Een tijdje terug heb ik mijn Instagram account op inactief gezet. Omdat dit veel te maken heeft met mijn mentale gezondheid en gemoedstoestand, schreef ik daarover in een blog. Ik denk dat velen zullen herkennen dat de app - en sociale media in z'n algemeen - echt invloed kan hebben op je mentale gezondheid. Ik had met mezelf afgesproken om minstens een maand weg te blijven van mijn persoonlijke Instagram en hoewel het in het begin als best lang voelde, is de tijd echt voorbij gevlogen. Inmiddels is er alweer anderhalve maand voorbij. In de reacties onder mijn vorige blog, werd gevraagd of ik na een tijd een update zou schrijven. Dat leek mij ook een goed idee, want de app verwijderen is één ding, maar is het het waard of wil ik mijn Instagram toch liever terug? In deze blog schrijf ik over wat het tot nu toe voor mij heeft betekent en of ik m'n account, na de die maand, wel of niet weer heb geactiveerd.

Een stuk meer rust in mijn hoofd

Ik moest echt wel even wennen. Zeker de eerste dagen vond ik het heel gek om geen Instagram te hebben. Ik voel me meteen een aansteller als ik dit typ. Het is maar een app! Maar het is hoe ik me heb gevoeld en dat mag er zijn. Het is niet voor niets dat ik hier een blog aan wijd en dat er al vele blogs over deze app mij voor zijn gegaan; het doet iets met je. Het werkt verslavend, zelfs al geeft het je geen goed gevoel. Zelfs al is het triggerend voor bijvoorbeeld je eetstoornis. Zelfs al maakt het je onzeker. In mijn vorige blog schreef ik er al over; of ik nou wel of niet iets postte, ik dacht er veel over na. Moet ik iets posten? Of is dat aanstellerig? Kom ik dan niet dom over? Of alsof ik alleen maar om aandacht vraag? Toch voelde ik wel de drang om iets te posten, omdat het me een gevoel van bevestiging gaf, maar ik vond het ook gewoon leuk! Die tweestrijd gaf een hoop onrust.

Over al deze vragen hoef ik nu niet meer nadenken, want ik heb geen account om iets op te posten. In het begin voelde ik nog wel de neiging of het automatisme om iets te willen posten of delen, maar dat werd met de tijd eigenlijk steeds minder. Ik denk er nog wel eens aan. Zeker als er iets met de band is. Maar wij hebben onze eigen Instagrampagina en als mensen ons willen volgen, kan dat via die weg. Ik hoef niets te posten. Ik kan niet eens iets posten. Die onrust is dus weg! Of ik alle leuke foto's en het contact op Instagram niet mis? Mwa, een beetje, maar het weegt niet op. De enkeling die ik alleen via Instagram sprak en wilde blijven spreken, heb ik mijn telefoonnummer gegeven en het is wel goed zo. 

Ik hoef niet per se meer vrienden erbij, meer input, meer om te zien of te beleven. Mijn sociale leven moet niet groter worden dan ik kan behappen, merk ik bij mezelf. Dat gaat ten koste van de kwaliteit ervan. En er is al zo ontzettend veel! Ik moest wel even afkicken van die domapineshotjes, maar merk wel hoezeer de kwaliteit en het dingen met aandacht doen, op de langere termijn beter voelt. Ik merk dat ik daardoor ook wel iets meer in het moment leef. Geen wereld van verschil op dat gebied, maar wel een beetje en dat vind ik tof om te merken en dat was ook een reden om dit te doen! Als ik een serie kijk, kijk ik echt een serie en zit ik niet intussen op mijn telefoon. Voor het slapengaan lees ik liever een paar bladzijdes in mijn boek. Als ik me verlegen voel in een groep mensen, ga ik niet schuilen door mijn Instagram tijdlijn te bekijken, maar ga ik eerder het gesprek aan. Ik ben er met mijn hoofd wat meer bij, omdat mijn gedachten eerder vaak naar mijn telefoon getrokken werden. Zelfs al pakte ik hem niet, het nam toch ruimte in.

