"Maar je bent toch niet dik? Je ziet er toch goed uit? Ik snap niet dat je het jezelf zo moeilijk maakt. Kan je niet gewoon blij zijn met wat je hebt?" Antwoorden die ik wel eens kreeg toen ik probeerde uit te leggen dat het niet zo goed met me ging, dat ik niet lekker in mijn vel zat en onzeker was over mijn uiterlijk en gewicht. Het snoerde me de mond, ik durfde geen weerwoord te geven. "Laat maar", dacht ik dan. Daar ga ik geen energie meer insteken. Niemand begrijpt me, ik zoek het zelf wel uit.

Ik voelde me vaak alleen toen ik een eetstoornis had. Eenzaam en op mezelf aangewezen. Ik schaamde enorm voor de manier waarop ik met eten omging en was bang dat anderen me erom zouden beoordelen. Ik sprak niet graag over mijn problemen omdat ik dacht dat toch niemand het zou begrijpen. Ik moest het zelf maar oplossen en was ervan overtuigd dat niemand me zou kunnen helpen.

Ik wilde heel graag dat iemand me zou begrijpen, dat iemand zou zien hoe moeilijk ik het had. Dat iemand me zou steunen in mijn dagelijkse strijd, maar... Dat betekende dat ik me open moest gaan stellen en laat dat nou net zijn wat ik niet goed durfde. Angst voor kritiek, angst om afgewezen te worden, angst voor onbegrip.

Zelfs wanneer iemand me wél bemoedigend toesprak, me vertelde dat hij of zij het begreep en dat het oké was, sloegen mijn afweermechanismen op tilt. Hoe kon iemand anders het ooit begrijpen? Ik begreep het zelf negenennegentig procent van de tijd niet eens, hoezo dacht iemand anders dan dat hij snapte hoe het zat? Misschien schatte ik de mensen om mij heen te laag in, of had ik het probleem in mijn hoofd te groot en te ingewikkeld gemaakt. Hoe dan ook vond ik het moeilijk om te accepteren dat iemand het begreep. Hoe kon ik daar namelijk zeker van zijn?

Begreep mijn psycholoog het eigenlijk wel? Zij was dan misschien wel opgeleid om mensen met psychische problemen te helpen, maar een daadwerkelijke eetstoornis had zij nooit gehad. Met deze gedachten sloeg ik goedbedoelde adviezen gemakkelijk in de wind. "Ja maar....", zo begonnen veel van mijn zinnen. "Ja maar... jij hebt makkelijk praten. Ja maar... voor mij ligt dat niet zo makkelijk."

Ik vond het in die tijd fijn om verhalen van lotgenootjes te lezen en (online) met anderen in gesprek te gaan. Iemand de in hetzelfde schuitje zat begreep namelijk wél precies wat ik bedoelde. Ik hoefde dus niks uit te leggen en kon met een paar woorden duidelijk maken waar ik tegenaan liep. Dat was ontzettend fijn, een zee van herkenning. Het heeft me zo enorm geholpen om mezelf en mijn situatie te leren accepteren. Toch was het niet genoeg om mij te doen genezen van mijn eetstoornis. Ik werd begrepen en ook wel gesteund, maar blijkbaar had ik hiernaast toch nog iets anders nodig om echt te herstellen.

Wat had ik dan nog meer nodig? Iemand die me vertelde hoe het zat? Veel mensen probeerde dat eigenlijk al te doen, maar ik liet ze niet binnen. Eigenlijk zit er vaak veel meer achter een 'botte' opmerking als "maar je ziet er toch goed uit". Het is een poging om je het tegendeel te bewijzen, een manier om je te helpen die alleen niet zo heel goed doordacht is.

Soms vraag ik me wel eens af of het überhaupt mogelijk is om volledig begrepen te worden door een ander. We zijn toch allemaal anders met een eigen leven, karakter en problematiek. Helemaal in elkaars hoofden kijken kunnen we nu eenmaal niet. Hoe belangrijk is het dan dat twee mensen elkaar echt volledig, voor de volle honderd procent begrijpen?

De mensen die mij het meest geholpen hebben met herstellen van mijn eetstoornis waren stuk voor stuk mensen die zelf toegaven het niet te begrijpen. Wat zij wel toonden was begrip. Ruimte en garantie om te mogen zijn. Ze begrepen het niet, maar wilden wel samen met mij kijken naar wat ik nodig had. Voor hen was de oplossing vaak heel eenvoudig en duidelijk. Ik vraag me af: Zagen ze het soms zo helder doordat ze het juist niet helemaal begrepen?

Ik heb niet alle antwoorden, maar ik denk wel dat er voor iedereen hulp mogelijk is, zelfs als je met een probleem zit dat niemand lijkt te begrijpen.

♥ Liefs,
Lotte