"Neem jezelf serieus!" is een veel geschreven zin op het forum van Proud2Bme. Jezelf serieus nemen is niet voor iedereen makkelijk. Jezelf niet voldoende serieus nemen, kan je op den duur erg belemmeren. Ik weet nog goed toen ik voor het eerst hulp moest gaan zoeken. Niet alleen heeft dat jaren geduurd omdat ik vond dat mijn problemen wel meevielen, ook hielp de eerste periode bij de hulpverlening mij hierdoor niet.

Ik was altijd bang om me aan te stellen en was van mening dat mijn problemen wel meevielen, aangezien ik niet zulke dramatische dingen had meegemaakt als andere mensen. Ik lachte mijn problemen weg, nam serieuze vragen niet serieus en liet andere mensen aan het woord die het in mijn ogen zwaarder dan ik hadden.

"Ach, zolang ik nog op mijn benen kan staan, valt het allemaal wel mee met die eetstoornis". "Nou nou, zo weinig eet ik niet, dus doe niet zo dramatisch!" "Nee, het komt wel goed bij mij, laat haar maar aan het woord" Zinnen die ikzelf vroeger absoluut gezegd heb en ook regelmatig hier op het forum heb gelezen. Op het moment dat ik die woorden uitte, voelde ik me sterk en slim. Ik kon het allemaal wel aan, was geen aansteller en mijn verstand werkte prima!

Ik had in die tijd nog niet door dat het voortdurend een dergelijke houding aannemen, heel irritant was voor mijn omgeving en ze tegelijk heel machteloos maakte. Ik had ook niet door dat door zogenaamd "stoer, rationeel en sarcastisch" te doen, ik mijn eigen genezing in de weg stond.

Genezing? "Hahaha, doe 's normaal, ik ben toch niet ziek!"

Er was geen therapiesessie die voorbij ging zonder te lachen. Ik lachte om alles. En als iemand - in mijn ogen - dan begon te zeuren over dat ik mezelf en mijn problemen serieuzer moest nemen, vond ik dat die persoon maar overdreef. "Kom op zeg, ik neem het best serieus, anders zat ik toch niet in therapie!" Een makkelijk antwoord van mijn kant, maar het sloeg (bijna) nergens op.

Oké, ik had in eerste instantie ingezien dat ik iets moest doen aan mijn problemen, maar éénmaal in therapie vond ik dat toch allemaal wat aan de overdreven kant. Ik schaamde me zelfs voor het feit dat ik in therapie zat. Het sloeg nergens op, dacht ik in het begin. Alleen mensen die misbruikt zijn of mishandelt horen in therapie te zijn. Ik had helemaal niet genoeg reden om in therapie te zijn..... toch?

Toch....? want die vraag bleef ik mezelf stellen. Had ik wel voldoende reden om in therapie te zijn? Was het niet allemaal overdreven en aandachttrekkerij van mijn kant? Ik had niet door dat dit alles in verband stond met mezelf serieus nemen. En jezelf serieus nemen staat natuurlijk weer in verband met een positief zelfbeeld.

Ik maakte van heel veel dingen een grapje, was sarcastisch richting mezelf en vond dat mensen maar wat overdreven. Ik baalde tegelijkertijd wel dat de therapie niet holp. De oorzaak van de niet helpende behandeling/ therapie legde ik echter buiten mijzelf. "Ja, dat kwam doordat er te weinig tijd was, of doordat er vaak therapeuten ziek waren of doordat de groep niet fijn was etc." Ik kwam met allerlei wijze feedback richting therapeuten en richting het systeem van de instantie. Dit moet anders, dat gaat niet goed en ga zo maar door. In plaats van dat ik mijn problemen serieus nam, nam ik de - in mijn ogen - problemen van de bedrijfsvoering van de instantie serieus.

Als ik de tijd en energie die ik inzette om me druk te maken over anderen, de instantie, had ingezet voor mijzelf, dan was ik vast een stuk sneller door die hele belandeling heen gefietst. Gelukkig waren en kritische mensen in de groep die mij regelmatig confronteerden met mijn laconieke houding richting mijzelf en mijn kritische houding richting de omgeving. Maanden, misschien zelfs jaren, heeft het me gekost alvorens ik in ging zien dat ik mijzelf echt serieus moest gaan nemen, wilde therapie van nut zijn.

Ik moest stoppen met mijn eigen problemen bagetalliseren, stoppen met kritisch zijn richting de instantie/ de omgeving en écht aan mijzelf gaan werken. Een heel proces, maar als je eenmaal door hebt waar je mee bezig bent en je durft het te veranderen, is dat heel waardevol.

Vanaf dat moment kan je namelijk wat gaan doen aan je problemen en kan je jezelf ontwikkelen. Als je naar jezelf durft te kijken, jezelf serieus neemt, dan kan je aan jezelf werken. Als je bereid bent om naar je eigen gedrag te kijken, je eigen tekortkomingen onder ogen durft te zien, zal je stappen vooruit kunnen zetten. Dan zal er verbetering mogelijk zijn. Dan is er een weg naar herstel.

Natuurlijk ging dit alles niet van de ene op de andere dag goed. Natuurlijk vergeleek ik mezelf nog wel met anderen, maar ik besefte mezelf ook steeds meer dat ik niet met die anderen mijn leven moest leiden, maar met mezelf. Ik ben in therapie gegaan om een beter leven te krijgen. Ik ben niet in therapie gegaan om de problemen van een ander te verhelpen of om de bedrijfsvoering van de instantie te verbeteren.

Het is niet eenvoudig om jezelf serieus te nemen, maar het is wel nodig om te kunnen werken aan je problemen en vooruit te komen. Met stoer en bijdehand doen, los je je problemen niet op. Het maakt je op den duur enkel heel eenzaam, omdat niemand weet wat er werkelijk in je omgaat.

Het is jouw leven en je hebt er maar ééntje. Doe er alles aan om dat ene leven zo leuk mogelijk te maken. Is daar therapie voor nodig, grijp je kans! Verspil geen jaren met twijfelen of denken dat je je aanstelt. Als je ongelukkig bent, stel je je niet aan, dan mag je alle hulp aangrijpen om te zorgen dat je een gelukkige toekomst krijgt.

Dus nog één keer: neem jezelf serieus, jij, jouw leven is het meer dan waard.