerder al zei, iedereen is anders. Misschien is het bij anderen erger, dat kan. En dan? Verandert dat iets aan mijn situatie? Mag ik het dan niet meer lastig hebben? Het voelde alsof deze opmerking het recht tot verdriet wegnam. Alsof ik er niet meer toe deed. 

"Ik heb ooit ook een keer zoiets meegemaakt..."

Dit is een opmerking die zowel goed als verkeerd kan vallen. Het ligt een beetje aan de intentie. Mijn trauma's destijds maakte schijnbaar veel los in anderen. Alsof het een vrijbrief was om dan ook maar een eigen verhaal te delen. Natuurlijk vond ik de herkenning prettig, maar vaak kwam er een verhaal wat - in mijn ogen - totaal niet passend was inclusief misplaatst advies. De hamer werd compleet misgeslagen en er werd voorbijgegaan aan mijn situatie. Misschien is dit een punt dat lastig te begrijpen is, maar niet iedereen zit te wachten op advies. 

"Waarom vertel je het nu pas?"

Heel simpel: omdat ik er nu pas klaar voor ben. Niemand is verplicht om alles te delen, ook al wordt dit wel vaak verwacht. Ik heb veel mensen gekwetst door bepaalde dingen voor mezelf te houden, maar dit is iets wat ik destijds bewust deed. Niet alleen door de schaamte die deze onderwerpen met zich meedroegen, maar ook omdat ik bepaalde dingen eerst zelf uit wilde zoeken. Ik was vaak zo van streek, dat ik het niet aankon om meer input te krijgen. Juist ook omdat ik bang was niet begrepen te worden. Mocht iemand die openheid bieden richting jou, dat is fijn. Dat is mooi. Koester dat. Dat is namelijk het (pittige) begin.

Natuurlijk is dit mijn kant van het verhaal en dit hoeft niet te betekenen dat deze opmerkingen altijd verkeerd opgevat worden. Ik denk vooral dat het belangrijk is om je bewust te zijn van de kracht van je woorden en de impact die ze kunnen hebben, ook in de positieve zin. ♥

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.