Minder schermtijd

Het ging mij niet per se om de duur van mijn schermtijd, maar om de inhoud ervan. Toch is mijn schermtijd wel wat verminderd. Waar ik eerst 4,5 per dag op mijn telefoon zit, is dit nu verminderd naar gemiddeld 2,5 tot 3 uur per dag. Mijn valkuil is dat het wel een wedstrijdje met mezelf kan worden om zo min mogelijk op mijn telefoon te zitten. Ik merkte dat als ik met mijn vriend aan het videobellen was, ik het vervelend vond dat ik plots een half uur extra schermtijd had. Dan moet ik mezelf echt even terugfluiten, want het gaat niet om die cijfertjes, het gaat over mijn gevoel. En mijn gevoel rondom mijn telefoongebruik, de invloed die het op mij heeft, is er een stuk op vooruit gegaan. Ik moet ook wel een beetje gniffelen om dit gegeven. Dit is misschien wel een persoonlijkheidstrekje dat ook goed bij een eetstoornis past. Je krijgt geen nieuw hoofd na je behandeling, maar toch kan er zo ontzettend veel veranderen en leer je jezelf zo veel beter kennen.

Geen RSI meer

Iets wat ik in de vorige blog niet had besproken, is dat ik al hele tijd last had van RSI in mijn rechterhand. Het zat vaak in mijn duim en wijsvinger en kon soms helemaal doortrekken tot aan mijn schouder. Daar heb ik mij best zorgen om gemaakt. Het is op zichzelf al vervelend genoeg, maar met een fulltime baan achter de computer, had dat heel vervelende wendingen kunnen nemen. Gelukkig is het nooit zo ver gekomen dat ik niet kon werken voor Proud2Bme of kon spelen met mijn band, en ging de pijn met ups en downs, maar het was altijd wel aanwezig. En wie weet hoe erg het had kunnen worden.

Sinds ik geen Instagram meer heb, is de RSI uit mijn hand verdwenen! Hier ben ik echt ontzettend blij mee! Wel schaam ik me er een beetje voor. Die RSI kwam echt van mijn telefoon- en zo te merken voornamelijk Instagramgebruik. Ik werd zo die app ingezogen, dat zelfs de pijn in mijn hand en alle mogelijke gevolgen daarvan, mij niet tegenhielden. Dat voelde zo zwak en ik praatte daar niet graag over. Maar ik denk ook: ik kan hier toch niet de enige in zijn? Toen ik op Instagram aan aankondiging deed van deze blog, las ik dat anderen nog veel meer tijd op hun telefoon en op Instagram zaten. 

Ik vermoed dat stress en mijn houding - die door de stress dan gespannen is - daar ook mee te maken hebben. Als Instagram nou precies die app is die jou stress geeft, is dat een makkelijke optelsom. Ik hoor eigenlijk nooit iemand praten over RSI, terwijl we in zo'n ontzettend digitale wereld leven. Ik weet niet of anderen zich, net als ik, hier ook voor schamen of dat het gewoon niet zo veel voorkomt, maar als jij hier last van hebt is dat echt iets om serieus te nemen. En als je hier zelf niet uitkomt, is het ook echt gek om hier hulp bij te zoeken. Het begint als iets irritants, maar kan echt heel vervelende vormen aannemen als je er lang mee rond blijft lopen. 

Wil ik mijn Instagram weer terug?

Zeg nooit nooit, maar op dit moment heb ik niet de behoefte om mijn account weer op actief te zetten. Veel mensen om mij zeggen zeggen dat ze het eigenlijk ook wel zouden willen of zouden moeten doen. Vanuit mijn eigen ervaring kan ik alleen maar zeggen dat ik het heel fijn vind, maar dat is enkel mijn ervaring. Toen ik las dat sommigen nog wel veel langer op hun telefoon en op Instagram zitten - en mijn 4,5 uur maar niks vonden - ging ik heel even twijfelen of mijn Instagramprobleem wel echt een probleem is. En weet je, of het gemiddeld gezien een groot probleem was, weet ik niet. Ik kan alleen maar uitgaan van hoe het voor mij voelde en dat is  waar het om gaat.

Dus als jij je prima voelt bij jou vele uren meer op Instagram: top! Of als jij er niet zo veel op zit, maar er wel last van ervaart: doe er iets mee! Het is eigenlijk net als met eetstoornissen, en misschien wel met alles. Er bestaat geen 'erg genoeg' om ergens aan te mogen werken of iets te mogen veranderen. Het heeft geen zin om het met elkaar te vergelijken, want we zijn allemaal anders en ervaren het allemaal anders. Als jij ergens last van hebt, dan is dat reden genoeg om er iets aan te mogen doen! 

Ik ben benieuwd of jij hier ook mee bezig bent en op welke manier?

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.