Ik denk dat iedereen met een eetstoornis ze wel kent! Ups en downs in je herstelproces. Vaak zien we vooral de downs en vergeten we de positievere dingen die we al geleerd hebben of de positieve dingen die het herstel al hebben opgeleverd. Ik ben ook zo iemand. Misschien ben ik gewoon ook een negatief persoon maar als het op mezelf aan komt ben ik gewoon ontzettend streng. Het ging een paar dagen echt heel goed, en ergens in mijn hoofd weet ik dan ook dat die stomme eetstoornis zich vast niet stil zal houden. En nee hoor, dat was ie weer. Strenger dan ooit.

Alles werd weer moeilijker en iedere hap voelde als een halve kg erbij. Mijn wereldje werd weer donker gekeurd en ik reageerde het weer af naar de buitenkant. Huilen, boosheid en onmacht. Tijd om dan toch eens met mijn hoofdbehandelaar te kijken wat er eigenlijk aan de hand is. Ik voel me zwak, omdat ik even niet meer verder durf in herstel. Mijn eetstoornis was er toch vanuit gegaan dat ik nooit op dit punt zou komen. Daardoor trekt deze harder en harder, want ik ben er nog lang niet.

Ik zocht steun bij een huisgenoot en die vertelde me dat veel patiënten er even moeite mee hebben als ze een rond getal passeren. Even hoopt de eetstoornis dat je het genoeg vindt en probeert je dat dan ook op allerlei manieren aan het verstand te peuteren. Door je dingen in te fluisteren dat je geen hulp meer zult krijgen als je op normaal gewicht bent, dat je dan geen aandacht of liefde meer verdiend, dat je een neppe eetstoornis patiënt bent, zwak om dat je niet tegen de therapeuten vecht en voor de eetstoorniskant kiest.

Mijn therapeute nodigt de straffende kant van mij uit om in een stoel plaats te nemen en hardop te zeggen hoe die straffende kant tegen mijn gezonde kant praat. Ik kies een redelijk nette, maar toch niet al te vrolijke toon die in beschaafde bewoordingen vertelt hoe slecht en zwak ik wel niet ben. Mijn therapeute gehaald de woorden, maar als zij het zegt klopt het helemaal niet. Zo een lief mens die zo een niet- lieve woorden tegen mijn gezonde kant. Dat levert in ieder geval wel even een lach op. Samen bekijken we wat er wel al goed gaat; dat ik toch al naar mijn man durf aan te geven dat ik hulp nodig heb met bepaalde zaken.

Dat ik niet meer altijd naar de eetstoornis luister, ook al krijg ik kansen en dat ik me toch ook al wat kwetsbaarder durf op te stellen. Misschien had ik gewoon verkeerde verwachtingen en had ik gehoopt dat de strijd gedurende het aankomen wel minder zou worden, wat dus niet zo blijkt. Ook wijst ze me er nog eens op dat ik echt wil hulp en liefde zal krijgen als ik op een gezond gewicht zit. Gezond dus en niet DIK wat de eetstoornis me wilt laten geloven.

Ondertussen heb ik afgelopen week ook al een 3d versie van mijn eetstoornis gemaakt. Daardoor word deze toch wat tastbaarder en misschien kan Ik ook afscheid nemen van deze versie en de versie in mijn hoofd. Ik ben er nog lang niet, dat besef ik me zeker, maar van opgeven is nog lang geen sprake. Ik mag gewoon steunen en leunen op de hulpverleners om me heen, op mijn partner en op de mensen die kort bij me staan.

Iedere hap is er een dichterbij het afscheid van de eetstoornis, iedere hap zorgt voor een beetje meer van mij, beetje meer van mij om leuke dingen te gaan ondernemen en te genieten van zaken. Want al laat de eetstoornis me soms denken dat Ik veiliger af ben bij hem: Ik wil je toch uit mijn leven stomme eetstoornis.