I promise myself… Bijna twee jaar geleden was ik door een diep dal gegaan. Ik woog te weinig, was te obsessief bezig met gezond eten en sporten en had geen plezier meer in het leven. Na een jaar van vele gesprekken, huilbuien, dieptepunten en hoogtepunten beloofde ik mijzelf dat ik het niet zo ver meer liet komen. Toch heb ik mij niet aan de belofte gehouden. STOM…
Ik zit nu ruim een jaar heerlijk in mijn vel. Het gaat goed op school, ik doe leuke dingen, heb een lieve vriend en geniet volop van het leven. Ik heb gemerkt dat eten steeds minder invloed had op mijn dagelijkse leven, met de nadruk op had. Op dit moment merk ik dat voeding weer meer invloed heeft op mijn dagelijkse leven. Niet alleen de voeding heeft veel invloed, maar ook sporten. Een jaar lang kon ik de balans goed vinden tussen ontspannen, sporten en voeding. Helaas ben ik die nu een beetje kwijt, terwijl ik mijzelf beloofd had dat ik het niet zo ver meer liet komen. Waarom heb ik het dan toch zo ver weer laten komen?
Ik heb dit jaar gemerkt dat sporten en gezond eten mij veel energie en positiviteit geven. Sporten geeft mij het gevoel dat ik de hele wereld aankan en geeft het bovendien een goed gevoel als je zo je dag begint. Met deze gedachte begon ik bijna elke dag te sporten in de ochtend of zelfs twee keer op een dag. Het voelde fantastisch, want mijn lichaam protesteerde niet en ik werd er gewoon heel blij en gelukkig van. Totdat ik last begon te krijgen van wat kleine blessures, last van mijn knieën, last van mijn nek en kuiten die verzuurt aanvoelen. “Paar dagen rust en ik kan weer verder sporten”, waren mijn gedachtes en ik ging weer vrolijk door.
Doordat ik geen weegschaal thuis heb, wist ik ook niet hoeveel ik woog en mensen vertelde mij dat ik er goed uitzag. Voor mij een extra bevestiging dat er niks aan de hand was, want ik voelde mij immers ook goed en gelukkig. Echter na een tijdje kwam ik weer thuis bij mijn ouders en mijn moeder zei; “Je ziet er magerder uit Anneloes, eet je wel genoeg?” Ik vertelde dat ik laatst wel last had van duizeligheid en zei dat ik weer bezig was met meer eten, omdat ik dat mijzelf beloofd had dat ik het niet zo ver liet komen.
Een paar dagen later vertelde ik dit aan mijn vriend en hij vroeg aan mij: “Hoe zorg je ervoor dat je het niet zo ver laat komen en wat heb je daarvoor nodig?”. Ik moest hier even over nadenken, maar ik wist het antwoord al. Ik moet mijn hoofd weer tegen de muur stoten om in te zien dat ik weer verkeerd bezig ben.
Dus stootte ik mijn hoofd weer tegen de muur, want mijn menstruatie is weer uitgebleven en ik denk dat die duizeligheid ook wel een teken was dat ik mijn lichaam weer aan het verpesten ben. Twee dagen later lig ik huilend in het bed en vraagt mijn vriend wat er aan de hand is. Mijn antwoord is dat ik vooral boos en teleurgesteld ben in mijzelf. Ik had het mijzelf beloofd dat ik het niet zo ver liet komen en wat heb ik nu gedaan. Precies, ik heb het zo ver laten komen dat ik weer een stapje terug moet doen. Een stapje terug is niet elke dag sporten, wat ik misschien wel het moeilijkste vind. Het gevoel dat je niet op deze manier je ochtend kan starten voelt voor mij als een straf. Toch ga ik doorzetten, want ik wil gezond blijven en kunnen blijven genieten van het leven zoals ik nu ook doe.
Zolang ik niet menstrueer moet ik het sporten van mijzelf op een lager pitje zetten en meer gaan eten. Hoe moeilijk en tegenstrijdig het soms ook is. Dat is in mijn ogen ook het enige wat helpt om weer op gewicht te komen en je lichaam weer gezond maken. Dus ik pak nog een extra boterham met pindakaas of nog een extra bak vol met havermoutpap en wacht totdat mijn lichaam aangeeft dat ik weer (niet te obsessief) meer mag gaan sporten.
I PROMISE MYSELF (AGAIN)
Liefs,
Anneloes
Geef een reactie